Vier jaar tweelingmoeder: vier tips!
Annemarie kan het zelf bijna niet geloven, maar haar dochters zijn alweer vier jaar. Ze deelt speciaal vanwege die grote mijlpaal haar vier allerbeste tips voor tweelingouders.
Toen ik vier jaar geleden mijn dochters op de wereld zette, voelde ik vooral opluchting. Opluchting dat we het hadden gered. Ze waren eruit en ze leefden. Mijn kleinste meisje groeide niet goed in de weken ervoor en elke dag dat ze bleef zitten, was positief maar tegelijkertijd doodeng. Want wat als haar toestand door haar groeiachterstand zou verslechteren?
Artsen zeiden: gelijk aangeven als je haar niet meer goed voelt. Maar als je twee kindjes draagt, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Want wiens voetjes of elleboogje is het, wie draaide er zojuist om en heb ik nou eigenlijk boven en onder al iets gevoeld vandaag?! Ik wilde vooral dat ze kwamen, zodat we buiten de buik nog beter voor ze konden zorgen. Nou ja, heel veel opluchting dus toen ze er waren en na een ziekenhuisperiode mee naar huis mochten.
Nu zijn ze vier jaar en kan ik bijna niet geloven hoe snel het is gegaan. Ik voel nu helemaal geen opluchting, vooral een enorme behoefte om een pauzeknop in te drukken. Maar die heb ik helaas nog niet gevonden. Met die vier jaar ervaring die ik nu heb, ben ik wel tot vier tips gekomen die ik met jullie wil delen.
- Geloof dat je het aankunt, zelfs als je het even niet gelooft. Want je kunt dit. We kunnen het allemaal en het maakt niet uit hoe de weg is die je moet afleggen. Natuurlijk krijgen we allemaal verschillende baby’s in verschillende situaties en krijgt de ene ouder veel meer te verduren dan de ander. Ik ben de afgelopen jaren met tweelingmoeders (dit waren toevallig allemaal vrouwen) in aanraking gekomen van wie de kinderen heel heftige dingen moesten meemaken of die zelf ziek werden of er alleen voor kwamen te staan. Ook zij redden het. Niet omdat zij sterker zijn dan jij, want jij zou het net zo goed doen in hun situatie. En dus ook nu in je eigen situatie. Dat je er af en toe helemaal doorheen zit, kan en mag. Even keihard gillen en daarna weer de rust zoeken. De schouders eronder en beginnen aan een nieuwe dag. You will rock this! En dan zijn ze dus ineens vier jaar…
- Accepteer hulp! Ik had het vast gered zonder lieve familieleden, vrienden en buren, maar ze hebben mijn leven als tweelingmoeder echt een stuk makkelijker gemaakt. Ze namen mijn oudste een middagje mee als ik mijn handen vol had aan twee meisjes, ze kwamen bij mij langs ook al was het allang weer eens tijd dat ik de rit zou maken, ze gaven een fles als ze op bezoek waren en soms waren ze er alleen maar met een virtuele knuffel op het juiste moment. Ik kan legio voorbeelden noemen. Het zit ‘m soms zo in de kleine dingen. Ik vind het zelf best moeilijk om hulp te vragen, maar je komt als tweelingouder soms in situaties waarin je niet anders kunt. Accepteer dat het weleens (of regelmatig) anders loopt dan je had gewild/gehoopt/gedacht en neem die hulp aan. Ik heb alleen nog maar meer liefde en dankbaarheid mogen ervaren.
- Gun jezelf de vrijheid om van gedachten te veranderen. Het ene kind is het andere niet en dat geldt dus ook voor een tweeling. Je kunt vooraf over alle tweelingthema’s nadenken en als het zo ver is er toch anders over denken. Jij kleedt ze bewust verschillend, zij willen hetzelfde aan. Of andersom. Jij wil ze niet scheiden op school, maar gaandeweg blijkt het toch goed voor ze te zijn om in aparte klassen te zitten. Of andersom. Als je eenmaal kinderen hebt, merk je soms dat je over bepaalde zaken heel anders denkt dan je vooraf had geroepen. Dat geeft niets. Je zat toen niet in die situatie en nu wel. Als je zorgt dat je blijft kijken naar wat voor jouw tweeling het beste is (of lijkt, want we doen ook allemaal maar wat we denken dat goed is) en van mening durft te veranderen, komt het hoe dan ook goed.
- Kijk ze niet groot. Echt, als ze er net zijn, denk je vast met regelmaat dat het straks allemaal makkelijker wordt. Terecht! En dat wordt het natuurlijk ook. Je vraagt je na een paar jaar zelfs af hoe je dat überhaupt hebt getrokken, die babytijd. En natuurlijk wil je later niet meer terug naar dat heftige, prille begin. Maar je ziet wel in hoe kort ze baby waren en hoe ontzettend tof al die mijlpalen – die elkaar dan nog zo snel opvolgen – waren. Hoe leuk het was dat ze elkaar ontdekten, hoe heerlijk die mollige dreumes/peuterlijfjes waren in je armen. Nieuwe fases zijn leuk, maar je sluit ook weer iets af. Ik had al een kind bij wie ik steeds had gedacht: het is vast handig als je straks kunt zitten/kruipen/lopen/praten etc. Toen zijn zusjes kwamen, realiseerde ik me pas hoe groot hij al was. En als ik nu filmpjes van hem kijk op de leeftijd van zijn zusjes nu, wil ik dat jongetje van toen nog even een keer extra knuffelen. Daarom ben ik me er nu bij zijn zusjes nog bewuster van dat de tijd vliegt. En dat ik dus een pauzeknop wil, al denk ik dat natuurlijk niet op elk moment van de dag. 😉
Om eerlijk te zijn kan ik nog veel meer ‘allerbeste tips’ opnoemen, maar vier is vier. En stiekem deel ik natuurlijk al continu tips hier de laatste anderhalf jaar. Onder het kopje Tips hier op TwinZine vind je ze terug!
Foto: TwinZine
