‘Wat heftig, mooi, bijzonder, pijnlijk, emotioneel en intens’
Michelle, moeder van twee, is zwanger van een tweeling. Als ze bijna wordt ingeleid, komt de bevalling ineens spontaan op gang. Je leest nu deel 2 van haar bevallingsverhaal.
Deel 1 nog niet gelezen? Klik dan even hier.
Die nacht om 03.00 uur word ik wakker. Ik voel dat ik vocht verlies, ik denk vruchtwater. Middenin de nacht, daar baal ik van. Dit is niet fijn voor Noi en Lev. Toch weet ik snel te schakelen, het is wat het is. Ik bel mijn moeder. Zij komt onze kant op en zal bij de kinderen blijven.
Rustig aan maken wij Noi en Lev wakker en we vertellen dat wij naar het ziekenhuis gaan, omdat hun zusjes vandaag of morgen worden geboren. Ze reageren allebei verheugd en weten dat het goed is zo. De spanning is eraf en we zijn er allemaal klaar voor.
Geen echte weeën
Met een gerust hart rijden Wilfred en ik die nacht om 04.00 uur naar het ziekenhuis. Daar aangekomen wordt opnieuw een CTG en een echo gemaakt. Wederom gaat het goed met de meisjes. Na een check blijkt het vochtverlies inderdaad vruchtwater te zijn. Het is vruchtwater van het bovenste meisje. Dit sijpelt met kleine beetjes weg, maar nog niet met noemenswaardige hoeveelheden. Ik heb intussen steeds geregelder harde buiken, maar de echte weeën blijven uit. Toch moeten we blijven en dat is fijn. Ik zie het niet zitten om nu weer naar huis te moeten.
We slapen die nacht niet meer. Wanneer de ochtend aanbreekt, heeft de bevalling niet verder doorgezet. Het is inmiddels maandag en vanavond staat het plaatsen van de ballon gepland. We vermaken ons die dag, voor zover dat mogelijk is, in het ziekenhuis. We lezen wat, slapen wat en wachten vooral af tot de avond aanbreekt.
De harde buiken worden gedurende de middag regelmatiger en scherper, zal het nu dan echt gaan doorzetten? Het is dan intussen maandagavond. Het moment van het plaatsen van de ballon is daar. Ik vind het spannend, ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Voordat het zover is, word ik getoucheerd om te kijken of er wellicht al ontsluiting is. Ik verwacht niets, ik heb immers naast de harde buiken nog geen echte weeën.
Plens water
Drie centimeter! Serieus? Ja, ik heb inmiddels al 3 cm ontsluiting. Dat had ik niet verwacht, niemand eigenlijk. Dus mijn lichaam is aan het werk, uit zichzelf. Dat voelt goed! Ik kan enkel hopen dat het nu verder gaat doorzetten. Het plaatsen van de ballon is in elk geval niet meer nodig en daar ben ik blij om.
Om 22.00 uur wordt ons geadviseerd te gaan slapen. Ik merk dat de harde buiken steeds frequenter en scherper worden. We gaan het zien. Om 22.30 uur, wanneer we net een beetje in slaap zijn gevallen, schiet ik omhoog in mijn bed. Een plens water is de oorzaak. De vliezen van de onderste baby blijken ook te zijn gebroken.
We worden opnieuw aan de CTG gelegd. Alles ziet er goed uit. De weeën komen nu langzaam op gang. Het is begonnen. Uit zichzelf!!! Ik voel de adrenaline stromen. Kom maar op!
De uren die volgen voelen als heel traag en als een sneltrein tegelijk. De weeën zetten snel en scherp door. Het is inmiddels dinsdag, 01.00 uur en ik zit op 6 cm. Het is pittig, maar te doen. Met Wilfred in mijn buurt, onze favoriete verloskundige (precies zij had dienst, toeval bestaat niet) en een schat van een verpleegkundige, voel ik mij op mijn gemak.
Ons eerste meisje
Rond 02.00 uur zijn de weeën volop aanwezig en ik moet alles op alles zetten om ze weg te werken. Het lukt me, ik heb een goed ritme te pakken. Ik ervaar het echt als een voordeel dat ik al eerder ben bevallen. Je weet dat de weeën niet oneindig zijn en dat het ‘slechts’ enkele minuten duurt. Mentaal houdt dat mij echt bij de les. Fysiek ga ik stuk, maar dat is nu eenmaal wat het is.
Bij de volgende check is mijn ontsluiting 8 cm. Ik hoop ernstig dat die 10 cm snel nadert. Ik zit er intussen aardig doorheen. Om de scherpte eraf te halen, vraag ik om pijnstilling in de vorm van een neusspray. Ik heb echter het idee dat het in dit stadium geen zoden meer aan de dijk zet. De weeën rammen er dwars doorheen.
Ik besluit na urenlang staan toch maar even op het bed te gaan liggen. Zodra ik ga liggen, voel ik persdrang. Ik blijk op 10 cm ontsluiting te zitten. De klok staat op 02.40 uur. Mijn hemel, nu schakelen van weeën wegpuffen naar adem in en persen. Hoe dan? Ik ga stuk hier. Dit trek ik niet heel lang. Het lukt mij uiteindelijk om ook dit ritme te vinden. En daar is ze, ons eerste meisje: om 02.49 uur is Lou geboren.
Een eeuwigheid
Lou wordt op mijn buik gelegd. Ik kan haar niet goed zien, de navelstreng blijkt niet verder te reiken. Ik heb ook moeite om mijn aandacht bij haar te houden. De weeën zetten scherp door, stilliggen gaat niet. Er schiet van alles door mijn hoofd. Wat nu als de weeën stilvallen? Wat nu als het een spoedkeizersnede wordt? Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar het is slechts een kwestie van een minuut.
De gynaecoloog zet de echo op mijn buik om te kijken hoe baby 2 ervoor ligt. Ik roep dat ik haar al het geboortekanaal in voel zakken en het niet tegen kan houden. Er wordt op de echo gezien dat ze in stuit ligt en op dat zelfde moment heeft de verloskundige ons tweede meisje al in haar handen. Mév wordt om 02.52 uur geboren. Daar zijn ze dan, onze meisjes Lou en Mév.
Niets te wensen
Wat heftig, mooi, bijzonder, pijnlijk, emotioneel en intens was dit. Wat ben ik blij dat ik uiteindelijk de controle had en mijn lichaam de bevalling zelf heeft kunnen volbrengen. Ik ben trots. Op onze meisjes, op Wilfred en bovenal ben ik trots op mijzelf. De placenta komt vrijwel direct erachter aan. Papa mag beide navelstrengen doorknippen. Eindelijk kunnen de meisjes echt op mijn borst liggen en kan ik ze bewonderen. Wat een liefde.
Mijn baarmoeder wordt nog even met de harde hand leeggedrukt, zodat het vloeien afneemt en mijn baarmoeder weer kan samentrekken. Mijn hemel, nu ben ik er echt klaar mee! Klaar met alles geven wat ik in mij heb, klaar met de pijn en klaar met bevallen.
Wat was dit weer een intense en bijzondere ervaring. Wat ben ik dankbaar voor onze gezonde meisjes. Ik kan mij niet meer dan dit wensen. Maar ik weet wel één ding heel zeker: dit doe ik echt NOOIT meer!!!
Foto: Michelle
