Danielle heeft een drieling: ‘Eentje weghalen? Echt niet!’
Danielle dacht even dat er iets mis was toen de echoscopist moeilijk keek, maar alles was goed. Het waren er alleen drie! Niet iedereen reageerde enthousiast op dat nieuws.
,,Ik was er een beetje stil van toen ze zei dat het er drie waren. We dachten eigenlijk dat er iets niet goed was, omdat ze zo zat te zoeken. Ze zei nog: ‘Zie je het niet?’ Maar wij zagen het echt niet meteen. Vervolgens gaf ze meteen aan dat we er ook één of twee mochten weghalen. Achteraf gezien vind ik dat ze dat beter wat later had kunnen benoemen. Nu was het nieuws bij onszelf amper bezonken. We hebben overigens wel meteen gezegd dat we ze alledrie wilden houden. Ja, het was risicovol, maar wie gaf ons de garantie dat het goed zou gaan als we er één of twee zouden laten weghalen?
Sommigen zeiden: ‘Zeker niet natuurlijk he?!’
Mijn man en ik waren allebei met onze eigen auto naar de echo gegaan. Dat kwam zo uit, maar het was wel gek om zo achter elkaar aan te rijden na dat grote nieuws. Ik heb het op mijn werk tegen een collega verteld die tweelingmoeder is. Zij zei: ‘Je gaat het druk krijgen, maar het komt helemaal goed’. Dat had ik echt even nodig. Ik moest het nieuws ook even een plekje geven voordat ik het aan onze families wilde vertellen.
Veel mensen reageerden bezorgd; ze vroegen meteen of alles wel goed ging met mij en de kinderen. Op mijn werk waren er collega’s die me niet eens feliciteerden. En zelfs op straat was dat zo. Bij een tweeling roepen mensen nog: ‘Wat leuk!’ Maar bij een drieling is het vooral: ‘O jee!’ Anderen vonden het egoïstisch dat we er niet eentje hadden laten weghalen. En sommige mensen zeiden: ‘Zeker niet natuurlijk he?!’ Ik heb weleens geroepen: ‘Had u erbij willen zijn in de slaapkamer?!’
‘Ik had bloedverlies en kon echt niet meer’
We wilden graag weten wat de geslachten van onze drie-eiige drieling waren, zodat we ons konden voorbereiden. Twee meisjes en een jongen, zo leuk! De zwangerschap was wel pittig. Met 20 weken had ik al een buik van iemand die 40 weken zwanger is van een eenling. Met bijna 33 weken werden Fleur, Mees en Tess op 15 februari 2015 geboren. Ik had bloedverlies en kon ook echt niet meer. De kinderen kwamen met een spoedkeizersnede.
Fleur was de eerste en de grootste, maar had de moeilijkste start. Ze was wel als eerste uit de couveuse en thuis. Gek was dat, één baby in huis en dan twee in het ziekenhuis. We namen haar elke dag mee naar haar broertje en zusje in het ziekenhuis. Mees mocht iets eerder mee dan Tess, maar dat wilden we niet. Hij is nog een paar dagen gebleven tot Tess ook weg mocht, zodat we ze meteen samen thuis hadden. Dat was na vijfenhalve week ziekenhuis.
‘Drie baby’s deden we met twee vingers in de neus’
Het waren eigenlijk heel tevreden, makkelijke kindjes. Voorbeeldige baby’s. Natuurlijk was het druk. Ik was een uur bezig met voeden en dan moest ik twee uur later weer opnieuw beginnen. Maar ze zaten allemaal in hetzelfde ritme. We konden ook nog weleens met z’n allen op pad. De drie baby’s deden we echt met twee vingers in de neus, maar drie peuters is wel anders hoor. Ze zijn heel lief, maar er zit een energie in die kinderen. En een volume! Je bent het eerste jaar vooral bezig met voeden en nu is het opvoeden. Maar het strikt zijn gaat ons wel aardig af hoor.
Ze kunnen heel goed met elkaar overweg. Spelen en delen gaat prima en ze snappen elkaar met alles. Wat ook fijn is: soms spelen er twee samen en heb ik even tijd om aandacht te geven aan nummer drie. Het voordeel van een drieling! In de babytijd vond ik dat zo lastig, dat ik nooit tijd had om even te knuffelen na de fles. Het was altijd maar doorgaan. Mijn man en ik zijn net voor het eerst een weekend samen weggegaan. Eerder durfden we dat niet aan, maar nu zijn ze al wat groter en slapen ze goed. We moeten het eigenlijk gewoon vaker gaan doen!”
Foto’s: Danielle
