Bevallen op oudjaarsavond: ‘De lijnen waren bijna allemaal bezet’
Susan kon het amper geloven toen ze na jaren dokteren eindelijk zwanger bleek. En nog wel van een tweeling! Haar jongens kwamen te vroeg, maar wel op een heel bijzondere avond.
,,In juni 2012, na de zoveelste hormoonkuur en IUI-poging knapte ik uit elkaar van de buikpijn. ‘Ja hoor, weer niet gelukt’, ging er wederom door mijn hoofd. We zaten negen dagen na de IUI. Ik belde het ziekenhuis om vervolgafspraken te maken. We wilden een stapje verder kijken richting IVF, want het IUI-traject voelde nu wel als ‘aanmodderen’.
Helaas wilden ze geen afspraak met mij maken zolang ik niet had getest of ongesteld was geworden. Met tranen van teleurstelling dus toch maar getest. Ik had de test nog niet neergelegd of er verscheen een hele duidelijke tweede streep. Huh? We waren eigenlijk direct weer teleurgesteld, want al was ik inderdaad zwanger, dan was het vast niet goed. Die enorm heftige buikpijn, dat kon echt niet goed zijn. Ik was na al die tijd het vertrouwen in mijn lichaam kwijt…
‘Flauw hoor, om ons zo te laten schrikken’
Na twee weken mochten we voor een echo komen. We zagen al gauw dat er inderdaad een kindje in mijn buik aan het groeien was. Vervolgens zei de fertiliteitsarts – want daar hadden we vanwege het traject de eerste echo: ‘O ooh, double trouble!’. Ik lachte de arts nog uit; flauw hoor, om ons zo te laten schrikken. Maar toen we naar het scherm keken, zagen we inderdaad twee vruchtzakjes met een kindje.
Dolblij waren wij dat we na 3,5 jaar dokteren eindelijk zwanger waren. En hoe groot was de verrassing toen het ook nog eens van twee kindjes bleek te zijn! De uitgerekende datum zou 03-03-2013 zijn.
‘Met 27 weken verloor ik een slijmprop’
De zwangerschap verliep eigenlijk wel goed. Uiteraard waren daar de bijbehorende kwaaltjes: wat misselijk, moe en nachtelijke wc-bezoekjes, maar dat nam ik voor lief. Op de twintigwekenecho in oktober zag het er allemaal goed uit. We kregen toen ook te horen dat we twee jongetjes zouden krijgen. Naar elke controle gingen we samen. Als mijn vriend niet kon, ging mijn moeder of mijn schoonmoeder mee. Vanwege de tweelingzwangerschap vonden alle afspraken plaats in het ziekenhuis.
Met 27 weken verloor ik ineens een behoorlijke slijmprop. Ik belde met het ziekenhuis en had eigenlijk verwacht te horen dat het niets bijzonders was. Maar ik moest meteen komen. Voor het eerst ging ik alleen.
De gynaecoloog vertelde dat mijn baarmoedermond behoorlijk was verkort, nog maar 1,5-2cm. Dit betekende dat ik niet naar huis mocht, maar werd opgenomen. Ik werd direct aan de CTG gelegd om de hartjes van de jongens te monitoren en er werd een ‘cerclage pessarium’ om mijn baarmoedermond gedaan om te voorkomen dat deze nog korter zou worden. Voor de zekerheid kreeg ik ook longrijpingsprikken.
‘Na een paar uur wist ik zeker dat dit weeën waren’
Twee weken lag ik in het ziekenhuis, precies tijdens de sinterklaasperiode. Dus geen surprises en gedichten voor mij. Ik voelde mij in het ziekenhuis erg goed en was dus blij dat ik na twee weken naar huis mocht. Tijdens die twee weken werden we wel voorbereid op een eventuele vroeggeboorte. Behoorlijk confronterend, we bezochten de NICU (Neonatale Intensive Care Unit waar baby’s worden opgenomen als ze veel te vroeg of veel te klein worden geboren – red.) en werden bijgepraat over alles wat er zou kunnen gebeuren.
Eenmaal thuis heb ik de voorgeschreven rust genomen. We hebben de kerstdagen rustig gevierd. Op zaterdag 29 december werden de laatste dingen aan onze nieuwe badkamer gedaan. Na de middag heb ik lekker gedoucht en ben ik even op bed gaan liggen. Toen ik rond 15.00 uur wakker werd, had ik enorme krampen in mijn buik.
Omdat het onze eerste kindjes zijn, had ik geen idee hoe weeën zouden voelen. Maar na een paar uur wist ik eigenlijk wel zeker dat dit weeën waren. Om 21.00 uur dus toch maar het ziekenhuis gebeld. We moesten meteen komen. Eenmaal daar werd ik direct weer aan de CTG gelegd en kreeg ik wederom longrijpingsprikken voor de kindjes. Tevens kreeg ik weeënremmers toegediend.
De nacht verliep redelijk rustig, al voelde ik ondanks de remmers nog wel af en toe een wee. De dag erna precies hetzelfde. Het was 30 december en ik was precies 31 weken zwanger.
‘We moesten rekening houden met twee geboortejaren’
In de nacht van zondag op maandag moesten ze stoppen met de weeënremmers, omdat ik ze al ruim 24 uur achter elkaar had gehad. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen door de weeën. Maandagmorgen was het oudjaarsdag en wisten we eigenlijk wel zeker dat de kindjes snel geboren zouden worden. Rond de middag bleek ik wat ontsluiting te hebben, het pessarium werd verwijderd en de ontsluiting vorderde, maar niet voldoende.
Aan het begin van de avond kwam ik in een weeënstorm terecht. Buik- en rugweeën tegelijk. Inmiddels had ik, ondanks de remmers, al bijna 50 uur weeën. Ik was moe, maar kon niet rusten; de weeën kwamen heel vlot achter elkaar. Maar de ontsluiting was nog niet voldoende. De arts vertelde ons rekening te houden met een tweeling met verschillende geboortedatums. En in dit geval zelfs een verschillend geboortejaar.
Maar toen ik om 22.00 uur de ruggenprik kreeg om voor wat verlichting te zorgen, zakte de hartslag van het onderste kindje. Er ontstond eigenlijk wel wat paniek in de verloskamer. Ik heb zelf geen paniek ervaren, het was een soort waas. Er gebeurde van alles in een zeer korte tijd. Voor ik het wist, sjeesden we door de gangen van het ziekenhuis voor een spoedkeizersnede.
‘Ik denk dat de verpleging aan het aftellen was’
Om 22.23 uur is onze zoon Cil geboren en twee minuten later zijn broertje Thije. Ze hadden een moeilijke start. Terwijl ik nog op de OK lag, werden de kinderen naar de NICU gebracht. Mijn vriend ging mee. Na een dik uur kwam ik van de OK af en werd ik naar de afdeling gereden. Mijn vriend was intussen ook weer bij mij. Het was op dat moment 23.50 uur en ik wilde niets liever dan naar onze kindjes toe. Ik had ze alleen op de OK in een flits voorbij zien komen, verpakt in noppenfolie om ze warm te houden.
Maar helaas kon dat niet. Ik denk nog steeds dat de verpleging aan het aftellen was naar het nieuwe jaar in de teamkamer. Wij hebben de gordijnen van mijn kamer geopend en naar het vuurwerk gekeken. We realiseerden ons amper dat we het jaar afsloten en het nieuwe jaar begonnen MET twee prachtige zoontjes.
Om 0.15 uur kwam dan eindelijk de verpleging om ons naar onze knappe mannetjes te brengen. Wat waren ze klein, 1700 en 1825 gram, maar zo mooi! We konden ze op dat moment nog niet vasthouden, ze waren daar nog te kwetsbaar voor.
Eenmaal terug op mijn ziekenhuiskamer beseften we dat we de familie nog niet hadden ingelicht. Maar 1 januari om 01.15 uur is niet de meest ideale tijd om te gaan bellen; de lijnen waren bijna allemaal bezet! Hoe mooi was het dat we de opa’s en oma’s, ooms en tantes toch te pakken kregen. We wensten ze een geweldig 2013! En vertelden dat wij het jaar als gezin van vier waren begonnen. De reacties waren verrast (ondanks dat ze op de hoogte waren dat we al in het ziekenhuis lagen).
‘Oudjaarsdag zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn’
Na negen pittige weken met de nodige complicaties in het ziekenhuis mochten we de jongens mee naar huis nemen. Vandaag zijn ze alweer vijf jaar. Alle clichés zijn waar! Oudjaarsdag zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn; wat een fantastische manier om het jaar af te sluiten. Twee stralende, prachtige mannetjes die genieten van hun feestje. En wat een mooi cadeau, elk jaar vuurwerk op je verjaardag, speciaal voor hen!”
Lees ook:
Tweelingbevalling: ‘Hoeveel pijn moet ik nog doorstaan?!’
Kersttweeling – ‘Mijn man zette op Facebook: onze herberg is vol!’
Foto’s: Esther
