8 dingen die je best mag zeggen over mijn tweeling
Ongevraagde opmerkingen, vragen en adviezen?! Als moeder van een tweeling krijgt Wendy Maria die genoeg. Dat vindt ze echt niet altijd vervelend. 8 keer wat je best mag zeggen!
De opmerkingen, vragen en adviezen komen van familie, vrienden en soms van volstrekt onbekenden die me aanspreken in de supermarkt, in de speeltuin of op straat. Dat ik niet de enige ben, blijkt wel wanneer ik de verhalen in Facebookgroepen, columns en blogs van mede-tweelingouders lees.
Ja, van sommige opmerkingen krijg ik inmiddels een punthoofd, met name wanneer ik er betweterigheid of oordeel in bespeur. Maar lieve niet-tweelingouders: wees niet bang, zolang je goede bedoelingen hebt, hoef je heus je tong niet af te bijten wanneer je mij met mijn tweeling tegenkomt. Dit mag je bijvoorbeeld best tegen mij zeggen:
- ‘Zit het in de familie?’
Nu geldt bij een eeneiige tweeling dat het niet erfelijk is. Een eeneiige tweeling is puur toeval, een cadeautje van Moeder Natuur. Dus nee, het zit bij ons niet in de familie. Maar dat kon jij ook niet weten toch? Zelf heb ik me ook pas in die hele tweelingmaterie verdiept toen ik zwanger was. Voor die tijd stelde ik precies dezelfde vraag aan andere tweelingmoeders. Wist ik veel. - ‘Wow, ik zie geen verschil. Kun je ze zelf uit elkaar houden?’
Hm, wanneer je mijn tweeling op regelmatige basis ziet – zoals bijvoorbeeld de peuterjuf – word ik van zo’n vraag maar matig enthousiast. Hoezo geen verschil? Hoe geïnteresseerd ben je dan? Hallo, je ziet toch duidelijk dat de vorm van hun gezicht verschilt. En wat dacht je van hun motoriek, hun stem, hun ogen. Ik kleed ze zelfs verschillend. Maar… tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik het zelf ook niet altijd zie bij andere eeneiige tweelingen. Dus ja, in mijn ogen zijn mijn kinderen totaal verschillend en uniek. Maar ik snap je verwarring! - ‘Handig, een tweeling. Ben je in één keer klaar!’
Een opmerking die voortkomt uit het idee dat een gezin compleet is met twee kinderen. Ik kan me voorstellen dat sommige tweelingouders daar anders over denken en zo’n uitspraak dan precies verkeerd valt. Maar je hebt geluk: het toeval wil, dat ik inderdaad graag twee kinderen wilde. En dat ik nu inderdaad klaar ben. Dus ja, ik begrijp je redenering. Of het ook hándig is dat ze tegelijkertijd kwamen? Dat valt te betwisten. Kijkend naar ouders die al hun aandacht op één kind tegelijk kunnen richten, een moeder die gezellig met één baby kan gaan babyzwemmen, één baby hoeft te voeden, één baby in haar armen in slaap hoeft te wiegen en later de lastige fases met maar één kind tegelijk hoeft te doorstaan… dan ben ik stiekem weleens jaloers en denk ik: oké, twee kinderen ná elkaar was net iets handiger geweest. (Of ik het ook leuker had gevonden? Vast niet.) - ‘Pfff. Onhandig, zo’n tweelingwagen.’
Na behoorlijk veel moeite stond ik die dag eindelijk in de supermarkt. Trots dat het me überhaupt was gelukt met mijn baby’s een voet buiten de deur te zetten. Een chagrijnige vrouw beet me vervolgens deze opmerking toe, toen ik me met Bugaboo Donkey Twin plus winkelmandje in de rij voor de kassa wurmde. Niet dat ik de chagrijnige vrouw daarbij omverreed. Of dat de baby’s de boel bij elkaar lagen te krijsen. Dus ik snapte niet goed waarom zij last van ons scheen te hebben. Niet lief. Maar ik moet wel toegeven dat ik de tweelingwagen ook heus weleens heb vervloekt. Wanneer ik dat enorme gevaarte moest opvouwen om in de kofferbak van de auto te passen bijvoorbeeld. Of wanneer ik ermee in de Kruidvat stond en noodgedwongen de wagen met baby’s erin bij de kassa moest laten staan, omdat het gangpad te smal was. Dus ach, de chagrijnige vrouw had ergens wel gelijk (maar dit heb ik haar niet gezegd, uiteraard ;-)). - ‘Zeker wel druk met zo’n tweeling?’
Heel eerlijk? Ja. Dat is het inderdaad. En weet je, ik ben blij dat je dat erkent. Liever dat dan wanneer je zou zeggen: ‘Oh, maar dat kan ik ook. Eén kind of twee, dat maakt echt geen verschil.’ Hier geldt 1 + 1 = 3. Nu zijn mijn meiden ook nog eens gezegend met een avontuurlijk temperament. Lief, maar pittig. Wat overigens niet wil zeggen dat ik het niet aankan. Als tweelingmoeder leer je in no-time de kunst van het bedenken van creatieve oplossingen, waar je je als eenlingmoeder niet druk over hoeft te maken. Dus ja, het is druk. Maar maak je over ons maar geen zorgen, ik heb alles onder controle. - ‘Is het een tweeling?’
De tegenhanger van de opmerking bij punt 2. Ook niet erg dus. Kennelijk ziet iemand, die dit zegt, toch enig verschil. Nou, prachtig toch? - ‘De zwager van mijn buurvrouw heeft ook een nichtje dat een tweeling heeft.’
Iedereen kent wel iemand die iemand kent met een tweeling. Mensen zoeken van nature herkenning. Een overeenkomst. Een onderwerp waarover ze kunnen meepraten. En daar is niks mis mee als je het mij vraagt. Fijn toch, dat je daarmee meteen wat gespreksstof hebt? Dus kom maar op met die voorbeelden. - ‘Ik heb mijn kinderen ook kort na elkaar gekregen, dus eigenlijk is dat een beetje hetzelfde.’
Tsja. Hierover kunnen we kort zijn: nee, dat is niet hetzelfde. Deze opmerking hoor ik gek genoeg best vaak. En telkens opnieuw verbaas ik me. Hoe kun je nu serieus denken dat dit hetzelfde is? Mijn reactie is dan ook steevast niet meer dan een bedenkelijke glimlach. Aan een discussie waag ik me niet. Want waarom zo’n moeder de illusie ontnemen dat ze ‘ook een beetje een tweeling’ heeft? De erkenning dat je het ontiegelijk druk hebt met de kinderen en het er desondanks goed vanaf brengt, die gun ik eigenlijk elke moeder.
Kortom, laten we het erop houden dat er nog veel mysterie heerst rondom tweelingen. Iets waar wij tweelingmoeders en tweelingvaders alleen maar trots op zijn. Je kunt zeggen wat je wilt, maar een tweeling is en blijft nou eenmaal ongelofelijk bijzonder.
Wendy Maria Dekker is journaliste, schrijfster, illustrator en zangeres. Maar bovenal moeder van een eeneiige meisjestweeling (3).
Bekijk meer van Wendy en volg haar op Facebook en Instagram.
Foto’s: Wendy Maria Dekker
