‘Ik wilde geen ‘mietje’ zijn die zonder proberen koos voor een keizersnee’
Rianne schrijft blogs over haar leven als moeder van vier, waaronder een tweeling. Dit is deel twee van de blog over haar bevallingen. ,,Een zuster duwde op mijn buik.“
De eerste bevallingsblog van Rianne nog niet gelezen? Dan zeker even doen, want dan leest onderstaande blog makkelijker. De vorige lezen, kan hier.
Ondanks dat de eerste bevalling geen pretje was, zag ik er totaal niet tegenop om het nog eens over te doen. Toen mijn eerste zoon Xavi een jaar oud was, raakte ik zwanger van de tweede. Als je denkt dat het niet erger kon dan die eerste keer heb je het mis. Met veertig weken zou er na lang zeuren een ballonnetje bij me worden ingebracht. Zo’n ding dat ze van onder naar binnen werken en dan opblazen met water.
Kijkdoosparade
Daar lag ik dan, in mijn meest glorieuze positie op zo’n heerlijk bed waar je benen nog 2 meter boven je hoofd uitsteken. Ik was alleen met een verpleegster, die het niet helemaal voor elkaar kreeg. Het was een grote kijkdoosparade, maar het lukte niet. Ik maakte nog een fout grapje, de verpleegster schoot in de lag en op dat moment schoot het onderstel van het bed onder mij vandaan. Daar hing ik. Ik probeerde steunend op mijn handen mijn grote zwangere en vooral zware lichaam omhoog te houden, terwijl mijn benen nog mooi wijd en gespreid hingen. Top! Dit wordt weer zo’n feestje, dacht ik. Maar ik werd omhoog gehesen en uiteindelijk lukte het.
Ik werd naar een kamer gebracht en moest 24 uur blijven hopen dat het ballonnetje eruit zou vallen. Tim ging naar huis. Ik had pijnstilling gekregen en vierde mijn eigen leipe feestje. Omdat ik het idee had dat de Hulk himself van binnenuit naar buiten kwam, had de zuster mij enorm ‘goeie shit’ gegeven en had ik al snel het idee dat ik alleen op een festival stond. Ze kwam af en toe kijken hoe het ging met het ballonnetje. ‘Oh wil je voelen, hij is zo groot hè’, zei ik zonder enige schaamte. Die arme vrouw.
Arts uitgescholden
De ochtend erop had ik mijn roes uitgeslapen en was het ballonnetje er ook uitgevallen. ‘Gefeliciteerd mevrouw, u gaat hoe dan ook vandaag nog bevallen. Jeuj! De vlag mag uit en hang die slingers maar op! Ik had aangegeven dat ik wel wilde gaan voor een natuurlijke bevalling, want ik wilde geen ‘mietje’ zijn die zonder proberen koos voor een keizersnee. Stomste keuze ooit. Ik kreeg een tropenarts. Ooit van gehoord? Nou, ik tot die tijd ook niet. Deze Afrikaanse man praatte geen Nederlands en was een soort manusje van alles. Ik dacht: ik laat alles lekker over me heen komen.
Maar na een uur sloeg die sfeer om. Deze man wilde voor de hartslag van de baby een dopje op het hoofd plaatsen en we kregen we hem niet aan zijn verstand gepeuterd dat het een dwarsligger was, een stuit. Een zuster duwde op mijn buik en de arts keek even of hij deze Reina 44 kon verlossen van haar kalf. Hij draaide van binnenuit en het voelde alsof mijn darmen intussen bij mijn enkels zaten. Gieren als een speenvarken natuurlijk. Hij zei: ‘You need to push’. Ik schold hem uit. Hij weer: ‘Don’t cry. You need to push!’ Ik: Push…? I wanna push you overal where de zon don’t shine!’ Wat een gekke Gerrit.
Huilend op bed
Het is de beste man dus niet gelukt. Ik zat te huilen op mijn bedje toen Tim weer binnenkwam. Mocht je hem hebben gemist in dit hele verhaal: hij had net van de stress drie pakjes peuken opgegeten in het rokershok. Tim schreeuwde over de gang dat de arts – onze grote ‘alleskunner’ – niet meer welkom was op deze kamer. Ik kreeg vervolgens een ruggenprik tegen de pijn, maar die bleek niet helemaal goed gezet. Ik was aan één kant totaal gevoelloos en aan de andere kant had ik volop rug- en beenweeën. Gelukkig verloste een arts mij snel van de pijn en kreeg ik binnen een half uur al een keizersnee. En zo hadden we ineens heel snel ons tweede kind in onze armen: Joah.
Nummer drie & vier
Driemaal scheepsrecht? Nou, dat was echt zo! Na Joah waren we ook wel weer snel klaar voor een derde kind, maar dat werden nummer drie én vier. Hoewel mijn zwangerschap van de tweeling minder vlekkeloos verliep dan van de eerste twee, des te beter was de bevalling. Maar eerst die zwangerschap dus. Ik was maanden misselijk en op een gegeven moment ook heel moe. Logisch, denk je nu natuurlijk. Twee kinderen onder de drie jaar en zwanger van een tweeling… Maar toen ik in slaap viel op de wc en in de douche, wist ik wel dat het niet helemaal goed zat. Mijn Hb bleek veel te laag (= bloedarmoede – red.), zo laag dat mijn organen dreigden uit te vallen. Hier kwamen ze pas achter toen ik in het ziekenhuis lag voor de bevalling…
Zo’n regelneef als ik ben, heb ik Tim pas gewekt toen ik goed in de weeën zat, mijn moeder al bij ons thuis was en ik de auto had ingepakt en gestart. ‘Is het dit keer echt of heb je gewoon weer alles ondergepiest?’, zei hij. Wat een topman heb ik ook! 😉 Maar dit keer was de shit real. Dus vol gas naar het ziekenhuis en als ik maar iets ontsluiting had, zou de tweeling geboren gaan worden.
Nog doodziek
Hoppa, 2 cm! Ik werd gelijk gereedgemaakt en richting de deur van de lift gereden. ‘Ik moet echt nog ff naar de wc hoor’, riep Tim. Ik wist gelijk dat onze Timmy ook moest ‘bevallen’. De zuster was licht geïrriteerd en vroeg hem of hij wel bij de bevalling wilde zijn. Maar ik zei dat we hem beter met rust konden laten, anders ging hij weer K.O. Ik ken mijn man.
En op het moment suprême was hij er natuurlijk. Het werd wel weer een keizersnede, want de ontsluiting vorderde niet en de arts gaf aan dat mijn lichaam nog niet klaar was om te bevallen. Uiteindelijk hadden we in no-time dus onze prachtige tweeling vast: Dex en Khloé. We did it!
Ik was nog wel doodziek. Ze hadden dus ontdekt dat mijn Hb gevaarlijk laag was en de zakjes bloed stonden al paraat voor als er een transfusie nodig was als ik veel bloed zou verliezen. Dat was niet meteen nodig, maar een uur later verloor ik alsnog extreem veel bloed en heb ik drie transfusies gehad. Ik ben nog twee maanden onder controle geweest, daarna was het gelukkig weer goed.
Meer van Rianne zien? Je kunt haar hier volgen op Instagram!
Foto: Rianne
