Zwanger in de States: de baby’s komen eraan!
Nadine is met man en dochter geëmigreerd naar Amerika. Kort na de ‘big move’ krijgt ze een verrassing: ze is zwanger van een tweeling! Deel 3 van het avontuur: paniekvoetbal.
Deel 1 nog niet gelezen? Klik hier! En hier voor deel 2.
Zondag 16 december
De Uber die ons ophaalt bij Newark Airport valt van zijn geloof als hij ziet wat er allemaal ingeladen moet worden: de Bugaboo Donkey Twin, twee maxi-cosi’s, vier grote koffers, drie kleine, twee handtassen en ons driekoppige gezin. Myles en ik krijgen de slappe lach omdat het te bizar voor woorden is hoe ze nog maar net op het puntje van mijn schoot past, terwijl we opgepropt tussen de koffers tegen het raam plakken.
Maandag 17 december
Ik hoor een schor stemmetje: mag ik tv kijken? Het is 4.00 uur in de ochtend… Goedemorgen jetlag, welcome home. Nederland was fijn, maar de laatste dagen was alles me teveel geweest. Zes maanden in twee weken proppen, is toch niet zo chill. Mijn buik was op spanning komen te staan en het leek alsof ik continu flinke spierpijn had in mijn hele rug. Om 9.30 uur heb ik een echo. De meting duurt 1,5 uur en mijn rug lijkt wel in de fik te staan. Ik hap naar wat extra lucht om mijn pijn te compenseren. Niet normaal meer!
Het is 11.00 uur, de gynaecoloog komt binnen en zegt me dat ik voor verder onderzoek naar een andere afdeling wordt begeleid. En: wellicht is het handig als ik mijn man bel. Ze hebben het Tweeling Transfusie Syndroom (TTS) gediagnosticeerd en ze gaan proberen vocht weg te trekken uit mijn buik. Ik sms Rubin dat hij direct moet komen.
Op de afdeling zit een wachtkamer vol hoogzwangere en puffende vrouwen, maar ik krijg bij aankomst direct een kamer toegewezen. Binnen 10 minuten heb ik een infuus gekregen en een operatiejurk aan. We lachen nog wat schaapachtig, die Amerikanen met hun paniekvoetbal. Wanneer vervolgens twee verpleegkundigen binnenkomen met een katheter in hun hand, gevolgd door een arts en twee anesthesisten is er geen bagatelliseren meer aan. Ik ben bang en zenuwen vullen mijn maag.
‘We have to take the baby’s within an hour. The doctor is on it’s way…’
Een tsunami aan emoties en ik kijk als een hert in koplampen. Ik huil en zal de komende vier uur niet meer kunnen stoppen. Ik keer in mezelf en hoor in de verte iedereen rustig de taken uitleggen. Alles verloopt beheerst en professioneel, maar ik weet en voel de onderhuidse crisissituatie. Gelukkig is Rubin er en vind ik troost en steun in zijn ogen. Ik kan niet praten en ben nat van tranen en snot.
‘Try to breath… Breath! Everything is going to be okay.’
Ik word van Rubin weggereden, rechtop geduwd en voel dat de ruggenprik wordt gezet. Ik zweef intussen boven de operatietafel en zie wel twintig mensen druk in de weer. Twee couveuses worden binnengereden, de gynaecoloog babbelt small talk met de arts-assistent en de anesthesist probeert me te kalmeren met een verhaal over Nederlandse tulpen. Ik vraag mijn overleden vader, opa Gerrie, over ons te waken en blijf onafgebroken onbedaarlijk janken. Ik ben in shock en overmand door emoties.
Zie ook: https://thehanssens.wordpress.com/
Foto’s: Nadine
