Marijke kreeg HELLP: ‘Ik ben ziek, echt ziek’
Niemand vermoedde iets toen Marijke steeds zieker werd tijdens de tweelingzwangerschap. Pas na de bevalling werd ontdekt dat het door HELLP kwam. Ze ervaart nu nog de gevolgen.
Marijkes vorige blog nog niet gelezen? Kijk dan eerst even hier!
Erkenning is de eerste stap naar herstel toch? Maar dat stukje erkenning en acceptatie blijkt in de praktijk toch erg moeilijk. Want welke kersverse moeder geeft zomaar toe dat ze hulp nodig heeft bij de verzorging van haar pasgeboren baby, of in mijn geval baby’s? Omdat het gewoon simpelweg nog niet lukt? Omdat je lichaam zo hard aan het vechten is tegen iets onzichtbaars, dat de energie vooral daar naartoe gaat? Wij kersverse moeders zijn leeuwinnen en we zijn bereid ons leven te geven.
Wat de erkenning zo lastig maakt: ik ben ziek, echt ziek, maar ik kan wel gewoon op de bank zitten en mijn gezicht ziet er ook nog best oké uit nu het meeste vocht eruit is. Ik kan gewoon een gesprek voeren, nadenken en meepraten. Maar van binnen wordt een strijd geleverd waar de meeste mensen geen idee van hebben. Alle bloedplaatjes moeten opnieuw worden aangemaakt en gezuiverd, mijn nieren moeten weer herstellen en mijn lever moet de vergiftiging omzetten in ontgiftiging. Die vergiftiging was in no-time geregeld, maar de andere kant op… Dat duurt dan weer maanden, zo niet jaren. En geef dat maar eens toe!
Mijn herstelproces tot nu toe:
3 weken
Het is nu drie weken geleden dat onze tweeling is geboren is en ik ben behandeld aan mijn HELLP. Ik voel me wiebelig. Marijke, die altijd sterk, stabiel en krachtig is, zit nu op de bank. Met een kleuter, een peuter en een babytweeling. En dan gaat het al zoveel beter dan drie weken geleden, net na de geboorte! Ik kan weer zelfstandig douchen en ik kan zelfs mijn eigen koffie uit de keuken halen. Dat lust ik ook weer. Mijn man doet erg voorzichtig om te voorkomen dat ik te hard van stapel loop, maar ik heb juist die grenzen nodig om tegenaan te lopen. Zodat ik weet wat ik nog niet kan. Overigens is het ‘voordeel’ van een zwakke start van de tweeling wel dat de baby’s nu nog heel veel slapen, weinig huilen en het gezin alle tijd geven om aan elkaar te wennen. Dat zal over een weekje wel anders zijn!
3 maanden (nu)
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en begin ik weer voorzichtig mijn leven op te pakken. Voorkomende langetermijngevolgen zijn een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, concentratieproblemen en een blijvende lage energie. Het lijkt er niet op dat ik daar last van ga houden. Gelukkig! Wel vind ik het jammer dat mijn verlof volledig is opgegaan aan herstellen. Maar uiteindelijk is het het belangrijkste dat de baby’s het goed doen en ik weer hard op weg ben om de oude te worden. Niet echt een leuke tijd om op terug te kijken. Maar dit koningspaar dat ons gezin compleet maakt, maakt alles goed!
Tot slot: andere mensen hebben niet altijd begrip voor je situatie, die zien alleen maar dat je twee gezonde kinderen hebt en vinden dat je de rest achter je moet laten. Terwijl het heel heftig is als je kinderen te vroeg zijn geboren omdat jij ziek was en je ook nog eens hun eerste uren hebt gemist. Dit kan leiden tot een depressie of psychische klachten die vaak langer kunnen aanhouden dan de lichamelijke herstelperiode van een halfjaar. Ik ben nuchter; ik heb dit goed kunnen afsluiten en achter me kunnen laten, maar ik denk dat dat niet voor iedereen geldt. Mocht je behoefte hebben aan contact met lotgenoten: op zaterdag 4 november 2017 organiseert de Hellp Stichting haar jaarlijkse Hellp Dag. Meer informatie hierover vind je hier.
Foto: Marijke
