Bevallen én zwanger blijven: het overkwam Linda – deel 2
Linda was zwanger van een drieling, maar hoorde al snel dat één kindje het niet zou redden. Ze beviel met 27 weken van Fay, de andere twee bleven nog negen weken in haar buik.
Deel 1 van het verhaal van Linda nog niet gelezen? Dat kan alsnog, klik hier!
Ik was intussen 25 weken zwanger. De hartslag van Fay werd onregelmatig en ik wist: dit gaat ophouden. Ik ben niet spiritueel, maar op een gegeven moment zei ik tegen mijn man: ik denk dat Fay is overleden. Precies een week later had ik weer een echo en werd mijn gevoel bevestigd. Die nacht verloor ik heel veel vruchtwater. Ik heb weeënremmers gekregen, alles werd uit de kast gehaald om de bevalling tegen te houden, maar het mocht niet baten.
‘De arts zei dat de kans van slagen nog geen 10 procent was’
Twee dagen later ben ik bevallen van Fay. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen en Fay werd in mijn armen gelegd. We hadden even een moment met z’n drietjes, maar dat duurde niet lang. Er stonden drie neonatologen klaar, want ik was nog zwanger van de andere twee. De arts gaf aan een uitstelprocedure te willen starten, maar zei ook eerlijk dat de kans van slagen nog geen 10 procent was. Het kon bij tweelingen, maar de arts wist niet of het bij een drieling ook zou lukken. Op dat moment voelde het alsof elk uur wat we konden rekken al goed was.
Ik ben best wel nuchter, maar achteraf denk ik wel: hoe kon ik zo zijn? Ieder mens zou doodsbang zijn. Ik dacht alleen maar: laten we het doen. En: als het niet aanslaat, kan ik daar niks aan veranderen. Ik voelde gek genoeg geen angst om ze kwijt te raken.
‘Ik heb geen idee hoe een zwangere vrouw én kraamvrouw zich moet voelen’
Er werden foto’s gemaakt van Fay. Iemand vroeg: hoe voelt u zich? Ik antwoordde: ik heb geen idee hoe een kraamvrouw en zwangere vrouw tegelijk zich moet voelen. Ik was bevallen, had pijn en maakte borstvoeding aan, maar ik had geen kind. Ja, twee die nog in mijn buik zaten en we wisten niet hoe lang dat zou duren. En hoe goed het zou verlopen. Tegelijkertijd moesten wij ons ook bezighouden met de crematie. Een mandje, kaarten, teksten… Mijn man moest Fay aangeven bij de gemeente. Ik lag al die tijd op een bed in de verloskamer. Na drie dagen vroeg ik of ik kon worden overgeplaatst, want er gebeurde niets.
Ik mocht met 27,5 week naar een verpleegkamer met minder monitoren. De longrijpingsprikken waren goed ingewerkt. We konden Fay nog niet laten cremeren, omdat ik mijn bed niet uit mocht. Ik wilde erbij zijn, dus hebben we uitstel gevraagd en gekregen. Het lijfje van Fay moest wel worden ingevroren, dat vond ik heel moeilijk. Ik durfde het bijna niet meer aan te raken en heb er ter bescherming van mezelf voor gekozen om Fay vanaf toen minder vaak te zien.
‘We kregen een heel ingrijpend bericht…’
Mijn man was al die tijd bij mij in het ziekenhuis en toen het wat stabieler werd, is hij weer gaan werken. Onze oudste, Jayden, is twaalf weken lang opgevangen door mijn ouders en schoonouders. Want ik mocht dan wel met dertig weken naar huis, ik moest heel veel rust houden om te zorgen dat de twee baby’s bleven zitten. Toen ik 31 weken zwanger was, is Fay gecremeerd. De bevalling was toen een maand geleden.
We kijken terug op een waardig afscheid, waar we alle tijd en aandacht voor hebben gehad. Wie krijgt er nu zo veel tijd om afscheid te nemen van je kind? Maar net voor mijn ontslag uit het ziekenhuis, kregen we nog een heel ingrijpend bericht te horen…
Foto: Linda
