Ingrid beviel onverwacht thuis van haar tweeling
De tweeling van Ingrid zou in het ziekenhuis worden geboren via een keizersnede. Maar het liep anders. Ingrid beviel plotseling op de gang in haar eigen huis. Vandaag deel 1.
Op 11 november hadden wij een afspraak bij de gynaecoloog. We waren op dat moment 33 weken en 4 dagen in verwachting van een twee-eiige tweeling. Het geslacht bleef voor ons een verrassing tot het eind, dus noemden we ze Peppi en Kokki. De gynaecoloog merkte op dat onze moppies al enige tijd in dezelfde positie lagen. Yin en yang, waarbij Peppi voor de uitgang in een volkomen stuit lag. Hoogstwaarschijnlijk zou het een keizersnede worden.
Ik was nog maar net bekomen van het feit dat ik niet thuis mocht bevallen, zoals bij de eerste, en dan nu ook een keizersnede? Dat werd me even te veel. We spraken af om tijdens de volgende afspraak op 27 november langs te gaan bij de anesthesist en dan de definitieve datum voor de keizersnede vast te zetten. De gynaecoloog zag het zonnig in en had er het volste vertrouwen in dat we de 37 weken wel vol zouden maken. Dus we hielden al rekening met een keizersnede op 16 december, mijn 35e verjaardag.
‘Het kwartje begon te vallen’
Op 26 november – ik was intussen 35 weken en 5 dagen zwanger – was ik nog volop plannen aan het maken voor de week erna en zelfs voor over twee weken. Alles voelde tenslotte nog goed en ik ging er zeker niet vanuit dat onze moppies al snel zouden komen.
’s Nachts lag ik te draaien in mijn bed, want ik had wat last van rugpijn. Zodra ik anders was gaan liggen, ging de pijn weg en viel ik weer in slaap. Die nacht werd om 4.00 uur onze kleine meid van 19 maanden wakker, die was helaas al een paar dagen ziekig. Mijn man haalde haar uit bed en ik vond het een mooi moment om even naar de wc te gaan. Daar kreeg ik weer last van rugpijn. Nog steeds zocht ik er niets achter. Maar toen ik weer in bed wilde gaan liggen, werd de pijn steeds erger. Ik ben op de rand van mijn bed gaan zitten, op dat moment kwam en ging de pijn. Het kwartje begon te vallen…
‘En toen begon de paniek’
Ik vroeg mijn man het ziekenhuis te bellen en mijn ouders, want die zouden op onze dochter passen. Intussen liep ik naar beneden, en daar moest ik nog even naar de wc. Terwijl ik op de wc zat, kwam er al wat naar buiten. Ik riep mijn man, die ook beneden was met onze dochter, dat hij het ziekenhuis nogmaals moest bellen. En toen begon de paniek: ik op de wc, mijn man aan de lijn met het ziekenhuis en met onze dochter in zijn armen. Het ziekenhuis zei nog dat ik niet mocht persen en dat er een ambulance onderweg was. Maar ondanks dat ik niet perste, kwam het eerste kindje toch al te wereld.
‘Zijn hoofdje zat nog vast’
Daar zat ik dan, op de wc, met het lijfje van onze zoon tussen mijn benen. Zijn hoofdje zat nog vast. Ik moest van het ziekenhuis op handen en knieën gaan zitten. Net op het moment dat ik op handen en knieën in de deuropening van de wc zat, kwamen mijn ouders binnen. Mijn vader liep snel naar boven met onze dochter, want die stond ook nog steeds in de gang. Mijn moeder bleef bij mij.
Benieuwd hoe het verhaal van Ingrid verder gaat? Je leest het vervolg binnenkort hier op TwinZine!
Foto: Unsplash/Kelly Sikkema
