Anna was zwanger van haar tweede tweeling toen ze tijdens haar werk in Botswana weeën kreeg. Ze was 29 weken zwanger. Speciaal voor Wereldprematurendag deelt ze haar verhaal.
Reislustig was Anna altijd al. Ze woonde eerder in Italië en Berlijn, maar bleef uiteindelijk ‘plakken’ in Botswana. Daar woonde ze dus ook toen ze zwanger raakte van haar eerste tweeling. Ze koos ervoor om in Nederland te bevallen, maar vloog tien weken na de bevalling in haar eentje terug met twee kinderen: Kes en Isis, nu zeven jaar.
Ze was toen al niet meer samen met de vader van de kinderen, maar had wel werk in het Afrikaanse land. ,,Achteraf denk ik: hoe deed ik het allemaal? En ook: waarom deed ik dat? Maar ik wilde heel graag verder met mijn onderzoek naar bevallen in Botswana, zeker nu ik zelf moeder was geworden.”
Bevallen in Nederland
Anna vertelt haar verhaal nu met een lach en af en toe een traan. Wat ook niet anders kan als je haar verhaal hoort, want ze heeft nogal wat meegemaakt. Haar tweeling was net een jaar oud toen ze weer zwanger raakte. En ja hoor, opnieuw een tweeling! ,,Ergens was ik niet eens verbaasd, omdat ik al een tweeling had. Alsof het heel logisch was om steeds twee baby’s tegelijk te krijgen.” Ze was eind februari 2016 uitgerekend en haar oudste tweeling zou dan nog niet eens twee jaar zijn. Anna werkte ook nog eens fulltime.
,,Één ding wist ik zeker: ik zou weer in Nederland bevallen. Mijn contract bij de universiteit zou namelijk aflopen. En ik wist dat ik in Nederland in elk geval recht had op toeslagen en meer hulp zou hebben bij de zorg voor de kinderen. Ik regelde vast alles voor de reis naar Nederland. Ik trouwde met de vader van mijn tweede tweeling. Hij zou waarschijnlijk voor zijn werk ook wel weer naar Botswana moeten. Maar ik zou in elk geval met de oudste twee in Nederland blijven.”
Verkorte baarmoederhals
Op 31 december 2015 kreeg Anna een echo in het ziekenhuis, waarbij ze hoorde dat ze twee meisjes zou krijgen. ,,Er werd ook wel even benoemd dat mijn baarmoederhals verkort was. Ik maakte me er niet veel zorgen over, want ik werd weer naar huis gestuurd. Het was wel een stressvolle periode. De trouwerij, het regelen van de reis, spullen verkopen… Buiten was het 40 graden en ik had Kes en Isis thuis, omdat het in die periode in Botswana zomervakantie is. Mijn werk ging intussen ook gewoon door. Ik had toen best veel harde buiken.”
Anna vertrok op 5 januari 2016 naar een dorpje zo’n 300 kilometer verderop om een presentatie te geven in het ziekenhuis daar. ,,Ik had onderzoek gedaan naar bevallen in het ziekenhuis en wilde mijn bevindingen met ze delen. De volgende dag was het zo ver. Ik voelde me niet zo lekker tijdens de lunch. Net voordat ik om 14.00 uur in een ruimte vol verloskundigen en verpleegkundigen mijn presentatie wilde geven, bleek ik bloedverlies te hebben. Voor de zekerheid vroeg ik de hoofdverloskundige om me even te checken. Dat deed ze. Ze gaf aan dat ik al wat ontsluiting had, maar dat ze er alles aan deden om de bevalling te stoppen.”
Niet eens een couveuse
,,Ik was pas 29 weken zwanger, maar voelde dat de baby’s eraan kwamen”, vervolgt Anna. ,,En ik wilde maar één ding: weg uit het ziekenhuis. Er was daar niet eens een couveuse! Bovendien was een goede vriendin van mij drie weken eerder in hetzelfde ziekenhuis bevallen van een tweeling. Haar kindjes hadden het niet gered. Dus terwijl ik weeën had, belde ik mijn moeder, mijn man en mijn verzekeraar. Er was heel veel overtuigingskracht voor nodig om ze zo ver te krijgen. Maar uiteindelijk gaven ze aan een vliegtuig te sturen om de kinderen naar een privéziekenhuis te vervoeren. Dat vliegtuig was er net op tijd: om 18.00 uur beviel ik van Mira en vrijwel meteen daarna van Luna. Die lag in stuit, maar daar merkte ik niks van. De baby’s konden meteen de couveuse in het vliegtuig in. Ik klom ook in het vliegtuig om naar de hoofdstad Gaborone te gaan.”
Gelukkig deden de baby’s het goed. ,,Ze waren best groot voor de termijn, zeker voor een tweeling: 1440 en 1320 gram. Ze hoefden ook niet aan de beademing en waren de hele vlucht stabiel. Ik herinner me nog de angst van mijn moeder en mijn man, die ik allebei steeds aan de telefoon had gehad voor en na de bevalling. Zelf voelde ik geen angst. Ik denk achteraf ook dat ik dat niet toeliet, omdat ik anders misschien in paniek zou zijn geraakt. Mira en Luna hoefden niet naar de NICU, maar belandden op de High Care.”
Ziekenhuisinfectie
,,Intussen was ik vooral bezig met regelen”, vertelt Anna. ,,Mijn auto stond nog in dat andere dorp, dus die moest worden opgehaald zodat mijn man met de andere twee kinderen kon komen. Uiteindelijk zag ik ze pas drie dagen na de bevalling weer. Ook moest ik mijn vlucht naar Nederland afzeggen, want ik wist niet hoe lang de baby’s in het ziekenhuis moesten blijven. Alle spullen waren zo goed als verkocht. We zijn dus eerst gaan inwonen bij mijn schoonvader, in de hoofdstad. Daarna hebben we een appartement gehuurd. Zo konden we dichtbij de kleintjes zijn.”
De kinderen mochten naar huis als ze het gewicht van 1700 gram hadden bereikt. Dat was op 2 februari 2016. Net voor dat moment mocht Anna een paar dagen inroomen, ofwel: in het ziekenhuis slapen om de kinderen te verzorgen. ,,Dat is niet gebruikelijk, dus ik voelde me extra in de watten gelegd.” Mira en Luna hadden voordat ze naar huis mochten in het ziekenhuis een infectie opgelopen, maar de antibiotica sloeg gelukkig goed aan. ,,Het is geen enkel moment kritiek geweest. Het was zo’n mazzel gehad dat ze groot en sterk genoeg waren.”
Vier onder de twee
,,Wat ik achteraf wel heel jammer vind, is dat ik niks heb opgeschreven in die periode”, zegt Anna nu. ,,En doordat het zo hectisch was, weet ik ook niet meer alles. Bovendien voelde ik me destijds schuldig dat ik zo weinig voelde. Ik denk dat ik het eng vond om me te hechten aan twee kinderen die zo klein en vroeg waren geboren. Er was toch de angst dat het niet goed zou gaan. En dan al dat geregel… Ik kon ze die eerste tijd ook niet vasthouden, alleen naar ze kijken hoe ze in de couveuse lagen. Aan buidelen deden ze niet. En er werd ook niet zo gepraat over hoe heftig het was. In mijn omgeving zeiden mensen dan: ‘Wees blij dat God ervoor heeft gezorgd dat het goed is gegaan.’ Het duurde lang voordat ik echt blij en gelukkig kon zijn met Mira en Luna, maar met de bonding is het daarna helemaal goed gekomen hoor!”
Het is ook nadat de kinderen thuis waren een pittige tijd geweest voor Anna. ,,Ik had geen werk meer, mijn man was vaak weg en ik zat met vier kinderen onder de twee jaar thuis. De baby’s moesten om de twee uur worden gevoed. Mijn productie was goed, dus ik had een hele voorraad in de vriezer. Maar om de zo veel tijd viel de elektriciteit uit en dan was ik weer door mijn voorraad heen. Het lukte niet om Mira en Luna met de borst te voeden, dus ze kregen de afgekolfde melk in een flesje. Ik was wel trots dat het me desondanks lukte om ze een half jaar te voeden. Ik vond het ook fantastisch om de band te zien die groeide tussen de oudste twee en de jongste twee. Maar tegelijkertijd was ik heel moe en werd ik ook nog eens heel ziek door een buikvliesontsteking. Daardoor moest ik een ruime maand aan de antibiotica.”
De twee tweelingen van Anna in 2020.
Schuldgevoel
Na de vroeggeboorte en de pittige tijd met vier kleintjes gaat het nu heel goed met Anna en de kinderen. Ze is intussen gescheiden en woont sinds drie jaar weer in Nederland. Haar tweelingen zitten op school en zij werkt en studeert voor verpleegkundige. ,,Het gaat ongelofelijk goed met de kinderen. Mira en Luna zijn nog minder vaak ziek dan hun broer en zus. Hun weerstand is dus goed en ze hebben geen prikkelverwerkingsstoornis of achterstand overgehouden aan de vroeggeboorte. Artsen zeggen ook: als je het niet zou weten, zou je het niet zien.”
,,Het voelt alsof ik zo veel geluk heb gehad dat ik het bijna niet kan geloven. Soms voel ik me bijna schuldig, omdat het lang niet bij iedereen zo goed gaat. En omdat ik me weleens afvraag of mijn kinderen het ook hadden gered als ik niet zo goed was verzekerd. En niet zo hard had geroepen dat ze een vliegtuig moesten sturen. Die vriendin van mij die haar tweeling verloor, had die middelen niet…”
Lees ook:
Amy beviel tien weken te vroeg op Wereldprematurendag
Billy en Cath werden geboren met 26 weken
Origineel verscheen in november 2020. Laatste bewerking in november 2023.
Foto’s: Anna
