‘Spuiten, echo’s, nog wat spuiten en zenuwen’
Monique had al twee kinderen toen ze haar nieuwe liefde ontmoette. Met hem heeft ze een tweeling. Ze schreef een blog over de moeite die dat kostte en de droom die uitkwam.
,,Al vanaf de dag dat we wisten dat we een tweeling zouden krijgen, was het beeld op de foto – dat ze elkaars handjes vasthouden en met elkaar lachen – een droom voor ons. Wij zijn van die ouders die veel moeite moesten doen om kinderen te krijgen. Hoewel mijn oudste twee er met een vingerknip waren, was dat nu met ons samen niet het geval…
Er kwamen onderzoeken. Soms ronduit pijnlijk, omdat het mislukte. ‘Het moet nog een keer, sorry.’ Welja, alles voor het goede doel. Spuiten, echo’s, tellen, nog wat spuiten… Vooruit dan, nóg een stel spuiten erin steken. Zenuwen, elke maand weer. Heel veel maanden. De wanhoop die steevast kwam, gevolgd door een dag later het gevoel van ‘kop op, we beginnen gewoon weer! Nu lukt het’.
Gelijk weer starten. Hoe vaak er een eendenbek naar binnen ging (‘Beetje koud mevrouw’), het boeide mij totaal niet meer. Veel bezoekjes aan de internist ook, vanwege mijn diabetes. Alles moest echt goed op peil worden gebracht.
Net toen ik zei: ‘Dit wordt de laatste poging (ik had vijf gelukte bevruchtingen), hierna stopt het echt. Dan wil ik niet meer die stress en hormonen’… Nét toen ik dat zei, waren de twee piepkleine embryo’s (zo kun je ze dan eigenlijk nog niet eens noemen) blijven plakken.
En wat een prachtige meiden hebben we nu! Ze lopen hand in hand naar huis. Mensen stoppen even om nog eens extra naar ze te kijken. Zelfs die ene vrouw, die nog nooit vriendelijk tegen me deed, doet vrolijk als ze me met hen ziet. ‘Ahhh, wat leuk hè, zo’n tweeling?!’, zegt een ouder echtpaar. Ja! Ik beaam het met een brede glimlach, zeg dat het echt heel leuk is. Iedereen mag ze zien en iets liefs zeggen. Mijn kleine mopjes. Het leven met hen erbij is zo ontzettend veel mooier!”
Foto: privé beeld
