‘Soms komt de man met een hamer en die maakt een heks van me’
Rianne schrijft blogs over haar leven als moeder van vier, waaronder een tweeling. ,,Weekend, wat is dat? Ik ben er de afgelopen zes jaar al niet meer mee in aanraking geweest.”
Wie-kent? Wee-kend? Klinkt als Japans in mijn oren. De afgelopen zes jaar ben ik er sowieso niet meer mee in aanraking geweest. Om 6.40 uur gaat m’n wekker met het akelige toontje en vervolgens komt Xavi onze kamer binnen: ‘MAM, HEB JE MIJN VOETBALTAS AL INGEPAKT??!’ Jazeker kind, jouw supermama heeft dat al lang en breed gefixt. Ik gaap en zucht, maak een warme beker melk voor onze firstborn en spring onder de douche. Die paar seconden dat ik eronder sta, voelen als een dag in een spa.
Gejaag van jewelste
MA-MA, BEN WAKKER!! Daar ging het relaxte gevoel. Hup, het boeltje afspoelen. Afgedroogd loop ik de kamer van de tweeling in. ‘Goeiemorgen schatjes!’ Slaapzakken uit en ik stuur ze naar beneden. Ook papa en Joah zijn inmiddels ontwaakt. Potverdikke, denk ik bij mezelf, dit is echt f*cking topsport en het is nog wel weekend ook. Altijd hetzelfde liedje!
Hoewel ik het met alle liefde doe, voelt het soms echt als een gejaag van jewelste. Even rustig mijn haren doen of mijn make-up zonder dat er ‘mama’ wordt geroepen of eentje aan mijn been hangt en smeekt om andere sokken, omdat het naadje toevallig onder zijn voet zit. Pff… Ook al is Tim er altijd in het weekend: ik ben de regelaar, ik moet hoe dan ook de touwtjes in handen hebben, anders komt het voor mijn gevoel nooit goed (al weet ik diep van binnen dat het natuurlijk wel een beetje goed komt).
Een heks
Dit is ook één van mijn grote valkuilen. Ik vind het echt lastig om met vier kinderen af en toe de touwtjes te laten vieren. Ik kan heel lang doorgaan en dan, zo af en toe, komt de man met de hamer en die maakt dan een heks van me. HEKS met hoofdletters. Ik loop dan de hele dag met een poetsdoek en de dweilstok onder m’n oksels. ‘Hee viespeuk, geen snot aan de bank smeren! Neehee, ook niet in je mond!’. Nog zoiets: ik ben aardig schoon van mezelf en met vier kinderen in huis en een man die ooglappen op heeft wat betreft schoonmaken of rommel, is dit een behoorlijk dingetje. Ik word hiervan heeuul, maar dan ook heeeuuul licht ontvlambaar.
Tijd voor mezelf, tijd voor Tim en mij, tijd voor mijn vriendinnen, zelfs tijd voor het onnodige mis ik soms. Ik ben een vreselijke planner, behalve als het om zwemlessen, voetbalwedstrijden, gym en kinderfeestjes gaat. Ook al houd ik enorm van mijn grote gezin, heel soms mis ik de oude Rianne, die geen besef had van tijd. De Rianne die een vreselijke planner was, maar niemand die daar hinder van ondervond. Van nature probeer ik mensen altijd te pleasen: als iedereen om mij heen het goed heeft, ben ik een gelukkig mens. Met kids valt dat gewoon niet mee. De ene wil rechts, de ander links en de andere twee naar voor of achter.
Pizzasaus op de muur
Nu ik dit verhaal nog een paar keer doorlees, denk ik: Ri, probeer het eens, laat het eens los. Laat de touwtjes vieren, laat de kinderen rommel maken of ergens mee smeren (lichtelijke zenuwinzinking). Dus vanavond gaan we pizza maken, ze mogen zelf kiezen en dingen erop gooien die ze lekker vinden. Ik heb al twintig keer een kruisje geslagen, in de hoop dat de pizzasaus daadwerkelijk op de pizza gaat en niet op mijn witte muur (misschien dat ik ‘m nog wel afplak, de stoelen in bubbeltjesplastic doe en wij allemaal een regenjas aantrekken…). Maar, zoals Elsa zou zeggen: ‘Let it gooooooooo!’.
Lees ook: ‘Wat een tweeling? Nu moet ik een andere auto kopen’
Foto: Rianne
