Met je tweeling naar de speeltuin: een hele wereldreis
Linda is moeder van vier jongens en heeft dus een ‘huisje vol testosteron’. Ze blogt dit keer over een tripje naar de speeltuin, wat met haar tweeling voelt als een wereldreis.
Voordat je begint Linda even leren kennen? Klik hier voor al haar blogs!
‘Even’ naar de speeltuin is met onze twee jongste jongens (bijna 2 jaar) alsof je op wereldreis bent in eigen straat. Even voor jullie beeldvorming: van ons huis tot aan de speeltuin is maar acht huizen verder! Nog voordat we überhaupt buiten zijn, begint de eerste uitdaging al: jassen en schoenen aantrekken. Zodra ik zeg dat ze hun jas en schoenen mogen pakken, worden ze razend enthousiast en stuiteren ze door de kamer. Eenmaal de jas aan, weten ze inmiddels zelf ook hoe ze de rits weer open kunnen krijgen.
Op het moment dat we de deur uitstappen, begint de reis direct. Onze buren hebben een hondje dat (bijna) altijd voor de ramen ligt. Het eerste wat de jongens dus doen, is draven naar de buren. Ze stampen met hun laarzen door het bloemperk van de buren (sorry buurvrouw!) en staan gillend voor de ramen. Intussen wacht ik geduldig aan het begin van de oprit tot ze zo ver zijn om onze reis voort te zetten.
Prioriteiten stellen
Wanneer ze klaar zijn, hoeven we alleen nog maar een stuk rechtdoor te lopen. Maar hoe leuk is het om al die struikjes te voelen en even door de steentjes van de buren te lopen?! Terwijl ik probeer een kind uit de voortuin te halen, rent de ander de straat op en dan wordt het ineens een kwestie van prioriteiten stellen. Dus eerst het kind van de straat af en dan het kind uit de voortuin.
Eenmaal allemaal weer op de stoep gaan we verder, de een draaft vooruit en struikelt voorover en ligt plat op de grond terwijl de ander stampvoetend blijft staan, omdat hij die voortuin weer in wil.
Dit is in het kort hoe zo’n wandelingetje naar de speeltuin eruitziet. Niet. Te. Doen. Als je het mij vraagt. Ik doe dit dan ook alleen op deze manier als ik een paar extra handen heb, anders gaan ze gewoon in de kinderwagen en komen ze er pas uit als we eenmaal ín de speeltuin zijn. Maar ook in de speeltuin blijf ik het een uitdaging vinden. Waar de een graag wil schommelen, klimt de ander met bal en al naar boven naar de glijbaan.
Geen succesverhaal
Van de week was ik samen met mijn zusje, dus besloten we om ze zonder kinderwagen mee te nemen. Ik dacht (met de nadruk op dacht) dat het handig zou zijn om hun loopauto’s mee te nemen. We namen ook nog twee ballen mee (ieder een eigen) dus daar gingen we, wij ieder met een bal onder de arm en de jongens op hun loopauto’s. Na 2 meter stapten ze van de auto af om vervolgens zelf weer weg te rennen. Dus daar liepen wij ieder met een bal onder de arm en een auto in de hand achter de mannen aan. Toen ze eenmaal in de gaten hadden dat wij de auto’s meenamen was dit niet naar hun zin, ze wilden ze zelf meenemen. Dus hup, weer op de auto’s om er vervolgens weer af te stappen en ze zelf mee te slepen. Geen succesverhaal…
Tweelingprobleem
Ik vind het heerlijk om met ze buiten te zijn, het zijn ook echte buitenkinderen, maar soms weet ik gewoon even niet hoe ik het hebben moet en vraag ik me af, hoe doen andere mensen dit? Dit is zo’n typisch ‘tweelingprobleem’ waar ik tegenaan loop. Waar je met een eenling of twee kids in verschillende leeftijden op je gemakje naar de speeltuin gaat of even lekker een blok om gaat, vind ik het met de jongens dus een complete wereldreis!
Ik was met de oudste twee altijd veel buiten, maar met deze twee denk ik er dus wel even een keer extra over na of ik zal gaan. En als we dan gaan, gaan ze dus in de kinderwagen en komen ze er pas uit op een punt waar het veilig is om ze eruit te laten.
Hoe ervaren jullie dit? En heb je tips, let me know!
Linda en haar gezin volgen op Instagram? Dat kan hier!
Lees ook:
‘Ik zei: het is er wel eentje toch?!’
Hoe overleef ik mijn tweeling? Tien tips!
Foto: Linda
