Waarom ik ervoor kies om mijn tweeling te scheiden
De dochters van Annemarie zijn vier en gaan nu dus naar school. Ze zijn gestart in aparte klassen. Een bewuste keuze. Annemarie vertelt waarom ze deze beslissing heeft genomen.
Even vooropgesteld: ik denk dat iedere ouder doet wat het beste voelt voor de kinderen. Daarom is er ook geen goed of fout als het om dit thema gaat. Veel ouders worstelen met de vraag waar ze het beste aan doen en het punt is: we weten het niet. Jij weet het niet, ik weet het niet. Maar ik deel mijn afwegingen in de hoop dat anderen er iets aan hebben.
‘Niet altijd fijn om als ‘de tweeling’ te worden gezien’
Nog voordat mijn dochters waren geboren, had ik al nagedacht over hoe dat later zou gaan met zo’n eeneiige tweeling. Ik vond het toen al belangrijk dat ze zichzelf ook los van hun tweelingzus konden ontwikkelen. Dat betekende in mijn ogen ze niet exact dezelfde kleding aantrekken, ook apart dingen met ze ondernemen en dus ook aparte groepen/klassen. (prima als jij andere keuzes daarin maakt, want nogmaals: er is geen goed of fout)
Mijn moeder heeft een tweelingzus en zij zaten samen in de klas op de basisschool. Zij vond het niet altijd fijn dat zij en haar zus altijd als ‘de tweeling’ werden gezien en dat ze continu werden vergeleken. Ze droegen tot hun twaalfde dezelfde kleding – dat was overigens niet hun eigen keuze – maar buiten dat leken ze niet ontzettend veel op elkaar. Ze zijn dan ook twee-eiig.
‘Het deed me serieus pijn om ze uit elkaar te halen’
Ik sprak ook met andere tweelingen en tweelingouders en dat sterkte me in mijn gevoel dat het niet verkeerd zou zijn om ze te scheiden. Uit de onderzoeken die ik over dit onderwerp las, bleek ook niet dat er een bewezen goed of fout is. Maar dat het per tweeling verschilt en dat je dus vooral moet kijken naar de kinderen zelf. Dus koos ik bewust voor aparte groepen op het kinderdagverblijf. Drie maanden voor hun tweede verjaardag was het zo ver. Tot die tijd waren ze bij ons thuis geweest met een gastouder. En dus altijd samen, op wat sporadische keren even alleen met mama/papa weg. Het deed me serieus pijn om ze uit elkaar te halen, ook al was het in het begin slechts één dag. Ook mijn moeder vond het moeilijk. Dat was gewoon puur ons gevoel, we dachten allebei echt nog steeds dat het goed zou kunnen zijn. Bovendien had ik de afspraak gemaakt dat ze samen zouden mogen als het niet goed ging.
Maar het ging goed. Ook toen ze vaker gingen. Ze hadden het fijn op hun eigen groep, kregen daar eigen vriendjes en niemand verwisselde ze. Dat mijn dochters eeneiig zijn, was namelijk voor mij nog wel een extra reden om te kiezen voor apart. Heel vaak zien mensen gewoon geen verschil, of met moeite. Misschien juist wel daarom proberen ze altijd verschillen in karakter/gedrag te zoeken en die zijn dan gebaseerd op een momentopname. ‘Die is zeker het meest vrolijk/bang/mondig’. Etcetera.
‘Even geen rekening hoeven houden met hun zusje’
Sommige kinderen op het kinderdagverblijf wisten als ze de meisjes samen zagen precies wie er bij hen op de groep zat. Maar eerlijk is eerlijk: de meesten zagen het dan gewoon echt niet. Ook leidsters gingen nog weleens de mist in. Mijn ene dochter vond het echt niet leuk als ze meermaals werd aangesproken met de naam van haar zusje. Ze moest een keer keihard huilen, omdat het andere meisje maar niet zag dat zij niet haar zusje was. Volgens mij begreep ze echt niet waarom anderen niet zagen wie ze was.
En dat wil ik graag, dat mensen zien wie zij zijn. Ik heb heus vaak genoeg gedacht als ik met leidsters van het kdv sprak: je zou ze ook echt eens wat langer samen moeten meemaken, want ze zijn te gek met z’n tweetjes! Het zijn ontzettend dikke vriendinnen die uuuuuuren samen kunnen spelen en knuffelen. Ze hebben zelden ruzie. Ik heb niet het gevoel dat ze elkaar belemmeren en ze kunnen prima los van elkaar in dezelfde ruimte spelen met andere kinderen. Toch lijkt het me voor hen fijner als gewoon voor iedereen duidelijk is wie ze zijn. Dat niemand hoeft te twijfelen of te vergelijken. Dat ze zelf even een aantal uren geen rekening hoeven te houden met hun zusje, ook al gebeurt dat normaal helemaal niet bewust.
‘Ze hebben niet eens gevraagd of ze ook samen in de klas konden’
Ze mochten overigens wel samen in de klas starten op school, maar wij vonden het als ouders beter om eerst apart te proberen. Op het kinderdagverblijf hadden ze immers ook hun eigen groep en dat ging zo goed. Ik heb ze ruim op tijd verteld in welke klas ze kwamen en welke meester/juf ze kregen en ze vonden het prima. Ze hebben niet eens gevraagd of ze ook samen in de klas konden. Ik moet wel zeggen dat ze heel makkelijk zijn, ook in het delen van kleding bijvoorbeeld. En voor hen is dit gewoon normaal: op school hebben ze hun eigen ding, thuis delen ze – met liefde – alles. Hun oudere broer gaat ook naar zijn eigen klas, dus misschien scheelt dat nog. De meisjes wilden wel heel graag van elkaar weten waar ze zaten en ze mogen elkaar ook gewoon tussendoor een knuffel geven.
Wij als ouders blijven evalueren met de school en als blijkt dat het voor één van de twee of voor allebei beter zou zijn om samen in een klas te zitten, kan dat ook. Dat voelt heel goed. Ik zou dus ook iedereen adviseren om zo’n afspraak te maken, zodat je je niet meteen vastlegt voordat je weet hoe het gaat (meer tips volgen snel!). Want feit is dat ik het nu ook niet weet. Daarom later zeker nog een verslag van de eerste tijd op school!
Lees ook:
10 keer waarom je tweeling scheiden een goed idee is
5x lastig aan je tweeling scheiden op het kinderdagverblijf
Foto: TwinZine
