Home Persoonlijk Hoe ik mijn tweeling zindelijk kreeg

Hoe ik mijn tweeling zindelijk kreeg

tweeling zindelijk

Annemarie dacht dat ze dat klusje om zindelijk te worden met haar tweeling wel even zou klaren. Met haar zoon was het tenslotte ook vroeg en snel gelukt. Nou, dat liep dus even anders.

Mijn zoon was twee jaar en een paar maanden toen hij overdag zindelijk was en het was echt een klusje van niks. ‘Snel voor een jongen’, zeiden meerdere mensen tegen mij. Meisjes zouden over het algemeen sneller zijn. Toch verwachtte ik wel dat mijn dochters later zouden zijn dan mijn zoon. Ze liepen allebei pas rond hun tweede verjaardag, dus voor die tijd wilde ik er sowieso niet aan beginnen.

Vooral ernaast

Toen ze eenmaal liepen en het zomer werd, deed ik een eerste poging. Hoewel mijn zoon zindelijk was nog voor het voorjaar begon, leek het me voor mezelf handiger om met de meiden te wachten tot het wat beter weer was. Lekker veel in hun blote kont laten rondlopen en potjes in de buurt. Er volgde zo nu en dan een plasje erop, maar ik zag bij geen van de twee veel enthousiasme om het met grote regelmaat te gaan doen. Het bleef dus bij zo nu en dan erin, maar vooral ernaast. Of in de broek.

Ik besloot dat ik het niet moest haasten, want ik las overal dat het ‘vanzelf komt’. En dat klopt ook wel, redeneerde ik, want mijn zoon was dan wel met twee jaar overdag zindelijk maar voordat hij ‘s nachts zonder luier sliep waren we 1,5 jaar verder. Meerdere pogingen gedaan, maar niets werkte. Tot hij op een nacht wakker werd, riep dat hij moest plassen en we hem daarna ook ’s nachts nooit meer een luier om hebben gedaan. Zo kon het overdag dan toch ook wel gaan met mijn dochters?

Te lui

Maar de maanden gingen voorbij en hun derde verjaardag was intussen geweest. Kinderen van drie jaar met luiers om, dat vond ik eerlijk gezegd niet kunnen. Misschien omdat mijn zoon op die leeftijd al zo lang niets meer om had. Maar ja, ik zag de meisjes geen aanstalten maken om de luier vaarwel te zeggen. Dus oké, je wil zeker niet pushen als moeder, maar je wil ook niet dat achteraf blijkt dat ze al die tijd gewoon te lui waren.

Dusss, ik besloot in de vakantieperiode gewoon voor cold turkey te gaan. Hoppa, luier af en potjes bij de hand. Die eerste week werd ik zo ongeveer gek. Twee peuters die af en toe op een potje plassen, maar minstens zo vaak in hun broek, dat is niet echt bevorderlijk voor je vakantiegevoel. Met een tweeling heb je dubbel zo veel kans dat het misgaat. Bij ons was het in een uitje van vier uur een keer raak in een winkel, op een terras en nog een keer op straat. We waren zeker zes keer een toilet in gerend – met nul keer resultaat – en hebben zelfs extra sokken gekocht in een winkel omdat we niet genoeg droge hadden (wel genoeg setjes, maar dan ook echt alles gebruikt). Zo ging het een dag later ook in een attractiepark.

Continue stressmodus

Het was vakantie en ik zat in een soort continue stressmodus. Bij elke piep van één van de meiden gilde ik: ‘Moet je plassen, moet je plassen?!’ Soms was er totaal iets anders en soms was ik alsnog te laat. Het gekke was dat dochter 1 het tot die tijd altijd het beste had gedaan op het potje, maar nu ineens alles steeds ophield tot het er… – sorry, maar het was echt zo – uit spoot. Toen maakten man en ik de beste beslissing die we konden nemen: dochter 1 kreeg weer een luier om als ze dat wilde en met dochter 2 zetten we door. Want die begon het steeds beter onder de knie te krijgen. Nogmaals: beste beslissing en dus een dikke tip. Na onze vakantie hadden we in elk geval één zindelijk meisje.

Maar we hadden er dus nog eentje te gaan. En die wilde echt niet meer zonder luier. Ook niet toen we het na een tijdje weer probeerden. Ze zat wel op potjes en wc’s, maar er kwam NIETS. Ook niet als we haar vasthielden en geruststelden. Als het kwam, was het omdat ze het zo lang had opgehouden dat het niet anders meer kon. Met als gevolg altijd een natte broek/vloer. Tja, wat moet je dan? Alle tactieken geprobeerd. Boekjes, applaus, cadeaus, zelfs snoep en aangeven dat ze het in de luier mocht doen, als ze dan maar de rest van de tijd zonder liep. Niks hielp; ze blokkeerde haar lijf totaal op het potje of de wc.

Zindelijk naar school?

Als een mantra herhaalde ik: ‘Het komt goed, ze is echt wel zindelijk voordat ze naar school gaat’. Maar ik twijfelde zo aan mezelf. Deed ik er wel goed aan om het los te laten?

En toen was daar hét moment. Ze liep zonder luier, riep dat ze moest plassen en deed het toch ineens op het potje dat ik snel onder haar billen had geschoven. Daarna riep ze enthousiast: ‘Mama, ik kan het wel!’ en ik zag in haar ogen hoe blij en verrast ze was. Natuurlijk kon ze het! Niet alleen ik moest loslaten, zij ook en dat durfde ze niet goed. Arm schatje! Ik had er tranen van in mijn ogen. De luier hoefde niet meer om, vond ze zelf nu ook.

En toen had ik twee zindelijke meisjes. Veel later dan mijn zoon, maar gelukkig nog ruim op tijd voor school! 

Lees ook: 15 tips om je tweeling zindelijk te krijgen

Origineel verscheen in december 2017. Laatste bewerking in februari 2023.

Foto: TwinZine