‘Zwanger van een tweeling? Oh, sterkte!’
Charlotte is moeder van eeneiige jongens. Ze schrijft voor TwinZine over haar zwangerschap en ervaringen als tweelingmoeder. Dit keer: de ontdekking en reacties van anderen.
‘Zwanger van een tweeling? Oh, sterkte!’
‘Zwanger van een tweeling? Oeh, dan gaan jullie het flink druk krijgen!’
‘Zwanger van een tweeling? Jeetje, ik vond het met één baby al heel heftig.’ (met blik vol medelijden)
‘Zwanger van een tweeling? Oh, zit het in de familie dan?’ (Ja, dat ook. Maar dit is een eeneiige tweeling, dat is niet bewezen erfelijk. En eigenlijk vraag je nu stiekem of wij een fertiliteitstraject hebben doorlopen.)
‘Zwanger van een tweeling? Oh, krijg je dan geen striae?’
Wat zou ik soms graag andere antwoorden willen geven dan ik doe. Zoals dat het in de eerste ronde meteen raak was en het er toen gelijk twee waren. Of dat ik er eigenlijk heel erg blij mee ben. Maar nee, dat doe ik niet.
‘Ik voelde vooral verbazing geloof ik, maar ook dankbaarheid’
Zwanger van een tweeling. Ik had nooit gedacht dat mij dat zou overkomen. Ik ben zo’n type waarbij dingen vaak volgens het boekje gaan: opgegroeid in een stabiel gezin, gestudeerd, lieve vriend ontmoet waarmee ik vijf jaar later trouwde, hechte relaties met familie en vrienden, een vaste baan, een huis gekocht in een mooie wijk etc. Dan ga je bijna denken dat het leven maakbaar is.
Oh so little did we know…
Toen mijn vriendin en tevens verloskundige de echo op mijn tien-weken-minibuikje zette en hem er meteen ook weer af haalde, had ik het al gezien. Twee kleine ronde bolletjes. Ze keek me met verbaasde en blije Bambi-ogen aan en zei niets. Waarop ik vervolgde: ‘Het zijn er twee hè?’
Ik weet niet meer goed wat ik op dat moment voelde. Het was vooral verbazing geloof ik, maar ook een heel sterk gevoel van dankbaarheid: ‘Jullie twee zijn aan mij gegeven en ik ga alles doen om te zorgen dat jullie een fijn leven krijgen!’
‘Dat zou ik echt niet aankunnen, een tweeling’
Ik keek links naast me naar mijn man, die mijn hand nog harder samenkneep. Hij had het zien aankomen. We waren drie weken voor de echo samen op vakantie naar Bali. Hij zei toen wel vaker: ‘Wat nou als het een tweeling is? Dat lijkt me eigenlijk best wel fijn, dan heb je alles in één keer en dan ben je er daarna lekker vanaf!’ Waarop ik zei: ‘Neeeee joh, dat lijkt me helemaal niks! Bovendien zou ik dat écht niet aankunnen, een tweeling. Ik kan zo slecht tegen weinig slaap…’
Oh so little did we know…
Voor we de echo hadden, zei hij nog: ‘Ik ben misschien wel een beetje teleurgesteld als het er geen twee zijn…’ Dat wuifde ik lachend weg. Maar ja hoor, het was toch echt zo. Wij zouden een tweeling krijgen!
Volgende week lees je het vervolg van Charlottes zwangerschapsverhaal!
Foto: Charlotte
