10 keer waarom je tweeling scheiden een goed idee is
Aparte groepen? Geen punt, riep Annemarie tijdens haar zwangerschap over kinderopvang. Maar toen het zo ver was, moest ze even slikken. 10x waarom het toch een goed idee was.
‘Ga je ze uit elkaar halen?!’, vroeg mijn vader oprecht verbaasd. Ik zei ja, maar moest zelf ook even slikken. Ze zaten maanden samen in de buik en vervolgens mochten ze ruim anderhalf jaar in alle rust samen groeien. Thuis welteverstaan, met ons, met oma en later met de gastouder die bij ons in huis kwam. Ze waren echt weleens zonder elkaar, maar geen hele dag(en).
Tijdens mijn zwangerschap leek het nog zo’n goed idee. Broers en zussen, dus ook tweelingen, op aparte groepen: dat is het beleid op onze kinderopvanglocatie. Ik vind het heel belangrijk dat mijn dochters óók hun eigen identiteit kunnen ontwikkelen en daar kun je in mijn ogen niet vroeg genoeg mee beginnen. Dit beleid paste dus wel in mijn straatje. Maar ratio en gevoel zijn twee dingen: ik vond het goed, maar het voelde alsnog lastig toen het moment daar was. Toch ben ik blij dat ik heb doorgezet. Hieronder 10x waarom (in willekeurige volgorde):
- Ik ben me er meer van bewust dat ik ze vergelijk of in een adem noem, iets wat ik misschien wel vaker doe dan ik wil. Dat merkte ik al tijdens de intake, toen ik steeds in meervoud sprak, terwijl ze op die groep maar een meisje hadden.
- Mijn moeder is een voorstander. En zij is niet alleen tweelingoma, maar ook zelf de helft van een tweeling. Dus een ervaringsdeskundige. Zij vond het in haar jeugd best lastig dat zij en haar zus altijd als ‘de tweeling’ werden gezien en benoemd. Ze gunt mijn dochters ook wat ruimte voor zichzelf. Overigens betekent dit niet dat zij er geen moeite mee had: ook voor haar voelde het in eerste instantie onnatuurlijk om te doen.
- Ze zijn op zichzelf aangewezen en moeten dus als eenling contact maken. Als eeneiige tweeling trekken ze sowieso wel de aandacht. Ze zijn van nature al sociaal en niet alleen op elkaar gericht, maar ik vind het fijn dat dit dankzij de aparte groepen nog meer wordt gestimuleerd.
- Ze zijn dus eeneiig; andere kinderen kunnen ze vaak lastig uit elkaar houden. Dan zeggen ze steeds de verkeerde naam of plakken ze hun namen achter elkaar en zien ze wel wie reageert. Op het kdv hoeven ze tijdens het spelen niet steeds te roepen wie ze zijn, daar zijn ze gewoon wie ze zijn.
- Ze hebben ieder hun eigen vriendjes. Die vriendjes spelen ook net zo makkelijk met mijn beide dochters, maar het lijkt me voor hen heerlijk dat ze zo nu en dan ook alleen met vriendjes spelen. Juist omdat het zo vanzelfsprekend is om te spelen met je bestie vanaf je geboorte (wat zeg ik, vanaf je ontstaan).
- Ze worden door de pedagogisch medewerkers beoordeeld op hun gedrag als eenling. Nu zijn ze samen ook errug leuk en zie ik geen negatieve invloeden van elkaar op hun gedrag. Toch voelt het voor mij goed dat ze alleen maar kunnen worden gezien als zichzelf. En daar niet steeds worden vergeleken met de ander.
- Ze hoeven zich niet druk te maken om elkaar. Hoe je het ook went of keert, als ze samen zijn komen ze voor elkaar op of worden ze verdrietig als de ander pijn heeft. Dat is mooi, maar in mijn ogen is het soms ook fijn om die gevoelens eventjes niet te ervaren.
- Ze kunnen elkaar niet corrigeren. De een is iets verder/sneller en corrigeert haar zusje weleens of geeft sneller het antwoord op een vraag. Overigens niet op een vervelende manier, maar lief bedoeld of onbewust. Ze lijken ook geen moeite met deze onbewuste rolverdeling te hebben, daarom thuis ook geen probleem. Desondanks voor de ander ook weleens fijn als er niemand voor haar praat.
- Ze gaan straks op school ook naar aparte klassen – dat is wederom beleid, maar wel beleid waar ik achter sta – en dit is dus een goede voorbereiding.
- Last but not least: mijn dochters gaan met veel plezier naar hun eigen groepen op het kinderdagverblijf. Ze nemen op deze ochtenden vrolijk afscheid van elkaar. Een belangrijker graadmeter is er niet.
Tip: als je voor scheiden kiest, maak dan altijd de afspraak dat ze eventueel bij elkaar mogen als ze het moeilijk hebben of alsnog op dezelfde groep kunnen worden geplaatst. Dat geeft jou een fijn gevoel en mocht het nodig zijn, kun je op die afspraak terugvallen. Deze afspraak heb ik ook gemaakt en geldt straks ook weer als ze naar school gaan. Onze school kijkt ook naar de kinderen zelf; het beleid is in de meeste gevallen dus niet zo star.
NB: mijn dochters zijn peuters, dus ze spreken zich hier nog niet over uit. Dit is dus puur mijn gevoel en mijn ervaring. Ik blijf altijd naar hen kijken en luisteren. Ik weet dat er allerlei onderzoeken zijn gedaan en de belangrijkste uitkomst is dat het per tweeling verschilt. Ik weet ook dat iedereen er weer anders tegenaan kijkt. En dat mag natuurlijk ook. Doe datgene waarbij jij/je tweeling zich goed voelt en maak de keuze weloverwogen.
