Linda (@huis.vol.testosteron op Instagram) is moeder van vier jongens, waaronder een tweeling. Ze blogt over het moederschap. Deze keer: TTS in de zwangerschap, deel 2.
Deel 1 nog niet gelezen? Dat kan hier!
Nog ontdaan van al het nieuws vraag ik de gynaecoloog wanneer dit dan moet gaan gebeuren? Ehm…, zometeen, met een uurtje ongeveer. Zo, opnieuw een dreun tegen mijn hoofd, tijd om te relativeren is er bijna niet. Ik herpak mezelf. Zometeen dus, ga ik dan wel onder narcose? Nee, narcose doen we niet. Je krijgt een kalmerend middel en iets tegen de pijn.
Ook dit is iets waar ik niet op had gerekend. De tranen lopen intussen over mijn wangen en ik weet even niet hoe ik het heb. Maar voor al deze gevoelens is geen tijd, we worden naar onze kamer gebracht en ze bereiden me voor op de ingreep.
Alle hulptroepen worden ingezet
Anderhalf uur na aankomst in het ziekenhuis lig ik op de behandeltafel met Peter aan mijn zijde. Door het kalmerende middel raak ik toch compleet uit de tijd en krijg ik er helemaal niets van mee. Ik word wakker als ze bijna klaar zijn. De behandeling tegen de TTS lijkt geslaagd! De vaten zijn doorgebrand en ze hebben 2 liter vruchtwater af laten lopen, mijn buik voelt direct een stuk fijner! Het grote wachten begint, ik moet een nacht blijven ter observatie en morgenochtend volgt er een echo om te kijken hoe de jongens het doen. En, denk ik: ‘Of ze het überhaupt dan nog doen’.
Na een bewogen nacht word ik al vroeg opgehaald voor de echo. Voor zover het nu te beoordelen is, lijkt het goed. Een van de jongens heeft zijn duim omhoog, alsof hij wil zeggen: ‘Het komt goed’. We mogen naar huis! Een duidelijke instructie: rust! Zoals ze het noemen: Netflixbankhangrust. En dat is dan ook wat er gebeurt. Alle hulptroepen worden thuis ingezet om te helpen met de zorg voor de andere twee jongens en Peter moet zowel op het werk als thuis alle ballen in de lucht zien te houden.
Kip op haar eieren
Controle na controle volgt. Daar gaan we steeds weer naar Leiden op en neer. De heren doen het goed en van die hartafwijking is niets meer over! Pfff, wat een pak van ons hart! We wisselen intussen de controles in Leiden (vanwege de TTS) af met controles in ons eigen ziekenhuis. De verwachting na een laserbehandeling is dat ze met 32 weken komen en dat is ook de termijn waarop ik in ons eigen ziekenhuis mag bevallen, dus dat is ons streven!
Als een kip op haar eieren zit ik dag in, dag uit op de bank, levend in mijn eigen bubbel. Een saai bestaan? Jazeker! Maar weet je, het kan me niks schelen, alles om deze kids een zo goed mogelijke start te geven. De weken kruipen voorbij en de spanning stijgt. Veel harde buiken zorgen voor een nachtje ziekenhuis en voor de zekerheid alvast longrijpers. Gelukkig blijft alles rustig en mogen we weer naar huis.
Gebroken vliezen op verjaardag
Op 22 april is de verjaardag van Jesse, onze oudste zoon. Ik heb al een voorgevoel dat het vandaag wel eens kan gebeuren en ja hoor, om 06.00 uur word ik wakker met gebroken vliezen. Ik baal ontzettend, ik heb al zo weinig kunnen doen de afgelopen tijd en nu mis ik ook nog zijn verjaardag. We gaan naar het ziekenhuis, maar gek genoeg blijft het rustig. Een bevalling lijkt nog ver weg. Peter gaat naar huis en de verjaardag van Jesse gaat gewoon door.
De volgende dag wordt er gelukkig besloten dat ik word ingeleid en dat de heren dus worden geboren. De uren gaan voorbij en na een dag van heb ik jou daar wordt om 20.26 uur Ties als eerste geboren. Tijd om bij te komen en van hem te genieten, is er niet; de weeën blijven komen, Stef moet er nog uit. Na een korte check blijkt hij te zijn gedraaid, hij ligt met handen en voeten voor de uitgang. Tijd om te proberen om hem te draaien is er niet, want zijn hartslag daalt. De gynaecoloog geeft het sein dat we naar de OK gaan. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel, iedereen doet wat hij moet doen en als een malle rijden we door de gangen. Max Verstappen is er niks bij.
Lijf in shocktoestand
Het hele team staat al paraat en ook nu gaat alles ontzettend snel, ruggenprik erin en openmaken die buik. Het gaat allemaal iets TE snel, een deel voel ik nog en ik raak lichtelijk in paniek. Mijn lijf lijkt in een of andere shocktoestand te zitten en doet niets anders dan trillen. Om 20.50 uur wordt Stef uit mijn buik gehaald. Het duurt even, maar dan zegt de dame naast mij: ‘Hoor je het, hij huilt, het is goed!”. Pffff, ik kan ademhalen, het is voorbij!
Met 34+6 weken en twee prachtige gewichten zijn ze geboren. Ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Een week later mogen we al naar huis en kan het genieten beginnen. De tekst op hun geboortekaartje luidt: Waardevol, Wonder, Zo Rijk, Zo Bijzonder. En dat zijn ze!
Hieronder zie je de placenta van Linda, die is opgespoten waardoor je kunt zien hoe het zit met de bloedvaten:
Lees ook: Wat is het tweelingtransfusiesyndroom (TTS)?
Origineel gepubliceerd in november 2019. Laatste bewerking in juni 2023.
Foto’s: Linda
