Zwanger in de States: ‘Oh neeeeehhhh, het zijn er twee!’
Nadine is met man en dochter geëmigreerd naar Amerika. Kort na de ‘big move’ krijgt ze een verrassing: ze is zwanger van een tweeling! Deel 2 van haar avontuur: de ontdekking.
Deel 1 nog niet gelezen? Klik hier!
Ik zou naar Nederland gaan. Fijn, maar de weken voordat ik naar Nederland ging waren een donker gat. Het HCG-monster slurpte al mijn serotonine op. Wist ik veel dat het hormoon in dubbele hoeveelheid door mijn lijf gutste…
Verdrietig
Na ons tripje naar Niagara Falls was ik overtijd en deed ik in drie weken negen testen. Omdat het een paar keer mis is gegaan met eerdere zwangerschappen wilde ik wat zekerheid inbouwen; na twee verdrietige miskramen had ik geen zin in weer een grote teleurstelling.
Maar van blijdschap was weinig te merken: tussen week zes en negen was huilen mijn grootste daginvulling. Ik stortte op de bank als ik na heel wat opstartproblemen eindelijk uit bed was gekropen en bleef gerust met een dubbelgevouwen rimpelhoofd half bungelend naast de bank hangen. Simpelweg omdat ik te lam was om een comfortabele houding aan te nemen. Myles was gelukkig veel buiten en amuseerde zich prima.
‘De voorpret alleen al heeft me drie weken op de been gehouden’
Rubin bleef kalm, lief en begripvol en kwam met het idee om even op te laden in Nederland. Een last-minute ticket in de zomervakantie is niet goedkoop, maar het was het zo waard! Even weer onder vrienden en familie zijn, opladen en wat van de zomervakantie meepikken. Weten, voelen en ervaren dat niets is veranderd. Ik had niemand ingelicht over mijn zwangerschap. Myles en ik gingen op een heuse Henny Huisman Surprise-tour. ‘Het onverwachte is de mooiste prijs.’ De voorpret alleen al heeft me drie weken op de been gehouden.
Ik was intussen in week 10 van de zwangerschap beland en besloot in Nederland te gaan voor de eerste echo. Rubin was er gezellig bij via FaceTime als aanstaande vader. Het was voor hem 7.00 uur in de ochtend en hij kwam net aan op kantoor. Terwijl de echogel op mijn buik werd gespoten, hoorde ik Rubin en een vriendin die mee was klooien met FaceTime. ‘Zie je mij, ik zie je nog niet, wacht, ik hoor jou, even omdraaien…’
‘Rubin trok witjes weg en greep naar zijn hoofd’
In een fractie van een seconde waren er twee bewegende lichtpunten in beeld. Ik wist het meteen en begon te janken. De rest van het gezelschap was nog niet in staat van paraatheid, maar vlug ingelicht door mijn ‘Oh neeeeehhhh, het zijn er twee!!!’ Rubin trok witjes weg, greep naar zijn hoofd en sprak de iconische woorden: ‘het komt wel goed, het komt wel goed…’.
De verloskundige noemde het lieflijk een prachtig wonder. Het was fantastisch dat ik ons grote nieuws persoonlijk kon gaan delen met iedereen. Myles kon niet echt snappen dat iedereen één baby in de buik heeft en haar mama twee. Maar ze loste het mysterie eigenhandig s’ avonds op toen we samen onder de douche stonden. Ze kneep eerst in mijn linkerborst, toen rechts en zei daarna vastbesloten en overtuigd: ‘Nu snap ik het, hier zitten ze in hè?!’ Ik had niets meer toe te voegen. Lekker wijffie!
Zie ook: https://thehanssens.wordpress.com/
Foto’s: Nadine
