Een tweeling in coronatijd? Een zegen!
De tweeling van Annemarie huppelde vandaag het schoolplein op. Van hele dagen samen thuis naar weer samen op pad. Het voelt voor Annemarie zeker nu als een zegen, een tweeling.
Ik voelde me al heel gezegend met een tweeling hoor. Natuurlijk is het pittig (ik zeg het er altijd maar even bij, want het is niet niks, zo’n duo laten opgroeien), maar in de afgelopen maanden werd me weer extra duidelijk hoe fijn het is als je altijd je beste vriend(in) om je heen hebt. Waar iedereen vanaf half maart ineens gedwongen werd gescheiden van elkaar en kinderen daardoor van het ene op het andere moment schooluren en vriendjes moesten missen, hadden zij elkaar.
Gek van
Ik zag ze nog meer naar elkaar toe groeien in die maanden. ‘Mam, we kunnen met niemand knuffelen, maar gelukkig wel met elkaar!’ Dikke tweelingliefde in huis. Samen hadden ze amper speelgoed nodig, hun fantasie was genoeg. Buiten het thuisonderwijs om was er genoeg tijd om urenlang verhalen te verzinnen en films die ze net hadden gekeken na te spelen. Groot voordeel: thuisonderwijs kan ook prima in je prinsessenjurk of ballerinapakje. In pyjama ook trouwens.
Ze hebben weinig ruzie, daar prijs ik me natuurlijk heel gelukkig mee. Als er iets is (meestal stampt er dan iemand even boos weg), is het zo weer opgelost. Sorry zeggen, doen ze heel makkelijk. Fijn ja! En al helemaal in zo’n ingewikkelde tijd. Soms werd deze mama, die ook ineens de juf was, wel even gek van al die fantasieverhalen. Elk onbewaakt ogenblik zaten ze weer in een spel. Dan haalde ik boven een printje en waren ze alweer van tafel. Dan zat er ergens eentje te blaffen, omdat ‘de baas’ haar ging uitlaten. Of moest er een prinses worden gered door een eenhoorn. Overigens niet alleen als ik een printje ging halen, ook gewoon tijdens het eten. Of eigenlijk de hele dag door.
Geen oog voor mama
Alles leek nog trager te gaan, omdat ze alleen maar oog hadden voor elkaar. Maar het mocht, in die periode die ze zich altijd zullen herinneren. Niet eens zozeer omdat het voor ons zo dichtbij kwam, maar vooral omdat er een ‘voor en tijdens het virus’ was, dat heeft impact gehad. Ik hoor nog regelmatig dingen als ‘toen het nog geen coronavirus was…’ of ‘nee, dat kan niet, want nu is het coronavirus’.
En nu is het coronavirus niet weg, maar wel meer onder controle en mogen zij weer hele dagen naar school. Ze vonden het thuis zijn heel fijn samen; ik heb ze niet horen klagen, al misten ze echt wel hun juf en hun vriendjes. Maar ze hadden ook weer zo’n zin om te gaan. Ook nu weer samen, dat scheelt vast echt. Waar ik een ander kindje nog met moeite zijn moeder zag loslaten, huppelden die van mij enthousiast naar de juf. Ik kreeg een duim omhoog van de een en de ander zwaaide even, maar daarna hadden ze al geen oog meer voor mij.
Perfecte leeftijd?
Ik realiseer me dat ik makkelijk praten heb hoor. Misschien hebben zij, kleuters, wel net de perfecte leeftijd voor een periode als deze. Ze zijn niet zo klein dat je eigenlijk wel steeds wat extra handen nodig hebt om zelf iets te kunnen doen aan werk/huishouden/jezelf. En niet zo groot dat ze normaal al de hele tijd zonder mij op stap gingen. Thuis zijn met papa, mama en broer was voor hen prima. Ze hoefden ook geen ingewikkeld huiswerk te maken. En het weer werkte mee. Natuurlijk misten we de opvang die we normaal hebben (oma kon natuurlijk tot ons grote verdriet niet komen), maar het was te doen. Ze zijn er ook een stuk zelfstandiger door geworden.
En ik? ik vond het heel speciaal om ze buiten vakanties om hele dagen thuis te hebben en te zien waar ze staan en hoe ze zich ontwikkelen. Maar ik zit nu ook weer heel gelukkig achter mijn computer zonder mamaroepende kinderstemmetjes op de achtergrond. 😉
Foto: TwinZine
