Eerste hulp bij dubbele driftbuien
Tweelingmoeder Rianne heeft een zoon en een dochter. Ze kent de ‘double fun’-, maar ook de ‘double trouble’-kant van een tweeling. Jij ook?! Een blog over dubbele driftbuien.
Mijn dochter heeft soms flinke driftbuien. Helemaal niet raar, want als je drie jaar bent, kun je veel dingen niet goed. Je eigen boterham besmeren bijvoorbeeld. Of je rits dicht doen. Je eigen billen afvegen zonder remsporen. Of melk drinken uit een rietje met één hand en tegelijkertijd je boterham met pindakaas naar binnen proppen met je andere hand. Dat is lastig. Gevolg: een gefrustreerde peuter die op de grond ligt in een plas snot en slijm, al krijsend: ‘Jij moet niet naar mij kijken, mama’.
Oogcontact = oorlog
Nu heeft mijn dochter een tweelingbroer. Twee minuten ouder, maar kleiner en lichter. Double trouble? Soms wel ja. Maar soms ook niet. Dat zit zo. Krijgt mijn dochter een van haar hoe-waag-je-het-om-naar-me-te-kijken-terwijl-ik-hier-ten-onder-ga-aan-mijn-eigen-misèrebuien, dan wil mijn zoon wel eens onverwacht een helpende hand bieden. Dan lijkt het of hij haar beter begrijpt dan ik.
Hij laat dan zijn graafmachine staan, racet naar de televisie, grijpt het roze konijn van zijn zus van het besmeurde vloerkleed en geeft dat aan haar. Dat alles met een voorzichtig omtrekkende beweging waar veldmaarschalk Rommel jaloers op zou zijn. En met zijn ogen gericht op de vloer, om oogcontact met haar te vermijden. Want oogcontact = oorlog. Zus pakt konijn, veegt de tranen en het snot van haar gezicht en steekt haar duim in haar mond. Stil. Heerlijke, kalmerende stilte.
Tweelingescalatiesyndroom
Dat komt voor. Wat – helaas helaas – vaker voorkomt, is dit: dochter heeft een driftbui omdat het na een halfslachtige poging niet lukt haar jasje zelf dicht te knopen. Snot, tranen, kwijl, een decibelletje of 150. En broerlief komt naast haar staan en zegt: ‘Ik kan dat lekker wel zelf!’ De lelijke dingen die ik op dat moment denk, schrijf ik hier maar niet op… Ik weet: hier komt een typisch gevalletje tweelingescalatiesyndroom. Vrij vertaald: A wordt boos, B zegt iets stoms waardoor A nog bozer wordt, wat B niet begrijpt waardoor ze Hulkiaanse stuiptrekkingen krijgen en het eind van het liedje: ze zijn allebei boos op mij.
Laffe moeder
Ik ben een laffe moeder die slecht tegen gekrijs kan en een hekel heeft aan confrontaties. Ik zeg iets van: ‘Nou nou jongens, wie wil er een snoepje?’ Of ik vlucht naar de wc en ga daar bedenken hoe ik de volgende keer wel opvoedtechnisch correct kan ingrijpen. Tweelingen zijn van alles: vermoeiend, grappig, intens, bijzonder, hilarisch, gruwelijk irritant, maar één ding zijn ze niet en dat is saai. Wie de oplossing heeft voor dubbele driftbuien mag het zeggen. Ik herhaal slechts mijn mantra: het wordt vanzelf 19.00 uur, het wordt vanzelf 19.00 uur…
Lees ook de vorige blog van Rianne: ‘Ik voelde dat ik langzaam wegzakte’
Foto: Rianne
