Bevallen én zwanger blijven: het overkwam Linda
Linda was zwanger van een drieling, maar hoorde al snel dat één kindje het niet zou gaan redden. Ze beviel met 27 weken van Fay, de andere twee bleven nog 9 weken in haar buik.
Ze weet nog goed dat de arts zei dat haar situatie wereldwijd slechts achttien keer in de literatuur is beschreven. Zo uniek was het. Maar ook zo dubbel. In één zwangerschap verloor Linda een kindje en kreeg ze er twee bij. Een drieling, waarvan er twee op het eerste gezicht als tweeling door het leven gaan. Ze wil haar verhaal één keer delen, voor TwinZine. Maar vooral voor Fay, haar kindje wat ze niet mocht zien opgroeien.
‘De arts begon over reductie’
,,Mijn oudste was net een jaar toen ik zwanger raakte. Ik had geen eisprong en mijn eitjes groeiden niet goed vanwege PCOS, dus ik wilde niet te lang wachten. De tweede maand sloeg de behandeling al aan en had ik een positieve zwangerschapstest. Op de eerste echo was niets te zien, op de tweede echo klopte er een hartje. Ze zagen wel meer vruchtzakjes, maar konden niet zien of er ook echt een bevruchting had plaatsgevonden. We waren compleet verbijsterd toen het er een paar weken later drie bleken te zijn.
Ik wilde zo graag zwanger worden, maar drie…?! Aan de andere kant ben ik heel realistisch, dus ik dacht al snel: het is zoals het is. Je hebt wel meteen een compleet andere zwangerschap. Ik werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en de arts begon over reductie. Twee kinderen in de buik zouden een grotere overlevingskans hebben en bovendien minder risico voor mij opleveren. Nog voordat wij een beslissing konden nemen, werd de keuze al voor ons gemaakt: ze zagen dat één van de kindjes niet gezond was. Uit de testen kwam geen concrete uitslag, maar het zou een chromosoomafwijking zijn, eventueel in combinatie met leukemie.
‘Fay beschermde de andere twee’
Niet met het leven verenigbaar… Gek, maar ergens voelde ik ook opluchting dat ik niet de keuze had gemaakt om een kindje af te staan. De vooruitzichten waren zo slecht dat de arts haar zou helpen te overlijden, maar hij zei: ‘Ik kan er met geen mogelijkheid bij’. Het was niet zonder gevaar voor de andere twee, daarom wilde hij niet doorzetten. De arts dacht dat Fay de twintig weken niet zou halen, vanwege cysten in het lijfje. Het hartje zat niet meer op de juiste plek door de cysten, de nieren zaten aan één kant, er was geen spijsvertering te zien en de hersenhelften werkten niet samen.
Maar met 24 weken leefde Fay nog steeds en blokkeerde de baby letterlijk de uitgang. Het was zo’n heftige tijd. Ik vond het heel moeilijk dat we wisten dat Fay ging overlijden, maar ook fijn dat deze baby de andere twee beschermde door voor de uitgang te liggen. We wisten toen nog niet dat er een kans bestond dat de twee konden blijven zitten als Fay was geboren. Dat was ons nooit verteld, omdat niet bekend was dat dat bij een drieling kon. Het was ons geluk dat Fay onderin de buik lag en dus eruit kon. Als ze bovenin had gelegen, zouden ze alle drie sowieso zijn geboren.
‘Nooit heel blij, nooit heel verdrietig’
Alles voelt dubbel op zo’n moment. We waren in die periode nooit heel blij, maar ook nooit heel verdrietig. En we wisten niet wat ons te wachten zou staan. Niemand had namelijk verwacht dat Fay zo lang zou blijven leven in de buik…”
Dit is deel 1 van een blogreeks ter ere van Fay ♡, die vandaag precies anderhalf jaar geleden is geboren. Volgende week woensdag lees je hier op TwinZine deel 2 van het interview met Linda.
Foto: Linda
