Haar oudste viel moeilijk in slaap, dus was het voor Annemarie spannend hoe dat met twee baby’s zou gaan. Wat bleek? Het ging super! Daarom hier haar zes allerbeste slaaptips.
,,‘Mama, hoe komt het dat er als je gaat slapen zo veel gedachten in je hoofd komen?’ Deze vraag van mijn zoon (6) verbaasde me niet. Het geeft precies aan wat voor kind hij is: gevoelig, een denker. Hij stelt het liefst nog minstens tien belangrijke en minder belangrijke vragen net voordat hij gaat slapen.
Ik weet zeker dat mijn zoon als baby al moeite had met in slaap vallen, omdat hij gewoon een ander kind is dan zijn zusjes. Ik denk vaak dat hij ook beter zou hebben geslapen als hij een tweelingbroer/zusje had gehad. Alleen slapen vindt hij nog altijd niet fijn. Maar hij kwam alleen ter wereld en moe(s)t het dus zonder kamergenoot doen.
Even laten huilen
In zijn eerste levensjaren heb ik me ontelbare keren afgevraagd wat ik verkeerd deed. Waarom kreeg ik hem ondanks flesjes, badjes, liedjes, boekjes en andere rituelen zo vaak niet makkelijk in slaap? Ik deed mijn best en volgde slaaptips van anderen op. Het advies ‘even laten huilen’ leverde niets op. Hij huilde steeds harder en mooi niet dat het na 10 minuten over was. En ook niet na twee of drie keer 10 minuten… Als hij eenmaal sliep, sliep hij overigens wel goed door.
Je begrijpt: toen ik zwanger bleek van de tweeling wenste ik – naast gezonde kinderen – ook kinderen die je neer kon leggen en die dan vanzelf in slaap zouden vallen. En die kreeg ik! Ik geloof dat het deels te danken is aan net iets andere genen. Maar ik ga er voor de leuk ook even vanuit dat ik er zelf een bijdrage aan heb geleverd. Namelijk doordat ik in elk geval wist wat ik WEL en NIET ging doen.
Bij deze dus mijn slaaptips:
- Leg je kinderen van het begin af aan zo veel mogelijk wakker in bed. We lieten ons bij de eerste nog weleens verleiden tot het slapend neerleggen van het mannetje, omdat hij in onze armen zo heerlijk in slaap viel. Onze meiden mochten zeker bij ons in slaap vallen. Maar we hebben ze toch ook heel vaak met de oogjes open in hun bedjes gelegd, zodat ze daar konden wegdromen.
- Schaf voor die eerste tijd een te wiegen wieg (sorry door de dubbeling, maar niet in alle wiegjes zit beweging) aan. Wij hadden een tweelingwieg aan een standaard bij ons in de slaapkamer hangen (kan ook aan het plafond zelf) en vonden dit ideaal. Onrustige baby’s? Even een zetje geven en ze dommelden al schommelend in rusttoestand. De overgang naar ledikantjes zonder schommeleffect een aantal maanden later ging overigens probleemloos.
- Haal ze ‘s nachts níet uit bed, dat is ook een van mijn slaaptips. In het begin is het natuurlijk nog geen probleem om ze uit bed te halen. Je moet wel, want je moet voeden. Maar na een maand of zes – als ze zich bewuster worden van hun omgeving – is het tijd om hier ‘strenger’ in te worden. Deze tip is supermoeilijk, want de verleiding is zo groot. Ik heb er nu mijn dochters peuters zijn soms nog steeds moeite mee. Want je denkt al snel: ‘het kan best voor een keertje’ of ‘wat zou het lekker zijn als ik met kind en al terug in mijn warme bed kan’ of ‘straks wordt de ander wakker’. Probeer die verleiding te weerstaan, want het is zo effectief. Ik heb het serieus nog noooooit gedaan bij de meiden (bij de oudste wel). Behalve als ze ziek waren (en dan ook niet bij mij in bed, maar bijvoorbeeld om even het ondergespuugde bed te verschonen en te douchen met het zieke smurfje). Als ik het gevoel heb dat ze mij nodig hebben of dat ik ze in de gaten moet houden, zet ik een opklapbed in hun kamer. Maar ze slapen in hun kamer. Dat vinden ze nu dus volkomen normaal. Als ze wat ouder zijn, mogen ze onder het mom van ‘een feestje’ heus wel een keer bij ons in bed. Dat mag hun broer ook. Maar tot die tijd geniet ik van de rust.
- Probeer resoluut te blijven, zelfs als je moe bent. Geloof me, ik weet hoe moeilijk het is. Mijn dochters zijn veel ziek geweest. Daardoor moest ik er soms de ene helft van de week tig keer per nacht uit voor de een. En de andere helft van de week voor de ander. Dan was ik gesloopt, maar ik bleef consequent: een knuffel, een kus, een liedje, een schone luier, een slokje water of even wiegen, allemaal prima. Maar daarna hop, terug in bed. Er werd dan echt weleens gehuild en tegenwoordig ook boos gedaan, maar bij mijn meiden werkt die tienminutenregel wél. Ik denk dat het helpt dat ze weten: mama komt altijd als er iets is, maar hier is mijn slaapplekje. En, ook belangrijk, ík heb het zelfvertrouwen dat ik bij mijn zoon nog miste. Mijn handelingen en woorden komen daardoor ongetwijfeld zelfverzekerder over. Dat voelen ze onbewust ook.
- Laat ze samen slapen. Mijn dochters doen van alles apart, maar slapen doen ze samen. Ik haal het niet in mijn hoofd om ze uit elkaar te halen. Natuurlijk heb ik dat idee vervloekt als de een de ander wakker huilde. Ik heb zo vaak naar boven moeten sprinten om de wakkere baby uit bed te halen voordat de ander ook wakker zou worden. Lukte lang niet altijd, maar ik heb volgehouden. Ja, dan werden ze weleens wakker van elkaar. Het fijne van een tweeling is dat ze daar op een gegeven moment wel een beetje gewend aan raken. Je zult je verbazen hoe lang de een doorslaapt, terwijl de ander ligt te krijsen. Of hoe snel ze weer in slaap vallen. Nu hebben ze het vooral fantastisch samen. ‘s Avonds kletsen ze voor het slapengaan, ‘s ochtends beginnen ze meteen weer. Waar mijn zoon om ons riep wanneer hij wakker werd, kan ik mijn dochters gerust een half uurtje in hun kamer laten. Extra snoozetijd!
- Kijk goed naar je kinderen om te bepalen hoe je ze te slapen legt. Zet je de bedjes tegen elkaar of een stukje uit elkaar? Ik vind het zo schattig als ik foto’s zie van tweelingen die innig verstrengeld liggen te slapen. Maar voor mijn meiden werkt dat niet. Sommige kinderen vallen daardoor misschien juist heel goed in slaap, maar die van mij gaan elkaar dan dus wakker houden of maken. Gek genoeg doen ze dat met een beetje ruimte tussen hun bedjes niet.
- En ten slotte: niet schuldig voelen als jouw tweeling ondanks deze slaaptips je alsnog wakker houdt. Ieder kind heeft weer andere behoeftes, ik weet het als geen ander. Mijn zoon slaapt altijd met de deur open, mijn dochters met de deur dicht. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik ontdekte dat een dichte deur hem juist geen rust gaf, maar een onveilig gevoel. Het kost tijd om je kinderen te leren kennen. Als het niet meteen goed gaat, betekent het dus niet dat jij iets verkeerd doet, maar dat je misschien nog dingen moet ontdekken.
Lees ook:
Samen slapen of apart? Vijf tips! (slaaptips van slaapexpert en tweelingmoeder Leonie)
Origineel verscheen in maart 2017. Laatste bewerking in februari 2023.
Foto’s: TwinZine