Hoera, 1 jaar… ontelbare kusjes en wallen tot op de kin
De tweeling van Roos wordt morgen 1 jaar. Ze blikt terug op dat eerste jaar als tweelingmoeder. ,,Voor mijn gevoel is dit eerste jaar met twee baby’s twee keer zo snel gegaan.”
Ik ben Roos, 34 jaar geleden geboren, en zestien jaar samen met mijn grote liefde. Trotse moeder van twee jongens (januari 2014 & december 2015) en onze tweelingdochters (april 2018). Na jaren verbouwen wonen we in onze droomwoning op een prachtig rustige plek in Overijssel. In het dagelijks leven ben ik financieel adviseur bij een bank. Sinds de zwangerschap van onze tweeling vind ik het heerlijk om mijn gedachten en ervaringen op te schrijven en te delen.
Duizenden flesjes en luiers, ontelbare kusjes en knuffels en wallen tot op onze kin. Het eerste levensjaar van onze tweelingmeisjes zit erop. Het was een jaar vol verwondering, grote dankbaarheid en vermoeidheid. Een jaar geleden zaten ze nog veilig in mijn buik. Wat was het een bijzondere zwangerschap. Lichamelijk pittig, maar ik had het voor geen goud willen missen. Wat heb ik genoten van die periode.
En toen kwamen ze ineens totaal onverwachts ruim 6 weken te vroeg…
Het afgelopen jaar heb ik me meerdere keren afgevraagd waarom ze te vroeg zijn geboren. Vlak na de geboorte lag ik alleen in het ziekenhuisbed, mijn onderlichaam nog verdoofd van de ruggenprik. Kort daarvoor had ik mijn meisjes voor het eerst vastgehouden. Wat waren ze klein. Voor de zwangerschapsduur hadden ze prachtige gewichtjes, maar toch zo klein. En toen kwamen de tranen. Het voelde alsof ik had gefaald. Waarom had mijn lichaam ze niet langer vast kunnen houden? Had ik het kunnen tegenhouden? Had ik dingen anders moeten doen? Was ik te druk geweest? Had ik…
Een vraag waarop ik geen antwoord kreeg. Uit onderzoek bleek dat er geen duidelijke reden was voor de vroeggeboorte. Waren ze gewoon klaar? Was de ruimte op? We zullen het nooit weten.
Wanneer ik nu naar onze meisjes kijk, kan ik dat gevoel van falen gelukkig achter me laten.
Want wat zijn ze goed gelukt. Oké, als hun moeder ben ik natuurlijk niet objectief, maar ik vind ze echt meer dan goed gelukt. Het voelt als de dag van gisteren dat we ze mee naar huis mochten nemen. Krap 2 kilo zwaar en met een sonde in hun kleine neusjes. Inmiddels zijn ze geen piepkleine meisjes meer. Ze hebben bolle wangetjes en lekker dikke billetjes. Ze zijn gewoon bijna baby af. Ze groeien als voldragen baby’s en dat maakt mij enorm trots.
Voor mijn gevoel is dit eerste jaar met twee baby’s ook twee keer zo snel gegaan. Van mij had dit eerste jaar wel langer mogen duren en hadden ze nog best een paar maanden baby mogen blijven. Ik heb gezocht naar de pauzeknop of desnoods de terugspoelknop, maar beiden bleken er niet op te zitten.
Terugkijkend ben ik ontzettend trots en dankbaar. Trots op onze jongens die zo goed zijn omgegaan met de komst van twee zusjes tegelijk. Trots op die twee piepkleine meisjes die zo dapper waren en zijn. Trots op die lieve man naast mij. Het afgelopen jaar bleek maar weer eens dat we een goed team zijn. Ondanks alle drukte planden we bewust tijd samen en zijn we elkaar onderweg in de razende trein niet kwijtgeraakt. Dankbaar voor alle hulp die we kregen. Een groot gezin, een tweeling, het past ons als een jas.
Betekent dit dat het bij ons altijd alles soepel verloopt?
Zeker niet, verre van soms. Er huilen en schreeuwen hier soms wel vier kinderen tegelijk, de oudste twee zitten net even te lang achter een schermpje en ik moet helaas bekennen dat mijn geduld soms op is en ik mijn stem verhef. Is dat erg? Nee, ik denk het niet. Menselijk denk ik. Ik geloof niet dat onze kinderen later bij een therapeut op een sofa liggen, omdat ze even hebben gehuild of omdat ze iets te lang achter een vierkant schermpje zaten.
Choose your battle; dat houd ik mezelf meerdere keren per dag voor. Hoe erg is het nou echt wat de jongens ‘uitvreten’? Moet ik wel overal een punt van maken? Of lossen veel dingen zich vanzelf op?
Toen ik zwanger was van de meisjes las ik ergens dat moeders van vier kinderen over het algemeen relaxter zijn dan die van drie kinderen. Ze gaven als reden dat perfectionisten bij vier kinderen wel los moeten laten. Je hebt dan niet meer alles onder controle en het verloopt niet altijd zoals je hebt bedacht. Voor een controlfreak en perfectionist als ik niet meteen een geruststellende gedachte.
Maar ik denk dat ik nu veel relaxter ben dan toen we alleen de jongens hadden.
Dus nu de meisjes bijna 1 jaar zijn, kan ik toch zeggen dat het onderzoek grotendeels klopt. Ik maak nog steeds todo-lijstjes. Deze lijstjes zijn soms nog steeds te lang voor één dag. Maar ik kan het steeds beter accepteren als het lijstje aan het einde van de dag niet volledig is afgevinkt. Waar ik eerder dacht dat ik te weinig had gedaan op een dag denk ik nu: mijn lijstje was gewoon te lang.
Het was iedere dag een feestje.
En zoals dat gaat met feestjes komt het ene meteen goed op gang en start het andere feestje wat traag op. Sta je bij het ene feestje te dansen op de tafel waar je bij het andere op de bank zit. Soms loopt het feestje zoals gepland, maar vaker niet. Van het ene feestje krijg je energie en van het andere een lichte kater.
Maar iedere dag was er eentje om te vieren. Dus hangen we ook het komende jaar weer iedere dag de slingers op. Omdat het leven dat verdient. Het is bijna feest. Op naar een dag vol taart, slingers, ballonnen en lieve mensen!
Foto’s: Roos
