Klasina is van een eeneiige tweeling, de derde generatie in de familie. Toen ze na veel verdriet en teleurstelling zwanger raakte, hoopte ze voor de vierde generatie te zorgen.
Toen mijn moeder voor de tweede keer zwanger was, wist ze niet of het een jongetje of een meisje zou worden. Mijn ouders hadden al een zoon en hoopten dit keer op een meisje. Het zou een grote verassing worden. Naarmate de zwangerschap vorderde, merkte ze dat het anders was dan de vorige keer. Het was ‘nogal druk’ in haar buik en ze zei na zes maanden tegen mijn vader dat ze vermoedde dat ze een tweeling droeg. Niet zo’n vreemde gedachte, want er kwamen al tweelingen in de familie voor. Mijn vader is van een twee-eiige tweeling en zijn vader – mijn opa – ook.
‘Verkeerde’ mama
Mijn ouders besloten om dit gevoel met de arts te delen. Hij kon na wat onderzoek bevestigen dat het er twee waren. Ook vertelde hij dat het een eeneiige tweeling was. Of het om jongens of meisjes zou gaan, werd niet verteld. Op 11 mei 1981 kwam na een razendsnelle bevalling eerst mijn zus ter wereld. Een meisje! Ze wisten toen, nog vóór ik 5 minuten later werd geboren, dat ze twee dochters erbij hadden. Ze waren helemaal in de wolken. Mijn zus en ik werden de derde generatie tweeling in onze familie en dat vonden we allemaal heel bijzonder.
Toen mijn zus een aantal jaren geleden zwanger raakte, grapten we al snel dat het misschien ook wel een tweeling zou zijn. Bij de gedachte aan een tweeling kreeg mijn zus het wel een beetje warm. Bij de eerste echo bleek dat het één kindje was. Met mijn lieve neefje heb ik intussen een hele sterke band. Toen hij nog jong was, haalde hij mijn zus en mij vaak door elkaar. Dan werd er zo nu en dan ‘mama’ tegen de verkeerde gezegd. Nu zegt hij nog soms als hij een foto van mij ziet tegen zijn moeder: ‘Wanneer was je daar?’
Verdriet en teleurstelling
Vier jaar geleden wilden mijn vrouw en ik ook graag een kindje. Omdat dit niet op een natuurlijke manier kon, zijn we bij een fertiliteitskliniek uitgekomen. We hebben zestien behandelingen IUI met verdriet en teleurstelling doorstaan. Uiteindelijk raakte ik bij de zeventiende poging zwanger!
Toen ik een zwangerschapstest deed en deze direct positief uitsloeg, grapte ik: ‘Dit zijn er vast twee!’ We waren dolblij dat de test positief was en liepen op een roze wolk. De weken daarop fantaseerden we over ons aankomend moederschap. Na zeven weken konden we terecht voor een eerste echo. We waren zo enthousiast, maar tegelijkertijd ook gespannen. Zou het er nog zitten? En: als het maar allemaal goed is! Ik voelde me inmiddels wel behoorlijk zwanger.
In shock
De echo werd gemaakt en de arts zei al snel: ‘Zo…, wat zien jullie?!’ Ik begon te juichen, want ik zag niet één maar twee witte kloppende vlekjes op het schermpje. Een tweeling! Mijn vrouw was nog in shock toen we weer naar buiten liepen, maar eenmaal in de auto kwam het besef. Wow, we krijgen twee kindjes! De vierde generatie in de familie.
Toen we het onze familie vertelden, introduceerden we ons nieuws met: ‘De druk was hoog, maar het is gelukt! We krijgen een tweeling!’
Origineel gepubliceerd in november 2018. Laatste bewerking in februari 2023.
Foto’s: Klasina
