‘Ik lag alleen in het ziekenhuis zonder mijn tweeling en partner’
Chanika’s tweeling is op 25 december 2019 geboren. Ze kwamen levenloos ter wereld, werden beademd en gingen daarna naar een ander ziekenhuis. Chanika bleef alleen achter.
Deel 1 van Chanika’s verhaal nog niet gelezen? Dat kan hier:
‘Mijn vriend mocht niet bij de geboorte van onze tweeling zijn’
,,Mijn zwangerschap is altijd beschouwd als een twee-eiige zwangerschap. Ik had twee vruchtzakken, twee placenta’s en een dubbel tussenschot, werd gezegd. Wel kwam de placenta er als één geheel uit. En de jongens bleken toch een ader te hebben uitgewisseld, wat eigenlijk onmogelijk is bij een twee-eiige tweeling. Dat is wereldwijd slechts twee keer eerder geconstateerd. Het bleek uiteindelijk te gaan om TAPS (hier lees je meer over TAPS – red.). Bodi is geboren met een Hb-waarde (hemoglobine – red.) van 16 en zijn bloed was zo dik als stroop. Dani had een Hb van 3 en dat is zo laag dat het levensbedreigend is voor een baby. Helaas is dit tijdens de zwangerschap niet ontdekt, anders hadden ze er misschien iets aan kunnen doen…
Veel bloed verloren
De jongens werden levenloos geboren, moesten worden beademd en zijn na hun geboorte meteen van Den Helder naar Amsterdam gebracht. Mijn partner ging met ze mee, ik bleef alleen achter. Ik werd intussen een beetje helderder. Omdat ik veel bloed was verloren – 4 liter, want mijn baarmoeder sloot niet goed – kreeg ik een bloedtransfusie. Daardoor kon ik pas na anderhalve dag naar de jongens en mijn partner toe. Het voelde heel gek zonder vriend, zonder buik en zonder jongens alleen in een ziekenhuis ver weg. Per ambulance werd ik naar Amsterdam vervoerd.
Helaas was de ellende nog niet voorbij. Bodi had een bloeding gehad in zijn hersenkamer, maar het zag er wel dusdanig goed uit dat ze wilden afwachten. We wachtten elke dag in spanning af of de bloeding kleiner zou worden. Dani had intussen al drie keer medicatie gehad voor zijn longen, omdat die niet goed op gang kwamen en er was een bloedtransfusie nodig om zijn Hb omhoog te krijgen. Ik trof mijn kinderen aan met allerlei infusen in hun lijfjes en Dani lag nog onder de blauwe lamp in verband met geelzucht.
Huilend in de auto
Wij sliepen in het Ronald McDonald Huis, zodat we elke dag snel naar de kindjes konden gaan. Na vijf dagen ging het zo goed met Dani dat hij mocht worden overgeplaatst naar Haarlem. Hoe moest ik dat nu doen, mijn kindjes op een half uur rijden van elkaar? Je wilt ze allebei knuffelen en niet achter hoeven te laten. Ik bracht ‘s ochtends de afgekolfde melk voor Bodi en dan bleven we bij hem. Daarna gingen we naar Dani. Zo’n dag breekt je op, het is zo zwaar als je nog kraamvrouw bent. En ik moest intussen ook herstellen van de keizersnede. En dan die spanning, elke dag weer. Ik zat huilend in de auto me af te vragen of het wel goed zou komen met mijn kindjes.
Bodi kreeg intussen dagelijks echo’s en daar zagen ze toch ernstige afwijkingen op. Ze wilden hersenvocht aftappen. Dit duurde een half uur tot een uur en ik mocht er helaas niet bij zijn, want het moest heel steriel gebeuren. Ze hebben dit een hele tijd één à twee keer per dag gedaan, daarna vertelden ze dat dit niet werkte en ze een drain wilden plaatsen. Dan zakt de grond wel even onder je voeten vandaan. Je kleine mannetje dat moet worden geopereerd.
Niet te druk maken
Gelukkig maakten de jongens wel stappen. Ze gingen zelf drinken en zichzelf warm houden. Dani kreeg wel extra voedingsstoffen toegediend, want hij groeide slecht. Hij werd ook goed in de gaten gehouden. Na een week of twee hoorden ze een hartruisje wat ze wilden checken. De radioloog gaf aan dat het om een open ductus ging, wat vaker voorkomt bij premature baby’s. We moesten ons daar niet te druk over maken.”
Lees hier deel 3 van Chanika’s verhaal.
Origineel verscheen in december 2020. Laatste bewerking in december 2021.
Foto: @vierrrr_fotografie
