Zeg maar nee… en dat dan keer twee!
De tweeling van Linda is net twee jaar en de jongens hebben hard geoefend voor de terrible two’s. De alom gevreesde nee-fase is aangebroken. Keer twee. Zo gaat Linda ermee om.
Zeg maar nee
Dan krijg je er twee
Die worden vanzelf twee
En zeggen vervolgens ook nee
Nou, ik ben er helemaal klaar mee!
Ik ben groot voorstander van positief opvoeden. Van vooral de nadruk leggen op wat goed gaat en complimenten geven voor goed gedrag. Maar ook bij positief opvoeden hoort grenzen stellen en ja, dat betekent ook straffen. Of, zoals dat pedagogisch verantwoord wordt genoemd: ‘consequenties verbinden aan ongewenst gedrag’.
Woeste brulapen
Mijn kinderen hebben allemaal een stevig koppie op hun romp zitten en een duidelijke ijzeren wil. Ze zijn meesters in het visualiseren van wat hun hartje begeert. En dan wil je als kind natuurlijk niet dat mama ‘nee’ zegt.
Vroeger leidde ik ze dan even af met een rammeltje of een liedje. Tegenwoordig volgt er direct een driftbui. Ik heb mijn kleine lieve engeltjes met hun hoge zoete stemmetjes al zingend zien veranderen in snottebellenblazende woeste brulapen, omdat ze niet de tandpastatube leeg mogen zuigen. Krijsen, schreeuwen en compleet over de rooie omdat mama nee zegt. En ik sta er dan een beetje bij te knipperen met mijn ogen, omdat het mij net zo overdonderd als zijzelf.
Extra uitdaging met twee
Dat koppige kan ik nog wel positief vertalen als doorzettingsvermogen. Waar ik meer moeite mee heb, is het constant opzoeken van de grenzen. Het grondig testen wat mama wel en niet vreet. Gooien met voedsel, niet stoppen als het wordt gevraagd, schoppen, noem maar op. Ze weten dondersgoed wat wel en niet mag. Ze zeggen het er ook vaak gewoon breed grijnzend bij: ‘Nee, nee, mag niet’. Terwijl ze je met pretogen glashard blijven aankijken. De tweelingmoeder heeft daarbij nog de extra uitdaging dat je absoluut geen verschil mag maken tussen die twee. Wat voor de één geldt, moet ook voor de ander gelden. Dat wordt uitvoerig getest.
Niet apart corrigeren
Bij een eenling is consequent straffen redelijk overzichtelijk. Je zet ze in de hoek op het ‘nadenkstoeltje’ en dan geef je op rustige toon instructies over wat je van ze verwacht voordat ze er af mogen. Vervolgens zet je ze een keer of 300 terug op dat stoeltje, herhaal je je instructie nog een aantal keer terwijl je je nagels in je handpalm drukt om je kalmte te bewaren en dan uiteindelijk geef je elkaar een knuffel en ga je verder met de dag. Met een gewoon kind ben je daar dan een klein half uurtje mee bezig. Bij een tweeling werkt dat toch net even wat anders.
Mijn ervaring is dat je een tweeling niet apart kunt corrigeren als ze samen in dezelfde kamer zijn. In het meest schattige geval neemt de één het als volleerd advocaat op voor de gedetineerde in de hoek. Het smelt mijn hart als ik zie hoe de een de ander probeert op te beuren en er lief bij komt zitten om te helpen. Dan moet ik mijn best doen om ze niet te overladen met weke, druilerige gevoelens van moederschap, want dat is natuurlijk niet consequent.
Hel breekt los
Gelukkig voor mijn moederkloekgevoelens gebeurt dit niet zo vaak. Nee, meestal ziet de één de straf van de ander als uitgesproken kans om zelf onder moeders arendsoog te ontsnappen en rottigheid uit te halen. Terwijl ik de één weer op zijn stoeltje druk, is de ander snel naar de keuken geglipt om daar ergens zijn vinger in een stopcontact te steken. De hel breekt pas echt los als ze tegelijk iets doen wat moet worden gecorrigeerd.
Ik zet ze ieder apart op een stoeltje. Wat feitelijk inhoudt dat ik van de ene kant naar de andere kant van de kamer ren om weer een kind terug te zetten. Tot grote hilariteit van de tweeling. Je ziet ze denken: ‘Ren jij of ren ik?’ Het is mij al eens overkomen dat ik ze in de chaos van stoeltje heb verwisseld, een complexe vorm van stoelendans die mama niet kon winnen. Het eindigde dan ook met mama uitgeput op de knieën en twee dolgedraaide kinderen die als indianen om hun prooi heen dansten. Wat een lol.
Tips?
Dat moet toch makkelijker kunnen? Gaandeweg leren we wat werkt, maar voorlopig ren ik nog wel even heen en weer tussen de nadenkstoeltjes. Hoe denken jullie over de terrible two’s?
Lees ook:
Kibbelende tweeling? De moediator voorkomt dat het escaleert
Waarom tweeling zijn fantastisch is (volgens mijn peuters)
Foto: Linda
