‘Mijn vriend mocht niet bij de geboorte van onze tweeling zijn’
Chanika’s tweeling is op 25 december 2019 geboren. Ze kreeg een superheftige spoedkeizersnede en haar partner was er niet bij. Ook daarna volgde nog een hele spannende tijd.
,,Op 20 december 2019 begon ik me steeds slechter te voelen. Ik had zo veel pijn en last van alles. Ik voelde de kindjes ook heel slecht en ze bewogen erg weinig, dus ik maakte me best wel zorgen. Uit voorzorg kreeg ik in het ziekenhuis een CTG en checkten ze of ik zwangerschapsvergiftiging had, maar dat was niet zo. Ik voelde dat ik heel harde buiken had en bleef veel pijn in mijn buik houden, maar mocht toch naar huis.
Bang om te bevallen
Twee dagen later werd de pijn weer steeds heftiger; ik trok het niet meer. We gingen weer naar het ziekenhuis, waar ik werd onderzocht. Ik bleek 1 centimeter ontsluiting te hebben en ook zagen ze dat ik al flinke weeën had. In het ziekenhuis waar ik was, hadden ze geen plek voor twee kindjes. Uiteindelijk werd ik dus per ambulance vervoerd naar een ander ziekenhuis, op een uur rijden; mijn partner reed achter ons aan. Ik kreeg een heftige weeënstorm onderweg en was zo bang om te bevallen zonder mijn partner.
Eenmaal in het andere ziekenhuis werd ik weer gecheckt. Ik had nog steeds 1 centimeter ontsluiting. Omdat ik zo veel pijn had en daardoor niet meer sliep, kreeg ik iets om te kunnen slapen. Ik was hier eigenlijk op tegen, maar ik sliep al weken zo slecht, dus ik zei toch ja. Het werkte alleen niet erg goed, dus ik ben midden in de nacht nog in bad gegaan om te proberen ontspannen. Ook dat hielp helaas niet. Ik wilde echt niet dat mijn kinderen zouden worden geboren met 33 weken, maar ik voelde wel dat er iets niet goed zat. Toch zei de gynaecoloog dat ik moest volhouden tot 37 weken. Maar alles voelde zo strak, groot en pijnlijk dat ik het niet uithield.
Geen tijd voor ruggenprik
Ze besloten dus toch een echo te maken, op dinsdag 24 december. Daarop was extreem veel vruchtwater te zien, maar daar was niets aan te doen, gaven ze aan. De volgende ochtend ging ik eerst douchen voordat ik aan de CTG moest. En toen… Het was toch niet goed! De gynaecoloog kwam de kamer in rennen en zei dat ze de kindjes gingen halen. Er werd me uitgelegd dat ik een ruggenprik zou krijgen. Ik voelde me best opgelucht, omdat mijn lijf zo’n zeer deed. Maar het was ook dubbel, want als je kindjes al met 33 weken worden geboren, is dat niet niks.
Uiteindelijk liep het allemaal heel anders. De gynaecoloog riep ineens: ‘We gaan nu onder algehele narcose!’ Er was geen tijd meer voor een ruggenprik. Binnen een paar seconden was ik weg. ‘Nu kan ik er niet bij zijn’, dacht ik net daarvoor nog. Maar ik had geen keuze. Mijn partner was er ook niet bij; hij mocht er niet bij omdat ik onder algehele narcose moest. Toen ik wakker werd, was ik verlost van de pijn en had ik geen buik meer.
Suf van de narcose
Ik werd wel meteen met bed en al naar mijn kindjes gereden om ze te ontmoeten. Bodi woog 1960 gram en was geboren om 11.03 en Dani woog 1996 gram en was geboren om 11.15 uur. Ik was zo suf van de narcose dat ik er eigenlijk niks van meekreeg.”
Lees hier deel 2 van het verhaal van Chanika
Foto: Chanika
