‘Gelukkig nieuwjaar en gefeliciteerd met je tweeling!’
Hoera, Romée en Emilie vieren hun 2e verjaardag op 1-1-21! Mama Sabine wilde 2018 zwanger afsluiten en dat lukte haar nét: ze beviel 1 januari 2019 van haar tweelingdochters.
31 december 2018
Wanneer ik op de rand van mijn bed zit ’s ochtends leg ik mijn handen op mijn buik en vertel ik tegen de meisjes dat ze nog heel even geduld moeten hebben. 2019 is bijna in zicht. Nog heel even geduld hebben.
De rest van de ochtend en middag verloopt rustig, maar er rommelt wel van alles in mijn buik. Als mijn moeder tegen het eind van de middag binnenkomt, ziet ze gelijk aan mijn gezicht dat er wat aan de hand is. Ik heb al een tijdje de laatste indalingsweeën. Ik herken ze inmiddels, want zo waren ze een paar dagen eerder ook. Niet pijnlijk, wel vervelend. Begin van de avond stopt het weer. Gelukkig, denk ik nog. Naarmate de avond vordert, vordert ook het rommelen. Er is in mijn buik van alles aan de hand. Ik moet meer moeite doen om de meisjes te voelen schoppen, maar ze bewegen nog wel. Rond 21.00 uur beginnen de echte weeën ineens. Ik puf ze weg als ik op mijn zij lig en daarna kan ik weer door alsof er niets is gebeurd. Ze komen ongeveer eens per half uur, maar zijn nog makkelijk weg te puffen.
Rond 23.30 uur adviseert mama om toch even het ziekenhuis te bellen. Als straks het vuurwerk losbarst, is het ineens een stuk lastiger om in het ziekenhuis te komen dus dan liever nu. Ze adviseren me om met een paracetamol en een kruik mijn bed in te gaan: ‘Ze komen nog zo onregelmatig, het zal nog wel even duren’.
5, 4, 3, 2, 1… Gelukkig nieuwjaar!
1 januari 2019
Zo blij als een klein kind in een snoepwinkel dat de meisjes in elk geval 2019-kindjes worden, maar ik loop inmiddels puffend het hele huis door. Zitten, liggen; niets lijkt te werken. Tussen de weeën door probeer ik te slapen, maar iedere keer als ik bijna slaap komt er weer een wee en spring ik mijn bed uit.
Om 05.30 uur bel ik nogmaals het ziekenhuis, dit schiet niet op. Daar vinden ze het wel heel snel gaan ineens en ze adviseren om toch maar even te komen. En nu? We hebben zelf geen auto, dus dat wordt mensen bellen. Alleen, ik heb tegen niemand verteld dat er van alles rommelt, dus iedereen heeft uitbundig gefeest. Mijn vriendin en haar vriend komen naar me toe. Ze hebben niet geslapen en zijn net thuis van een feestje, maar ze komen wel.
In het ziekenhuis heb ik al 3 of 4 centimeter ontsluiting en word ik opgenomen. Alleen, ik moet blijven liggen omdat ze de hartslagen van de meisjes in de gaten willen houden. Dat gaat voor geen meter en om 11.00 uur besluit ik toch om een ruggenprik te vragen. De anesthesist is heel lief: ‘gelukkig nieuwjaar en alvast gefeliciteerd’. Dat breekt het ijs, want ik zie als een berg op tegen deze ruggenprik. Het zetten zelf gaat voorspoedig en snel. Eindelijk kan ik even rustig ademhalen en mensen bellen om te vertellen wat er aan de hand is.
De hele middag druppelen er mensen binnen, ze komen even kijken hoe het gaat en installeren zich daarna met z’n allen op de gang. Zo lang zal het toch niet meer duren? Overal om me heen worden er baby’s geboren, iedere keer als ze een baby horen huilen denken ze dat het mijn meisjes zijn. Bij mij gebeurt er echter nog niets. De ontsluiting komt mondjesmaat en vordert ongeveer met een halve centimeter per keer. De ruggenprik heeft de ontsluiting gestopt, helaas…
Tranen en stress
18.30 uur mag ik eindelijk gaan persen, de laatste halve centimeter pers ik weg, want de persweeën zijn niet meer tegen te houden. Kindje A komt en schiet weer terug. Na bijna anderhalf uur is ze er nog steeds niet en ook kindje B moet natuurlijk nog worden geboren. Haar hartslag is niet meer in de gaten te houden, ze is in de stress van de bevalling en kindje A zit klem. Er wordt besloten een spoedkeizersnede te doen, dus ik moet naar de OK.
Tranen en stress, nog iets waar ik als een berg tegenop zag. Ik wil per se geen keizersnede, maar het is niet anders. Ik ben op, de meisjes zijn op, ze moeten nu geboren worden. Bij de lift hebben vrienden en familie zich verzameld, iedereen die al de hele dag op de gang zat, staat nu bij de lift.
Op de OK aangekomen, gaat het allemaal supersnel. Nieuwe vloeistof in de al gezette ruggenprik en openmaken maar. Kindje A ligt al zo diep, dat ik voel dat ze haar eruit halen. Ik heb voor het eerst die dag écht pijn. Er wordt meer vloeistof bij gespoten, ik trek dit niet.
Ze zijn er!
Om 20.37 uur wordt Romée Eliane Marie geboren. Ze huilt (schreeuwt) gelijk de hele OK bij elkaar. Ze weegt 2060 gram en is 43 cm. Kindje B wordt er met veel gedoe uitgehaald, ze ligt klem en ze moeten haar met man en macht aan haar beentjes eruit trekken. Om 20.40 uur wordt Emilie Eileen Marie geboren. Ze is stil en blauw, ze haalt niet zelfstandig adem en wordt direct meegenomen om te beademen. Uiteindelijk huilt ze zachtjes, met haar oogjes dicht. Ze weegt 2540 gram en is 43 cm.
Romée mag mee naar de kamer, Emilie moet naar de neonatologie zodat ze haar extra in de gaten kunnen houden. De volgende ochtend, 2 januari 2019 om 11.00 uur, zijn we eindelijk met z’n drietjes op de kamer. Compleet!
Lees ook: ‘Ik wil laten zien hoe het is om een babytweeling alleen op te voeden’
Sabine heeft ook een blog, waar je haar avonturen met haar meiden kunt lezen.
Origineel verscheen in december 2019. Laatste bewerking in december 2020.
Foto’s: Sabine
