Jij speelde met het kasteel en de helikopter. Ik huilde. Ik hoopte al heel lang op een broertje of een zusje voor jou en verlangde naar een hartje dat zou blijven kloppen. Toch stroomden de tranen over mijn wangen toen ik twee bonzende hartjes zag. Tranen voor jou.
Die twee kleine mensjes in mijn buik kende ik niet. Ik voelde ze nog niet, ik zag alleen twee frummeltjes op dat scherm in het ziekenhuis. Jij en ik waren al vier handen op een buik. Ik wist wat ik had, niet wat zou komen. En jij, mijn zorgeloze peuter, al helemaal niet.
De aardverschuiving
Hoewel ik niet precies wist wat me te wachten stond, wist ik een ding zeker: jij zou aandacht tekort gaan komen. Mijn kleine jochie dat geen weet had van de aardverschuiving die zou komen. Wat deed ik je aan? Hoe vaak zou je mee naar deze plek moeten de komende maanden? Maanden die voornamelijk in het teken zouden staan van het zo lang mogelijk binnenhouden van die twee mensjes.
Daarin had ik me niet vergist. Bij zo’n spannende medische zwangerschap kun je alle romantiek overboord gooien. Alles draait om de baby’s. Afspraken in het ziekenhuis beginnen nooit op het afgesproken tijdstip en er is geen tijd voor gekeuvel. Logisch, die baby’s zijn het belangrijkste. Het maakte jou niet uit, jij speelde wel met het kasteel en de helikopter.
Niet meer tillen
Ik mocht jou al snel niet meer tillen, maar je snapte dat. ‘Toch wel weer als de baby’s uit jouw buik zijn mama?’, vroeg je. Tuurlijk jongen. Als ik moest rusten, zei je: ‘Dan kijk ik toch lekker een filmpje bij jou in bed mama?’ Tuurlijk jongen. Ik zei: ‘Die eerste tijd na de geboorte zijn de baby’s nog niet zo leuk voor jou. Ze drinken, huilen en poepen alleen. Maar na een tijdje gaan ze lachen en kun je met ze spelen’. Je zei: ‘Tuurlijk mama.’
Toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen omdat de baby’s niet goed groeiden, was je verdrietig. Maar je accepteerde het. Zoals je in alles meeging. Ik leerde toen pas echt hoe flexibel kinderen zijn. ‘Mama, ik zeg niet meer dat ik broertjes wil’, zei je een paar dagen voordat ik ging bevallen. ‘Ik vind zusjes heel leuk en ik ga goed op ze letten.’
♡♡♡
Jij speelt met het kasteel en de helikopter. Je huilt. We staan in het ziekenhuis met twee piepkleine meisjes in Maxi-Cosi’s. De tranen stromen over jouw wangen. Wij willen naar huis – eindelijk met z’n vijven zijn na al die tijd in het ziekenhuis – maar jij wil niet. Je bent nog lang niet uitgespeeld. Ik pak jouw spartelende lijfje op, want dat kan nu weer. Het is tijd voor een nieuw avontuur.
Lees ook: Jij liever dan ik? Nou echt wel!
Origineel verscheen in juni 2016. Laatste bewerking in maart 2023.
Foto: Fotostudio Duo
