Gedicht van een tweelingmoeder: ‘Het voelt als falen’
Annemieke werd op 12 september 2016 moeder van zonen Bas en Tom. Ze schreef een prachtig en eerlijk gedicht over hoe pittig het is om tweelingmoeder te zijn, maar hoe ze er tegelijkertijd ook van geniet.
Gebalde vuistjes, jullie kijken mij aan, over de zachte wangetjes biggelt een traan.
Na uren huilen, jullie te hebben gewiegd en gekust, hoop ik op een lachje en een beetje lust.
Jullie spartelen en draaien, wanhopige gilletjes, jullie kleine buikjes doen echt pijn. Maar mama kan niets anders doen dan er gewoon maar voor jullie te zijn.
Jullie willen alleen maar hangen, jullie willen het nu tegelijk. Maar met slechts een paar handen, kan mama geen twee kindjes kwijt.
Mijn ideeënbus is soms leeg, en door een gebrek aan slaap doe ik de deur even achter mij dicht. Maar ik hoor nog steeds de lange snikkende halen en zie de tranen nog steeds op jullie gezicht.
Het voelt een beetje als falen, het voelt niet altijd als genoeg. Ondanks de korte nachten en het eindeloos gezwoeg.
Maar dan komt er dat ene momentje, waarbij mama al zo veel meer ziet. In jullie lachjes of jullie ogen, een vleugje herkenning van plezier, en ik merk dat ik stiekem ook geniet.
Op dat moment voel ik mij machtig, vind ik energie die ik eigenlijk niet meer heb. Dan besef ik: het is zwaar, maar o zo fijn om jullie tweelingmama te mogen zijn.
Foto’s: Memories by Nikita
