Drielingbevalling: ‘Het voelde als een groot kerstwonder’
Rinske kreeg niet één, niet twee, maar drie kerstkindjes! Zij deelt nu, een jaar later, het verhaal over haar drielingbevalling: ,,Ik moest mijn kerstbezoek eruit bonjouren.”
Na een behoorlijk lange periode, drie jaar, was ik eindelijk zwanger. Helaas eindigde die zwangerschap in een miskraam. Gelukkig was ik daarna vrij snel weer zwanger en mocht ik al met zeven weken voor een echo langskomen. De echoscopiste bleef lang stil. Ik zag wel van alles en mijn gevoel zei me meteen dat het er meer dan eentje was. Ze bleef maar stil. Ik was bang dat het hartje niet klopte, maar na een lange stilte zei ze dan eindelijk: ‘Sorry dat ik zo lang stil was, maar dit is heel bijzonder… ik zie namelijk drie vruchtzakjes met drie kloppende hartjes! Dit was voor het eerst in twaalf jaar dat ze dit zag. Wij barstten in lachen en huilen uit ongeveer. We wisten niet zo goed hoe we moesten reageren. Dit bedenk je toch niet?!
Daarna volgde meteen het risicogesprek. Kort gezegd komt het erop neer dat een tweelingzwangerschap een aanvaardbaar risico is, maar een drielingzwangerschap niet. En dan moet je dus kiezen of je alledrie de kindjes wil houden of niet. Voor ons was er geen twijfel mogelijk: we gingen voor drie wondertjes!
Hartje in de gaten houden
Gelukkig had ik een heel goede zwangerschap. Tot 30 weken, toen moest ik worden opgenomen in het VU in Amsterdam omdat mijn zoontje niet voldoende voeding en zuurstof door de navelstreng kreeg. Ze wilden zijn hartje goed in de gaten houden. Zolang dat vitaal bleef, trok hij het wel en konden ze nog lekker in mijn buik groeien. Ik kon alleen maar broeden. Met 32 weken moest ik verhuizen van ziekenhuis. Je bent dan op een termijn dat de kindjes als het goed is de NICU (de intensive care voor te vroeg geboren baby’s) niet meer nodig hebben.
Streekziekenhuizen zijn beter ingericht op neonatologie, ofwel de couveuseafdeling. Dit was een week voor kerst. Ik kon daar niet blijven, maar er werd maar geen alternatief streekziekenhuis gevonden waar mijn kindjes op korte termijn zouden kunnen worden geboren. Je hebt dan drie couveuses nodig en niemand wist wanneer de kindjes zouden komen. Dat kon nog een paar dagen duren, maar ook zomaar nog twee weken. Twee keer per dag kreeg ik een update van het artsenteam. In Amsterdam en omgeving nergens plek, Haarlem niet, Hoofddorp niet, Tergooi niet, etc. Ik voelde me letterlijk Maria in mijn eigen kerstverhaal…
Toen kwam het verlossende antwoord: ik kon terecht in het Diakonessenhuis in Utrecht waar ze speciaal een kamer voor mij alleen gereed hadden gemaakt. Ze moesten meerdere keren per dag de hartslagen van de kindjes meten en dat moest met twee CTG-apparaten waardoor er op een reguliere kamer niet genoeg ruimte was voor mij. Kerst naderde, de hartslagen bleven goed. Op Eerste Kerstdag kwamen er voor het eerst dipjes in zijn hartslag. Nog niet verontrustend genoeg om ze te laten worden geboren.
Best wel schrikken
Tweede Kerstdag brak aan, mijn vriend kwam in de ochtend langs. Hij werkt in de horeca en vroeg zich af of hij die dag gewoon kon gaan werken. In de ochtend waren weer enkele dips te zien, maar het zou vandaag niet gebeuren, zeiden de artsen. Totdat ineens het artsenteam in de middag in mijn kamer stond met de aankondiging ze toch te willen gaan halen. Ze wilden mijn zoontje niet laten verzwakken en het was kerst en dus rustig op de OK. Die ochtend had ik net voor het eerst het gevoel gekregen dat ik er klaar voor was, dat ze mochten komen. Ik schrok best wel van die mededeling, want binnen een uur zou het dan toch gaan gebeuren. Gelukkig kon ik me niet al te zenuwachtig maken over de keizersnede; ik was tenslotte nog nooit geopereerd en ik moest andere dingen regelen. Mijn kerstbezoek eruit bonjouren en meteen mijn vriend bellen dat hij snel van zijn werk naar het ziekenhuis moest komen. ‘Ze gaan ze halen’, riep ik met een traan en een lach door de telefoon.
Een droomstart
Het voltallige medische team werd ook opgetrommeld: iedereen van de kerstdis naar de OK. Hoe bijzonder, zij hadden er allemaal zin in! Een drielinggeboorte komt namelijk maar heel weinig voor. Een team van zo’n twintig man stond klaar (voor ieder kindje een team en voor mij een team) en er heerste een opgewekte sfeer. Dat maakte mij rustig en ik realiseerde me hoe bijzonder het voor iedereen was. De anesthesist riep iedereen tot orde en straalde rust uit.
Het ging supersnel! Om 17.01 uur is Bo, ons dochtertje, als eerste en in de vruchtzak geboren. Een minuut later volgde haar broertje Daan en nog een minuut later is ons dochtertje Madée geboren. Ze huilden allemaal, de Apgar-scores waren goed. Wat een droomstart voor een vroeggeboren drieling (uiteindelijk ben ik met 32.6 weken bevallen). Wat een geluk, blijdschap, liefde en toch ook wat een opluchting. Het voelde echt als een groot kerstwonder!
In deel II vertelt Rinske hoe het na de geboorte met haar drieling ging
en hoe het is om drie kindjes te hebben die jarig zijn op een feestdag.
Dat lees je hier.
Lees ook:
‘Mijn kerstkindjes hadden paaskindjes moeten zijn’
‘Mijn man zette op Facebook: onze herberg is vol’
Foto: Rinske
