Yvonne heeft twee eeneiige tweelingen
Een eeneiige tweeling is speciaal, maar twee eeneiige tweelingen is wel heel bijzonder. Het overkwam Yvonne. ,,Toen ik hoorde dat het er alweer twee waren, moest ik huilen.”
,,Ik was niet de eerste in mijn familie. Mijn zus van elf jaar ouder heeft ook een eeneiige tweeling. Bij haar was het pas met acht maanden duidelijk, al had ze zelf al maanden geroepen dat het er twee waren. Maar ze lagen pal achter elkaar en waren op de echo niet goed te zien. Toen ik zwanger raakte van mijn eerste tweeling was de apparatuur alweer beter dan bij haar.
‘Lastig om in zo’n korte tijd een band met twee op te bouwen’
Mijn eerste zwangerschap begon heel knullig, na een gescheurd condoom. Met acht weken was ik bij de verloskundige en kon ze al een hartje horen. Mijn man zei nog: ‘Misschien zijn het er wel twee!’ Bij de eerste echo met tien weken was het al goed te zien dat het er inderdaad twee waren. Ik vond het heel leuk om een tweeling te krijgen. Ik had het al een beetje kunnen zien bij mijn zus; haar jongens waren toen zes jaar.
Het was best zwaar. Maar elke maand kreeg ik een echo en met 38 weken ben ik natuurlijk bevallen van de meiden. De tweede lag in stuit, maar het ging allemaal vrij makkelijk. Ze wogen ieder vier pond. Drie weken moesten ze in het ziekenhuis blijven. Zes weken na hun geboorte moest ik alweer werken. Ik vond het wel lastig om in zo’n korte tijd een band met twee baby’s op te bouwen. Je bent in het begin alleen maar bezig met voeden, verschonen en je huishouden, verder kom je nergens aan toe. Ik gebruikte katoenen luiers en had glazen flessen, dat was zo in die tijd.
‘Ik had een spiraaltje, dus ik kon niet zwanger zijn’
Toen ze wat ouder werden, waren er weer andere dingen pittig. Vanaf dat ze 2,5 jaar waren, hadden ze de hele dag door ruzie. Ik voelde me net een politieagent. Toen ze zes jaar waren, raakte ik zwanger. Ik voelde het aan mijn hele lijf, maar ik had een spiraaltje, dus eigenlijk kon het niet. De huisarts bevestigde mijn vermoeden en zei dat het spiraaltje eruit moest en dat het kon zijn dat de vrucht zou meekomen. Dat gebeurde gelukkig niet.
Ik verheugde me erop om dit keer één leuk, lief, klein baby’tje te krijgen waar ik al mijn aandacht aan kon geven. En toen zei de gynaecoloog bij de eerste echo: ‘Het zijn er weer twee!’ Ik begon te huilen. Weer zo’n zware zwangerschap en zware begintijd, geen tijd meer voor jezelf. Ik zag het niet zitten. Maar bij de volgende echo zag ik twee helemaal complete kindjes en wilde ik ze natuurlijk gewoon laten komen.
‘Wat een geluk heb ik gehad’
Met 40 weken ben ik ingeleid en zijn mijn vliezen doorgeprikt. Toen de weeën niet op gang kwamen, kreeg ik een infuus. Niet veel later had ik er nog twee gezonde meiden bij, ieder 5 pond. Nu denk ik weleens: wat een geluk heb ik gehad. Ik had maar één placenta, maar heb toch best wel goede zwangerschappen gehad tot het einde en de kinderen waren allemaal gezond.
Ik had natuurlijk al ervaring, dat was fijn. Je weet wat je te doen staat, je moet alleen weer even in het ritme zien te komen. We kozen voor een kraamfeest, verder zorgden we voor veel rust. We hadden tenslotte ook al twee grote meiden die ook gewoon naar school moesten. Zij vonden het heel leuk, twee van die kleine zusjes. Ze hielpen mee met flessen geven, al vonden de baby’s dat niet zo fijn. Die werden er heel onrustig van.
‘Dan vroeg iemand: ‘Wat wil de tweeling drinken?’
Ik heb altijd gedacht: het zijn twee kinderen die samen in de buik hebben gezeten, maar het zijn niet dezelfde kinderen. Daarom vond ik het belangrijk om ze niet hetzelfde te kleden en te zorgen dat ze ieder hun eigen identiteit konden ontwikkelen. Voor de buitenwereld was dat lastiger. Dan vroeg bijvoorbeeld iemand: ‘Wat wil de tweeling drinken?’ Alsof ze ook altijd precies hetzelfde willen! Ik begreep dat nooit.
De jongste twee heb ik nog verschillender gekleed en ook naar aparte peutergroepen gebracht. Dan hadden ze hun eigen ding en hun eigen verhalen. Ze kregen ook al snel een eigen slaapkamer en ik vierde hun verjaardagsfeestjes ook altijd apart. Zij kunnen beter met elkaar overweg dan de oudste twee. In de pubertijd hing er tussen de oudste tweelingmeiden een vervelende sfeer. Dat is weer bijgetrokken, maar het zijn nooit dikke vriendinnen geworden. De jongste twee hebben meer dezelfde interesses.
‘Als ik foto’s zie, geniet ik nu meer dan toen’
De meiden zijn intussen 31 en 24 jaar. Als ik nu foto’s of filmpjes zie van vroeger, kan ik meer van genieten dan toen. Toen was ik zo veel bezig met zorgen en regelen. Het was net een fabriek met weinig genietmomenten. Een van mijn dochters is moeder en dan zie je hoe anders dat is met één kindje. Mijn kleindochter ziet trouwens wel het verschil tussen haar moeder en de tweelingzus van haar moeder, maar niet tussen de andere twee tantes.”
Binnenkort lees je hier op TwinZine tips van ervaren tweelingmoeder Yvonne!
Lees ook:
Simone kreeg twee keer een eeneiige tweeling
Hoe bijzonder: twee keer een eeneiige tweeling
Foto: Yvonne
