Tweelingbevalling: ‘Ik voelde dat ik langzaam wegzakte’
Rianne is tweelingmoeder. Voor TwinZine schreef ze over haar bevalling. ,,Bevallen is geen pretje. Dat het ook gevaarlijk kan zijn, zeker bij een tweeling, heb ik onderschat.”
Natuurlijk, je hebt lastige bevallingen. Stukken placenta die blijven zitten, foetussen die in het vruchtwater poepen, onhandelbare rugweeën, een onverwachte spoedbevalling – zonder verloskundige – in de badkuip… Ik ken maar weinig vrouwen die er fluitend doorheen fietsten.
Dames, wees eens eerlijk: echt leuk was het niet, of wel? Jan en alleman die in je private parts grijpen, loeien als een koe, je maaginhoud leeggooien net naast de prullenbak, een onverwachte natte scheet laten terwijl de arts-assistent zijn hand in je wil steken en daar bovenop: je man die net de verkeerde opmerkingen maakt. Of zit te lachen, omdat-ie het allemaal ook niet meer weet.
Het tiende infuus
Ik werd ingeleid met 36 weken, vanwege dreigende zwangerschapsvergiftiging. De baby’s moesten worden gehaald. Dat was op woensdagochtend. Uiteindelijk zijn ze zaterdagochtend om 00.30 uur met een spoedkeizersnede geboren. De baby’s deden het prima, maar ik verloor veel bloed en kreeg een magnesiuminfuus omdat mijn bloeddruk gevaarlijk hoog was en niet wilde zakken. Veel van wat er gebeurde, is inmiddels vervaagd, maar dat infuus weet ik nog wel. Hup, prik erin (het 10e infuus, vertelde mijn vriend later, mijn handen, armen en voeten zaten vol), en een vreemde warmtegolf verspreidde zich door me heen. Mijn handen stonden in vlam. Ik voelde dat ik langzaam wegzakte. ‘Dit is het dan’, dacht ik. ‘Ik ga dood.’ Maar ik ging niet dood. Mijn bloeddruk zakte langzaam, ik viel in slaap en om 9.00u die ochtend kon ik de baby’s voor het eerst zien. Die werden in mijn armen gelegd. Ik kon nog hallo zeggen en viel na 5 minuten weer in slaap.
Gewoon pech
Laatst kwam ik een andere moeder tegen in de speeltuin. Vergelijkbaar verhaal, ook hoge bloeddruk en magnesiuminfuus. Ze keek me aan en zei: ‘Klote, hè? Ik voelde me pas na 6 maanden weer oké’. Het was fijn om iemand te ontmoeten die hetzelfde had ervaren. Gewoon, erover praten hoe naar het was. En hoe verloren we ons voelden. En hoe lang de nasleep was.
Bevallen is niet leuk. Soms heb je gewoon pech en gaat het mis. Goed, ik heb het overleefd, ik heb er twee kinderen voor terug. Dus je moet niet zeuren, aldus de omgeving. Een bevalling is toch nooit leuk?
Klopt. Maar wanneer is het ‘niet leuk’ en wanneer is het traumatisch? Wanneer vraag je hulp en wanneer schik je je in je lot? Er wordt vaak lacherig over bevallingen gedaan, en vrouwen scheppen soms op ook nog. ‘Och, bij mij duurde het wel drie dagen’. ‘Nou, ik had wel zeven hechtingen en ik kan nog steeds niet trampolinespringen’.
Stoer doen
Mijn punt mama’s: ga alsjeblieft niet stoer doen als je fysieke of emotionele klachten hebt of krijgt na je bevalling. Je bent niet zwak. Zoek hulp, uit je omgeving of professioneel. Je bent niet alleen, er zijn er velen met je. Niemand heeft er iets aan als je stoer loopt te doen. En al helemaal je kinderen niet. Die hebben namelijk niets aan een moeder die zichzelf voorbijloopt. Goed zorgen voor je kinderen gaat veel beter als je zelf goed in je vel zit!
Foto: Rianne
