Regina had een fantastische tweelingzwangerschap tot ze met 26 weken moest worden opgenomen. Ze had al 4 centimeter ontsluiting! ,,Artsen zeiden: je kinderen komen er nu aan!” Ze deelt haar verhaal speciaal voor Wereldprematurendag.
Ik was heel blij dat ik zwanger was, en nog wel van een tweeling! Het ging ook fantastisch. Ik was niet misselijk, had geen pijntjes. Maar toen ik bijna 26 weken zwanger was, werd ik ineens heel moe. Ik liep altijd af te geven op zwangere vrouwen die zaten te klagen, dus ik dacht: nu word ik gestraft en ben ik de rest van mijn zwangerschap moe. Mijn moeder zei dat weekend nog: ‘Het lijkt wel alsof je al bent begonnen met bevallen!’
In de maling
Ik had ook wel wat last van mijn buik, maar bevallen? Dat kwam echt niet in me op, ik was pas 26 weken zwanger. Na het weekend gaf ik wel op mijn werk aan dat ik iets minder wilde gaan werken. In het ziekenhuis vroegen ze een dag later of mijn baarmoederhals al was opgemeten. Dat was niet zo, dus ze besloten dat meteen te doen. Ik bleek al 4 centimeter ontsluiting te hebben! Ik had geen idee dat het al die tijd harde buiken waren.
Naar huis mocht ik niet meer en al snel werd ik van Amersfoort naar Utrecht overgeplaatst. Ik kreeg longrijpingsprikken en een paar dagen later werd me ‘s ochtends ineens verteld dat ik naar het AMC in Amsterdam werd overgeplaatst, omdat de kinderen zouden komen. Ik voelde me, op die harde buiken na, verder goed en dacht echt dat ze me in de maling namen. Uiteindelijk zijn ze die dag via een keizersnede geboren.
Zo kalm
Degenen die met mij naar de OK liepen, zeiden: ‘We hebben het nog nooit meegemaakt dat iemand in zo’n situatie zo kalm is’. Ik weet ook niet hoe het kwam. Misschien was het een soort overlevingsmodus. En ik had een groot vertrouwen in de mensen in het ziekenhuis, dat scheelde ook.
Aan de beademing
Billy en Cath wogen allebei 960 gram; goede gewichten voor de termijn van 26 weken gelukkig. Ze werden in een soort plastic zak gestopt en meteen naar een andere kamer gebracht. Ik weet dat ze met de couveuses langs me zijn gereden, maar ik zat onder de morfine en heb dat niet echt meegekregen. Ik voelde me op dat moment nog helemaal geen moeder.
Voor premature kinderen deden ze het naar behoren. Billy moest meteen aan het zuurstof en Cath aan de beademing. Maar door de beademing werden haar longen alleen maar slechter. Een paar dagen na de bevalling gaven de artsen aan dat ze daarom van de beademing af moest, maar dat ze niet wisten of ze het zonder zou redden. Wonder boven wonder deed ze het supergoed. Zelfs de artsen waren verbaasd.
Verdriet delen
De meiden hebben in totaal vijftien weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan zeven in het AMC. Omdat dat voor ons een stukje rijden was, mochten we in het Ronald McDonald Huis wonen. Dat was heel fijn, omdat je daar allemaal in hetzelfde schuitje zit en je verdriet kan delen.
Daarna zijn ze overgeplaatst naar Amersfoort en gingen wij vanuit huis naar ze toe. Toen moest ik weer naar de supermarkt, waar zelfs vreemden me aanspraken omdat ze hadden gehoord dat ik te vroeg was bevallen. Ik sloeg soms helemaal dicht. Gelukkig hebben onze fantastische vrienden en familie ons enorm gesteund. En mijn man kreeg acht weken vrij en werd in die periode gewoon doorbetaald.
Nog geen babykamer
We hadden nog niks toen ze werden geboren. Geen kinderwagen, geen kamertje, niks! Toen ze in Amersfoort kwamen te liggen, zijn we dat gaan regelen. Ze zijn half augustus geboren en kwamen 21 november thuis. Cath was toen net een paar dagen van het zuurstof af. Toch ben ik nooit bang geweest dat er nog iets met ze zou gebeuren.
Ik ben wel mezelf tegengekomen na die achtbaan. Ik had mezelf helemaal weggecijferd en moest echt weer op zoek naar wie ik was. Ik denk dat elke andere man weg was geweest, maar Eric niet. Je leert elkaar wel door en door kennen in zo’n periode. Ik heb geen therapie gehad, maar denk achteraf dat dat misschien wel slim was geweest.
Verschrikkelijk gehuild
Wat ik heel heftig vond, is dat je moeder bent geworden van een tweeling, maar dat het niet zo voelt. Met Billy mocht ik na twee dagen kangaroeën. Maar Cath mocht ik pas na elf dagen een kusje op haar wang geven. En pas na veertien dagen mocht zij voor het eerst op mijn borst. Na zeventien dagen mocht ik ze dan eindelijk tegelijk vasthouden en voelde ik: nu ben ik moeder! Op dat moment heb ik verschrikkelijk gehuild.
Een wonder
Waarom ze al met 26 weken kwamen, heeft niemand me kunnen vertellen. Omdat ik eerder twee miskramen heb gehad, denk ik dat mijn lijf er gewoon niet op is gebouwd om zwanger te zijn. Ik zie het echt als een wonder dat het zo goed is gegaan. Ze zijn bijna nooit ziek tot nu toe en qua ontwikkeling deden en doen ze het supergoed. Ze zijn met vijf jaar nog psychisch en lichamelijk getest in het AMC en scoorden boven het landelijk gemiddelde!
Lees ook: Record: de meest premature tweeling ter wereld
Origineel verscheen in november 2017. Laatste bewerking in november 2023.
Foto’s: Regina
