‘Het is het meest zwarte moment in ons leven’
Mieke (35) is zwanger van een tweeling, maar soepel loopt het helaas niet. Vanwege een verkorte baarmoederhals komt ze voor een moeilijke keuze te staan: haar kinderen laten gaan of voor ze vechten. Lees hier haar verhaal.
,,Vaderdag 2016, een bijzondere dag: Robbert-Jan en ik komen erachter dat we zwanger zijn. Een moment om nooit meer te vergeten, wat bijzonder! Een paar weken later horen we dat we een tweeling krijgen. Stiekem hadden we daar ook op gehoopt en nu komt deze wens uit. Ons geluk kan niet op!
En wat is het geweldig om zwanger te mogen zijn van een tweeling. Maar oh, wat vergt het enorm veel van mijn lichaam en wat is het spannend. Want met het aanstaande ouderschap zijn ook de zorgen gekomen. Week na week komen er nieuwe klachten bij.
Die dubbele dosis hormonen die door mijn lijf giert, zorgt ervoor dat ik ook dubbel mag genieten van de zwangerschapskwaaltjes. In september moet ik helaas de Ziektewet in. Na een paar weken rust begin ik mij beter te voelen. Eindelijk kan ik, weliswaar heel rustig, weer echt genieten van de zwangerschap.
Ik voel mij goed. Daarom schrik ik zo als de controle op 20 oktober – ik ben dan 23 weken zwanger – niet goed is. De baarmoederhals is verkort door contracties, waar ik zelf niets van voel. Ik mag naar huis, met de mededeling dat ik moet worden opgenomen als de baarmoederhals nog meer is verkort.
‘Onze harten breken in duizend stukjes’
Ik houd hoop. Ik moet nog meer rust houden en dat doe ik. Er komt een rolstoel in huis en de enige meters die ik maak, zijn naar de wc, keuken en badkamer. Ik vind mijn weg weer en klim terug op de roze wolk.
Die roze wolk spat op 25 oktober uit elkaar. Ik heb bloedverlies en word opgenomen in het ziekenhuis. De baarmoederhals is verkort van 3,1 naar 1,4 en dat is niet goed. Daar staan we om 4.00 uur s’ nachts voor de keuze: gaan we voor een actieve of passieve behandeling? Ofwel: laten we onze kinderen gaan als ze nu worden geboren of vechten we voor hen, met het risico dat ze overlijden of er ernstige handicaps aan overhouden.
Onze harten breken in duizend stukjes… Daar, op het meest zwarte moment in ons leven, kiezen wij ervoor om te vechten voor de levens van onze kinderen. We zijn zo klaar voor hun komst en ze zijn zo welkom.
Een zware tijd volgt, met vele realistische gesprekken met artsen, verpleegkundigen, familie en vrienden. Ik krijg medicijnen die een zware wissel trekken op mijn lichaam. Slapen is een drama en ik mag alleen uit bed om te douchen of om naar de wc te gaan. Ik moet soms een uur bijkomen van 2 meter lopen. Mijn hartslag gaat door de medicatie skyhigh. Ik vraag me zelfs een keer af of ik s’ morgens wel wakker zal worden…
Uiteraard doe ik alles voor de kinderen. De minuten kruipen voorbij… Maar we blijven vechten voor onze twee kleine vechtertjes. Mijn man Robbert-Jan en ik, onze familie, de mensen in het ziekenhuis…
Vandaag zitten we op 26 weken. Ik ben dankbaar voor elke dag die we nog mogen krijgen, want elke extra dag vergroot de kansen van onze kinderen.”
Foto: privé beeld
