Jaimie bracht kerst 2015 door in het ziekenhuis. Ze was een maand later uitgerekend. Als ze maar niet nu komen, hoopte Jaimie. ,,Ik wilde ze wel hun eigen speciale dag geven.”
Kerst 2015 was ik hoogzwanger van onze tweeling. Mijn uitgerekende datum was 30 januari 2016, maar ik kon aan mijn lichaam al merken dat we dat niet gingen redden. Staan, lopen, zitten en zelfs liggen was ontzettend oncomfortabel.
Ik voelde me gevangen in mijn eigen lijf en ik had het gevoel dat mijn leven in de pauzestand stond. De beruchte laatste loodjes wegen inderdaad het allerzwaarst… Toch hoopte ik dat de baby’s niet met kerst of oud & nieuw werden geboren, want ik wilde ze graag hun eigen speciale dag geven.
Volgevreten
Kerst staat bij ons altijd in het teken van familiebezoekjes en lekker eten. Kerstavond vieren we standaard met mijn familie. Iedereen neemt wat lekkers mee. Die avond heb ik vooral op de bank gelegen en ik lachte als een boer met kiespijn om de grapjes die mijn ooms maakten over hoe ik er ‘volgevreten’ bij lag.
Eerste Kerstdag gingen we uit eten. Het eten was heerlijk en ik heb er flink van genoten, maar ik kon maar moeilijk zitten. Die dikke buik zat in de weg, mijn bekken deden zeer en ik had last van mijn rug. Mijn oma was zo lief om mijn onderrug te masseren, waardoor ik het nog enigszins kon volhouden.
Natte broek
s’Avonds, toen ik net lekker in bed lag, voelde ik dat het van onderen nat werd. Ik baalde, want ik lag nét lekker en nu plaste ik alwéér in mijn broek. Eerder die week dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken, maar in het ziekenhuis bleek dat dit niet het geval was. Ze zeiden niet letterlijk dat ik in mijn broek had geplast, maar daar kwam het wel op neer… Ik met mijn dikke buik uit bed, naar de wc, plassen, maandverband en weer naar bed. Dit hele riedeltje herhaalde zich vervolgens nog een aantal keren.
Toen toch maar mijn man gebeld, die was nog even bij vrienden. In eerste instantie reageerde hij ook heel koel met dat ik waarschijnlijk weer de controle over mijn blaas was verloren. Toch het zekere voor het onzekere maar genomen en naar het ziekenhuis vertrokken.
Vliezen gebroken
Daar zaten we weer, in de nacht van Eerste op Tweede Kerstdag, ‘gezellig’ bij de kerstboom in het ziekenhuis. Ditmaal bleek dat het inderdaad vruchtwater was. Het is protocol dat je 24 uur in het ziekenhuis moet blijven wanneer je vliezen zijn gebroken, want meestal komt de bevalling dan vanzelf op gang. Daar lagen we dan met kerst op de verlosafdeling. Ik op een zeer ongemakkelijk ‘bevallingsbed’ en mijn man op een bankje wat was omgetoverd tot bed. Ik deed geen oog dicht, want ik begon last te krijgen van lichte krampen. Mijn man lag daarentegen hele bossen om te zagen.
In de ochtend waren de krampen verdwenen en wilde ik eigenlijk naar huis. Ik kreeg een paar boterhammen met kaas en ik deed maar net alsof het die heerlijke broodjes waren die we thuis hadden liggen. Mijn man was intussen naar huis gegaan om de hond te voeren en uit te laten.
Ik werd naar de verpleegafdeling gebracht en liet de familie weten waar we waren en dat we waarschijnlijk wat later kwamen dan de afgesproken tijd. Ik hield mezelf nog wel voor dat ik vandaag toch echt die lekkere hapjes ging opeten die thuis om me lagen te wachten.
Héérlijk kerstdiner (not)
In de middag kreeg ik bezoek van mijn moeder en haar vriend. Intussen had ik weer last van ‘krampjes’ en hield ik vol dat ik gewoon naar huis zou gaan voor kerst. Mijn moeder had allang in de gaten dat die krampjes gewoon echte weeën waren. Mijn man kwam terug en had ook wel door dat het toch menens was deze keer. Liggen op bed vond ik verschrikkelijk, dus bij elke wee ijsbeerde ik door de kamer met mijn buik in mijn handen om de boel wat te ontlasten. Intussen kreeg ik een héérlijk kerstdiner (not), maar er moet heel wat gebeuren met mij voordat ik mijn eten laat staan. Tussen de weeën door at ik dus rustig mijn rodekoolstamppot met hachee op.
Die middag heb ik verscheidene keren aan de CTG gelegen. Ze konden zien dat ik weeën had, maar volgens de CTG nog niet zo heftig. Zelf gaf ik wel aan dat het toch echt wel steeds meer pijn ging doen, vergeleken met die ‘krampjes’ van die middag. Achteraf gaven ze aan dat ze mij veel te rustig vonden voor iemand die weeën had. Uiteindelijk brachten ze mij weer terug naar de verlosafdeling, nadat ik tijdens het opvangen van een wee niet meteen reageerde op hun vragen (zo testen ze dus heel snel of je echt pijn hebt). Al puffend en steunend ben ik zelf teruggelopen. Liggen vond ik vreselijk. Dit was rond 20.00 uur.
Alleen maar huilen
Op de verlosafdeling heb ik vooral op de bal en onder de douche gezeten. Wederom tig keer aan de CTG gezeten en hieruit kwam dat ik inderdaad weeën had. Nog steeds niet zo heftig dat ze dachten dat de bevalling daadwerkelijk was begonnen. Toucheren wilden ze zo lang mogelijk uitstellen i.v.m. dat ik nog maar 35 weken was en de kans op infectie te groot was. Daarbij vonden ze dat ik nog steeds erg kalm was.
Tussen de weeën door waren mijn man en ik darten aan het kijken. Mijn familie en vrienden hield ik op de hoogte via WhatsApp. Toen de weeën echt heftig werden, heb ik mijn telefoon overigens aan de kant gesmeten. Ik moest me volledig focussen op het opvangen van die verrekte weeën. Uiteindelijk, rond 22.00 uur durfden ze eindelijk te toucheren. Ze gaven aan dat ik rekening moest houden met 1 á 2 cm. Toen ik dat hoorde, kon ik alleen maar huilen. Hoeveel pijn moet ik nog doorstaan?! Besloten dat, wanneer dat echt zo zou zijn, ik een ruggenprik zou krijgen om toch wat te slapen. Ik was namelijk al ruim 36 uur wakker en helemaal gesloopt.
Selfie met infuus
Gelukkig bleek dat ik toen al 8 á 9 cm had, dus de weeën waren niet voor niets geweest. Het hele ruggenprikverhaal werd van tafel geveegd en we gingen door zonder die (slaap)pauze. Daarna kreeg ik preventief een infuus. En echt, dit vond ik tien keer erger dan de ergste weeën. Ik durfde mijn hand niet meer te bewegen, bang dat die naald in mijn ader heen en weer zou gaan. Dit bericht gaf me weer een flinke adrenalinestoot. Ik maakte nog even een selfie met een duimpje omhoog om iedereen mijn infuus te laten zien. Vriendinnen verklaren me tot op de dag van vandaag nog voor gek dat ik die foto op dat moment heb gemaakt.
Vanaf dat moment is het eigenlijk één grote pijnlijke waas. De weeën zakten wat af, waardoor ik weeënopwekkers kreeg. Hierdoor volgden de weeën elkaar sneller op en waren veel heftiger. Intussen al behoorlijke persdrang, maar nog geen volledige ontsluiting. Die weeën opvangen is appeltje-eitje vergeleken met die *** persweeën. Ik weet nog dat ik op handen en knieën over het bed hing en de handen van die arme verpleegster helemaal fijn heb geknepen. Ik smeekte de verloskundige om wederom te kijken hoe ver ik was.
Om de ontsluiting wat te helpen, duwde de verloskundige mee tijdens de weeën. Ik heb toen echt om een keizersnede gesmeekt. De hele bevalling lukte het me om met de pijn om te gaan, maar toen werd het me echt te veel. De verloskundige hielp me weer met beide benen op de grond te komen door me streng toe te spreken, me aan te moedigen en me eraan te helpen herinneren dat je echt géén keizersnede wil.
Formaatje basketbal
En toen kwamen de verlossende woorden: je hebt volledige ontsluiting! Nog nooit zo blij geweest om te horen dat ik formaatje basketbal eruit mocht persen, en dat natuurlijk keer twee.
Na ongeveer 30 minuten werd onze eerste dochter Elin Liva geboren om 4.00u. Ze deed het zo goed dat ze na het afknippen van de navelstreng op mijn borst mocht blijven liggen.
De vliezen van baby twee braken en na 16 minuten en een keer of twee puffen werd onze tweede dochter Elif Fay geboren om 04.16u. Zij werd direct naast haar zusje gelegd, die al die tijd op mijn borst lag te huilen. Meteen waren ze allebei rustig en was één van de twee op haar zusjes hand aan het sabbelen.
De dames hebben allebei een halve dag in de couveuse gelegen. Toen even in een eigen wiegje. Ze zijn vervolgens op ons verzoek bij elkaar in een grote wieg gelegd. Na kerst in het ziekenhuis hebben we daar ook nog een heerlijk oud & nieuw gevierd. Na tien dagen mochten we eindelijk naar huis.
Extra feestdag
Dankzij onze dames hebben wij op 27 december nog een extra feestdag na de kerst. Alle clichés over het ouderschap zijn waar, maar dat de tijd voorbijvliegt is nog het meest waar. Dus aan alle (toekomstige) tweelingouders: geniet ervan, want voordat je het weet ren je met één peuter onder de arm achter de andere peuter aan. En denk je met heimwee terug aan de tijd dat ze heerlijk op je borst lagen te slapen!
Lees ook: ‘Mijn kerstkindjes hadden paaskindjes moeten zijn’
Origineel gepubliceerd in december 2017. Laatste bewerking in december 2022.
Foto’s: Jaimie
