‘Al die tijd dachten we dat we een dochter hadden gekregen’
Linda was zwanger van een drieling, maar hoorde al snel dat één kindje het niet zou redden. Ze beviel met 27 weken van Fay, de andere twee bleven nog negen weken in haar buik.
Deel 1 en deel 2 van het verhaal van Linda nog niet gelezen? Dat kan alsnog, klik hier voor deel 1 en hier voor deel 2!
Een paar dagen voordat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis kwam er een arts aan mijn bed. Wij hadden na de geboorte van Fay aangegeven dat er wat ons betreft geen verder onderzoek nodig was naar wat precies de oorzaak was van het overlijden van Fay. Dat bleek echter wel protocol te zijn. De arts kwam vertellen dat het om chromosoomafwijking 18 ging, maar vertelde ook dat Fay een jongen was. Al die tijd dachten we dat we een dochter hadden gekregen en nu bleek dat het een zoon was…
‘Bij de gemeente is het geslacht nog gewijzigd’
Het past bij deze chromosoomafwijking dat er geen duidelijke geslachtskenmerken zijn. Tot dan toe was ons altijd verteld dat het vermoeden was dat het om een meisje ging. Ik kon achteraf niemand iets kwalijk nemen, want niemand wist het zeker. Het voelde fijn dat we nu zekerheid hadden, maar ook heel dubbel. Voor ons gevoel zouden we bijna onze dochter gaan cremeren, nu moesten we omschakelen. We hebben de kleur van het kaartje en de ballonnen nog kunnen aanpassen. Ook is bij de gemeente het geslacht nog gewijzigd. De naam wilden we niet meer veranderen. Wat zegt zo’n naam nu? Voor ons was het Fay en is het Fay gebleven.
De weken na de crematie kon ik niks. Ik had een toeter van hier tot Tokio, want ik was natuurlijk zwanger geweest van een drieling. Mijn spieren waren helemaal overbelast, ik mocht niet tillen. Onze oudste, Jayden, woonde daarom bij de opa’s en oma’s. Toen ik 34 weken zwanger was, zei ik bij de controle: ‘Ik ben er klaar mee’. Maar ze wilden toch graag dat ik zou volhouden tot de 36 weken. Dat lukte. Ik bleek later zwangerschapsvergiftiging te hebben en ben met 36.1 bevallen.
‘Ik had meteen al 4 centimeter ontsluiting’
Ik werd ingeleid en had al meteen 4 cm ontsluiting. Ik was natuurlijk 9 weken eerder nog bevallen, dus mijn baarmoedermond ging zo makkelijk weer open. Zoë werd eerst geboren, zij woog bijna 6 pond. Ryan kwam 32 minuten later en woog bijna 5 pond. Ze deden het hartstikke goed. Ik ben nog een week in het ziekenhuis gebleven, ook omdat Ryan sondevoeding moest. Daarna mochten we eindelijk naar huis.
Binnenkort in het laatste deel: ‘Ik kan het mensen niet kwalijk nemen als ze Zoë en Ryan een tweeling noemen…’
Foto: Linda
