‘Het werd bijna zwart voor mijn ogen toen ze zei: het zijn er twee!’
Kim vond zwanger zijn niet leuk en wilde eigenlijk maar één kind. Nu heeft ze er drie! Ze blogt over de ontdekking van haar tweelingzwangerschap. ,,Ik huilde in de auto nog!”
Een woordje vooraf, voordat je aan de blog van Kim begint, van mij, Annemarie (oprichter van TwinZine): iedere mama is anders, iedere zwangerschap is anders en ik denk dat het juist heel mooi is als we al die verschillende verhalen met elkaar kunnen delen. Want misschien herken jij je een beetje of helemaal in Kim, of misschien juist weer in het verhaal van een andere tweelingmoeder. Je vindt hier daarom allerlei blogs van verschillende tweelingmama’s. En nu over naar het verhaal van Kim!
Ik lig in de stoel bij de gynaecoloog, zenuwen strak gespannen, zoals altijd voor een eerste echo op acht weken, toch? Is wel alles goed, gaan we een kloppend hartje horen of zien? Er gaat een heleboel door me heen op dat moment, maar ik kijk niet naar het scherm, misschien uit schrik dat het niet goed is…
Ik wil eerst de verlossende woorden horen. Mijn man kijkt wel mee, vol vertrouwen dat alles goed komt. Want zo is hij, dat is wat ons een sterk koppel maakt: twee uitersten. De ene helft van het trouwboek ben ik: Kim, 38 jaar, Management Assistant van opleiding en controlefreak tot en met. De andere helft is mijn man Geert, 40 jaar, rots in de branding, sterkhouder sinds 2013. Samen hebben wij een dochter Lena (5), die eerder onverwacht, maar daarom niet minder geliefd, haar opwachting maakte in ons leven. Een heel makkelijk kind dat al doorsliep na thuiskomst uit het ziekenhuis.
Niet graag zwanger
Laat mij er ook maar meteen bij vertellen dat ik ABSOLUUT niet graag zwanger ben. Even alle clichés overboord gooien met het risico de ‘roze wolk mama’s’ achter mij aan te krijgen: het zaligmakende beeld van een zwangerschap en 9 maanden bliss – want hey, je verwacht een baby – bestaat niet, voor mij althans niet. Wist ik veel, of eigenlijk: ik wist niets! Ik was niet voorbereid. Sinds die eerste zwangerschap zeg ik ook nooit meer tegen een mama in spé: geniet ervan. Want eerlijk, wat is daar nu aan te genieten?! De zwangerschapsgloed is een fabel, want ik was hoogzwanger in de zomer bij 38 graden. Dat is gewoon zweet!
Voor de goede orde, ik ben 1.56m. Er is maar weinig lichaam om een baby in te steken, dus alle plaats die er was, was tegen de zes maanden ingenomen, zo leek het.
Maar kijk, blijkbaar kan je lichaam toch meer aan dan je denkt en die eerste zwangerschap verliep goed (niet vlekkeloos, want ja, zwangerschapsdiabetes, bekkeninstabiliteit enz). Lena kwam op exact 40 weken op de natuurlijke manier uit mij gevlogen, want dat is hoe mijn man het tafereel omschrijft. De bevalling was dan in tegenstelling tot de zwangerschap wel een van de mooiste momenten uit mijn leven. Weinig pijn, want halleluja voor het bestaan van de ruggenprik, maar daarna kon ik genieten. Een baby die perfect volgroeid was, bij ons op de kamer mocht, na drie dagen naar huis en toen dus wel een roze wolk. Maar dit is helaas niet altijd het geval.
Mengeling van geluk en angst
Met de eerste zwangerschap (oké, dit in iets mindere mate) en de bevalling van Lena in ons achterhoofd, begon het na drie jaar te kriebelen om Lena toch een brusje te geven. Wij wilden oorspronkelijk maar één kindje, maar we vonden allebei dat het toch een verrijking voor ons leven zou zijn om nog een kindje aan ons team toe te voegen. Little did we know…
Mijn leeftijd in acht genomen (ik was toen 36 jaar) zouden we ook niet tot het uiterste gaan en gaven we het een jaar. Na zes maanden intensief klussen (zoals dat weleens wordt genoemd), was het prijs en had ik ineens een positieve test in handen. Ik voelde een mengeling van geluk, maar ook onrust en angst, want ons leven dat we kenden met één gemakkelijk kind was voorbij. Het is een heel rare emotie, want hoewel we graag een 2e kindje wilden, kreeg ik toch een zekere somberheid over mij na die zwangerschapstest. Want dit was voor echt. Gaan we dit wel aankunnen? Wat als dit kindje niet zo gemakkelijk gaat zijn als Lena? Dat spookte allemaal door mijn hoofd.
Veel tijd om te tobben had ik niet, want misselijkheid maakte al vrij snel zijn opwachting. Ik liet bloed prikken toen ik ‘slechts’ vier dagen overtijd was (want de control freak in mij moest bevestiging krijgen). Mijn huisarts zei wel dat het toch nog erg pril was om nu al te testen op hcg in mijn bloed, maar we zouden wel zien. Een dag later, kreeg ik dan te horen dat ik hartstikke zwanger was, het hcg erg hoog was voor die korte termijn. Daar lachten we om, want dit was bij Lena ook het geval. Ik ben gewoon heel snel erg zwanger.
Veel glijmiddel
Maar die eerste echo dus. Dat is een inwendige echo (dat weet je ook niet bij een eerste zwangerschap, maar er komt een staaf aan te pas, veel glijmiddel en een plastic handschoen – wisten wij intussen wel). Als volleerd patiënt lag ik daar met mijn benen open en mijn ogen omhoog geslagen te wachten op het verlossende ‘kijk een mooi vruchtje met een goede hartslag’, maar het bleef stil. De gynaecoloog zei toen snel, omdat ook zij aanvoelde dat de spanning om te snijden was: ‘alles is goed hoor mevrouw, maar ik moet even iets nakijken’. Op dat moment maakt wanhoop zich van je meester, want wat moet je in godsnaam nog nakijken als alles goed is?!
Het werd bijna zwart voor mijn ogen toen ze enkele seconden later (minuten in mijn ogen, maar goed) een beetje verbouwereerd zei: ‘het zijn er twee’. Onmiddellijk stonden de tranen in mijn ogen en keek ik naar Geert met een blik vol angst en wanhoop (want nee, dit is niet hoe ik, de control freak, mijn leven/ zwangerschap zag… drie kinderen, nee onmogelijk), maar in zijn ogen zag ik blijdschap, geluk en ontroering. Alles wat ik niet voelde.
Wereld in duigen
Ik dacht onmiddellijk aan de horrorverhalen in mijn omgeving van vroeggeboortes, maanden neonatologie, veel zorgen, een loodzware zwangerschap en zo kan ik nog wel even doorgaan. Want let’s face it: ik met mijn 1.56m en een tweeling in mijn buik? Waar gingen die wonen? In mijn ribben? In mijn rug? Nee, ik zag het gewoon niet. Mijn wereld viel in duigen. De gynaecoloog, zelf ook wat van slag, begon wat meer uitleg te geven. Dat we de meest gunstige tweelingvariant verwachtten, namelijk de twee-eiige (wist ik veel dat er varianten bestonden). En dat er twee sterke hartjes klopten, dus dat het er eigenlijk heel erg goed uitzag. Ik hoorde dat al niet meer.
De rest van de afspraak verliep voor mij in een waas. De uitleg kreeg ik niet 100 procent mee, wel de foto’s, want ja, twee kindjes is dubbel zoveel foto’s. We verlieten de praktijk en ik denk dat ik nog steeds aan het huilen was in de auto. Dit verliep totaal niet zoals ik had voorzien. Dit wilde ik toch niet. Maar het was zo, no way back. Mijn man had het, zo bleek achteraf, al onmiddellijk op het schermpje gezien dat er twee witte vlekjes waren en was ‘over the moon’. Hij zag het helemaal goedkomen.
Dr. Google werd al snel mijn beste vriend. Ik zocht zoveel mogelijk op over tweelingen, tussen twee huilbuien door, want dat deed ik de twee weken na de afspraak: huilen, mijzelf wentelen in zelfmedelijden, nog wat meer huilen, en overgeven. Ook de wc-pot werd meermaals omarmd. Al snel kwamen ook de praktische beslommeringen aan bod. Wat met de ruimte? Die hadden we toch niet? In de auto’s passen geen twee autostoelen en Lena…
Eerlijke tweelingreis
Daar kwam nog bovenop dat ik helemaal niet graag zwanger was, weet je nog?! En nu moest ik twee vruchtjes gaar stoven? Kon mijn lichaam dat? Wat met mijn werk? Allemaal vragen, geen antwoorden. Ik kon alleen maar gaan met de twinflow, als control freak misschien het moeilijkste dat ik heb moeten doen.
Maar, spoiler: intussen zijn mijn aapjes Ella en Nora 15 maanden oud. Alles verliep top en ik ben verliefder op mijn kinderen en mijn man dan ooit tevoren. Wie mijn aapjes en Lena wil leren kennen, kan kijken op mijn Instagrampagina @kim_ellenora, waar ik regelmatig iets post in mijn stories of in de feed over mijn leven als twinmama, samen met mijn rots Geert.
Ik probeer zo eerlijk mogelijk mijn tweelingreis te beschrijven, zonder de moeilijke onderwerpen uit de weg te gaan. Een reis die niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar ook vaak kakageur en groenige schijn. 😉
Lees ook: ‘Het is niet bij iedereen rozengeur en maneschijn’
Foto: Kim
