Jilke ontdekte haar tweelingzwangerschap pas bij 39 weken – 1
Jilke liet bewust geen echo’s maken in haar derde zwangerschap. Dat zorgde na 39 weken voor een enorme verrassing. Het bijzondere verhaal van Jilke in delen. Dit is deel 1.
,,Net zoals bij onze twee eerdere zwangerschappen wilden we ook dit keer niet per se echo’s laten maken. We hebben dat de vorige keer ook als prettig en ontspannen ervaren. Voor ons is de natuur een mooi uitgangspunt, al duizenden jaren dragen en baren vrouwen baby’s zonder echo’s. En in veruit de meeste gevallen gaat dat helemaal goed. Als er op enig moment toch iets aan de hand zou zijn waarbij een echo wél uitkomst zou kunnen bieden, zouden we dat altijd kunnen doen. Maar ons uitgangspunt was: geen echo’s zolang daar geen belangrijke reden voor is.
Drie weken voor op groei
In het begin van de zwangerschap merkte ik al wel dat het anders was dan de twee vorige keren. Ik was bijvoorbeeld echt misselijk, dat had ik de vorige keren niet gehad. Ook voelde ik me moe de eerste weken. Vanaf een week of 14 merkte ik dat mijn bekken het wat zwaarder hadden. Ook dat had ik de vorige keren niet zo gehad. Ik dacht bij mezelf: ‘jemig, ik waggel al alsof ik hoogzwanger ben’. En ik wilde al mijn positiekleding aan omdat dat prettiger zat, terwijl ik dat de vorige keren pas met een week of 20 deed. Maar ja, zoals ik overal hoorde, elke zwangerschap is anders. Dus ik vond het niet gek dat ik het dit keer anders beleefde. Al was het wel opvallend dat de eerste twee zwangerschappen zo vergelijkbaar waren. En dit dus echt een heel andere zwangerschap was.
Ik had het hierover met mijn vroedvrouw en ook zij vond het niet gek dat dit een andere zwangerschap was, met andere kwaaltjes. Het was immers mijn derde. Dus dat mijn buik telkens ongeveer drie weken voorlag op groei was ook niet heel gek. Je lichaam weet hoe het werkt enzo. Ook worden kindjes meestal met elke zwangerschap net iets groter dan de vorige keer. Dus dat het baby’tje redelijk flink aanvoelde elke keer was ook niet echt heel gek.
Zonder begeleiding bevallen
We hadden het erover en telkens voelde het van buitenaf als één kindje in mijn buik. Ook toen mijn eigen vroedvrouw tijdelijk uit de running was en ik een afspraak had bij haar collega, voelde deze één flinke baby in mijn buik die ook net wat voorlag op groei. Lekker veel vruchtwater. Ook dat was niet gek, zo halverwege de zwangerschap. In verhouding tot de baby is er dan het meeste vruchtwater.
Toen mijn eigen vroedvrouw weer terug was, maakte ik wederom een afspraak bij haar. Inmiddels was ik 38 weken zwanger en vond het fijn om zo voor de bevalling nog even bij haar langs te gaan. Ik liet mij begeleiden door een vrije vroedvrouw, dus we maakten de afspraken op mijn behoeftes. We hadden geen vaste controlemomenten. Als ik dat wilde, maakte ik een afspraak bij haar. Bij mijn eerste twee kinderen ben ik unassisted – zonder begeleiding – bevallen en dat was dit keer ook het plan. Mijn vroedvrouw heeft daar ook ervaring mee. Ik wist dus dat zij ervoor openstond om mij ook daarin te begeleiden.
Een wel heel grote baby
Bij deze afspraak vroeg ik ook weer of ze mijn buik wilde voelen. Of de baby nog met het hoofdje omlaag lag en of het kindje al was ingedaald. Ik voelde me de laatste weken een beetje onzeker en ik had wat support nodig. Dit was ook nieuw voor mij, de vorige keren was ik altijd tot op het einde vol zelfvertrouwen geweest. Daarover sprak ik met de vroedvrouw. Ze vertelde dat dat heel gebruikelijk is aan het einde van de zwangerschap. Er komen dan andere stoffen en hormonen vrij die maken dat je je (tijdelijk) wat onzeker kan voelen.
Voor haar was het een teken van een naderende bevalling. Wat niet gek was, want nog steeds liep mijn buik voor op groei en voelde de baby echt flink aan. Ze dacht dat deze baby best wel eens wat eerder geboren zou kunnen worden. Ook dat was een plotwending. Mijn eerdere kinderen kwamen pas na de uitgerekende datum en ik had nooit bedacht dat deze baby opeens wel eens eerder zou kunnen komen!
Maar toen ze aan mijn buik voelde, voelde ze wel echt een hele flinke baby. Bovendien leek de baby niet helemaal goed ingedaald. Beide dingen bespraken we. Mijn eerste twee kinderen waren juist aan de kleine kant geweest. Niet gek, want mijn lief en ik zijn ook niet heel groot van stuk. Dat deze baby dus echt een flinkerd was, was heel nieuw. En mijn vroedvrouw had dat eigenlijk ook nooit zo meegemaakt. Wel dat een derde kindje wat groter was, maar bijna twee keer zo groot, dat was echt een heel verschil. We spraken erover of het iets geks kon betekenen, maar eigenlijk alle ernstige dingen maken dat een baby achterloopt in groei en niet per se voor.
Toch een echo of niet?
Ook zwangerschapssuiker had ik niet. Het enige wat ‘anders’ was, was dat ik resusnegatief was. De vroedvrouw heeft hierover met een collega overlegd, maar beiden hadden geen indicatie dat het daarmee te maken kon hebben. Ze vertelde mij dat ze een echo zou kunnen maken, maar we bespraken dat zo’n echo voor mij weinig zou toevoegen. Daarop zou ze kunnen zien dat de baby werkelijk best flink zou zijn, maar het zou voor mij niets veranderen aan mijn bevalplannen. En ze zou ook niet veel beter kunnen inschatten hoe groot de baby werkelijk zou zijn.
Ik was deze keer voor het eerst alleen naar haar toegegaan. We spraken af dat ik het allemaal even zou laten bezinken. Zij zou nog wat onderzoek doen en ik zou thuis overleggen of we de echo wel of niet wilden laten maken…”
Volgende keer: ‘Het tweelingscenario verrast ons’
Lees ook: Pas bij 30 weken wist Karin dat ze zwanger was van een tweeling
Foto: Jilke
