Home Persoonlijk Zwanger van een eeneiige tweeling met TTS – deel 1

Zwanger van een eeneiige tweeling met TTS – deel 1

TTS

Linda (@huis.vol.testosteron op Instagram) is moeder van vier jongens, waaronder een tweeling. Ze blogt over het moederschap. Deze keer: TTS in de zwangerschap, deel 1.

We zijn nog maar net van de schrik bekomen dat we in verwachting zijn van een tweeling en dus straks vier kids hebben en nu hebben we het eerste gesprek met de gynaecoloog. Vanaf het eerste moment is er twijfel of er wel of niet een tussenschot aanwezig is. We krijgen alle informatie over een eeneiige tweeling zonder tussenschot.

Strenge controles in een academisch ziekenhuis, sneller stoppen met werken en een opname bij 28 weken, zodat de kinderen goed in de gaten kunnen worden gehouden. Ze hebben immers maar één vruchtzak, dus ze zouden zomaar verstrengeld kunnen raken. De kans op vroeggeboorte is hierdoor heel groot. De kans op overlijden in de buik ook…

Wil ik dit wel?

Een berg aan informatie en voor ons gevoel geen positieve informatie. Hoe moet dit in vredesnaam tot een goed einde komen, vraag ik me af? Wil ik dit wel, al deze zorgen? We hebben nog twee kids, gaan we die hier niet mee tekort doen? Na veel praten en de nodige tranen besluiten we samen om het maar te nemen zoals het komt, weghalen is immers ook geen optie. En dan bij de eerstvolgende controle is er ineens een tussenschot. Dun weliswaar, maar het is er! Er valt een last van onze schouders; het is een ‘normale’ eeneiige tweeling.

We krijgen nu alle uitleg over de mogelijke complicaties die kunnen optreden. Één daarvan: TTS (het tweelingtransfusiesyndroom). De kans hierop is volgens hen 15 procent, niet heel groot dus. Na alle informatie te hebben gehoord, gaan we met een goed gevoel naar huis. We maken ons geen zorgen en gaan genieten en aan het idee wennen dat we straks vier kids hebben.

Niet zeuren

Al vanaf het begin is deze zwangerschap anders. Ik voel me ontzettend moe en heb de hele dag door een misselijk gevoel. Lange leve de dubbele hormonen in je lijf! Na een week of 17 lijkt het allemaal iets rustiger te worden en kan ik weer een beetje functioneren. Na 23 weken begin ik me niet lekker te voelen. Mijn buik doet zeer, de hele dag heb ik een wat benauwd gevoel en tsja, hoe voelt het eigenlijk… geen idee, ik kan het niet plaatsen.

Maar ik zeg tegen mezelf: ‘Joh, niet zeuren, je kunt dit niet vergelijken met de vorige zwangerschappen, dus gewoon doorgaan’. Omdat ik zelf op de poli gynaecologie werk, kijk ik later of onze behandelend gynaecoloog er is. Toch maar even bespreken hoe ik me voel. Ze is er niet en ik heb dinsdag een controle staan, dus we kijken dan wel. Denk ik.

In sneltreinvaart

Die dinsdag tijdens de controle stort ik in. Is het normaal dat ik me zo ellendig voel en dat ik geen broek meer op mijn buik kan verdragen? Ik ben nog maar 24 weken, dus het einde is nog niet in zicht. Al vrij snel ziet de gynaecoloog dat het niet klopt; dit lijken de tekenen van TTS. Vanaf dat moment gaat alles in een sneltreinvaart. Alle metingen worden gedaan, er wordt gebeld met het LUMC (op dit moment het enige ziekenhuis in Nederland waar ze TTS behandelen) en we kunnen dezelfde middag nog terecht.

We gaan snel naar huis, opvang regelen voor de andere jongens. Als we eenmaal onderweg zijn, begint het allemaal te landen. Alle scenario’s gaan door ons hoofd. Onze vrienden kunnen ieder moment hun kleintje krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat die van hen wordt geboren en wij die van ons verliezen? De rest van de weg probeer ik dom voor me uit te kijken. Eerst de onderzoeken en het gesprek met de gynaecoloog daar maar eens afwachten.

Een lichtpuntje

In het LUMC aangekomen volgt er eerst een echo door de echoscopiste. Ze meet alles na en komt met een conclusie: TTS stadium 2, dit is gunstig! Beide kindjes hebben wel een hartafwijking ontwikkeld doordat het bloed niet meer goed is verdeeld, maar als de behandeling aanslaat, kan dit herstellen. Toch nog een lichtpuntje! Al snel komt daar de gynaecoloog en ze neemt alle opties met ons door. 1. Afbreken mag nog, aangezien het precies 24 weken is. 2. Kiezen om 1 kindje te houden (het ziekste kindje wordt dan afgeklemd). 3. Een laserbehandeling en hopen op een goed resultaat.

Even in percentages: 60 procent kans dat beide kinderen het redden, 80 procent kans dat eentje het redt. Je begrijpt dat deze percentages voelen als een dreun tegen je hoofd als je deze kindjes al zo lang voelt bewegen in je buik. De tranen vloeien rijkelijk en de angst is bij ons beiden zichtbaar en voelbaar. Wat ons betreft is de enige juiste keuze om deze kindjes allebei een eerlijke kans te geven. We kiezen dus voor de laserbehandeling.

Lees ook: De eeneiige tweeling van Linda kreeg TTS – deel 2

Origineel gepubliceerd in november 2019. Laatste bewerking in juni 2023.

Foto: Linda