Toen ze ontdekte dat ze zwanger was van een tweeling verruilde Annemarie haar eenlingwagen voor een duowagen. Het werd haar beste aankoop voor de tweeling. Ze vertelt waarom.
Laatst maakte ik een ommetje met mijn dochters. Zij op hun Broemies – hun favoriete loopmotors – en ik lopend, zonder wandelwagen. Ik ging slechts een blokje om, hoe moeilijk kan het zijn?! Nou, ik zal je bekennen: best lastig vond ik het. Op ongeveer de helft van de route wilde dochter 1 niet meer op haar voertuig. Dochter 2 dan dus ook niet. Dit had ik ingecalculeerd: de loopmotors zijn licht, dus twee van die dingen kon ik makkelijk tillen.
Peutertweeling loopt niet mee
Maar toen kwam het: mijn dochters zagen een kat. En voor peuters – althans, voor de mijne – heeft een kat iets magisch. Het beestje zelf vond de aandacht overweldigend, maar op een of andere manier ook wel lekker. Dus sprintte ze steeds weg en dook ze ook heel snel weer op. Je snapt, mijn dochters vonden het een geweldig spel en voelden er weinig voor om met hun moeder mee te lopen. Herkenbaar?
Mét wandelwagen was het scenario als volgt: peuter 1 grijpen en al spartelend in de kinderwagen stoppen om dit tafereel vervolgens te herhalen met peuter 2. Maar die wandelwagen stond dus thuis en op dat moment vervloekte ik mezelf omdat ik ‘m niet had meegenomen. Ik had beter moeten weten. Pas was ik in de supermarkt zonder wandelwagen en toen besloten mijn dames om de beurt om niet mee te lopen. Stond ik daar met in elke hand een volle boodschappentas. En nu stond ik dus met die rode motoren onder mijn armen…
Eenlingouders kunnen jaloers zijn
Natuurlijk is het me gelukt om thuis te komen. Ik heb degene die het meest tegensputterde opgepakt en uiteindelijk kreeg ik de ander ook zo ver om mee te lopen. Het scheelde dat de kat meeliep (let op mensen, dit is dus een fantastische tip: lok de kat naar je plaats van bestemming!). Maar het voorval drukte me wel weer met de neus op de feiten: ik kan niet zonder mijn wandelwagen, ook al heb ik intussen flinke peuters.
Als jij ‘m de deur uit hebt gedaan zodra je kinderen twee jaar waren (of zelfs eerder), heb ik echt respect voor je. Ik gebruik hem nog altijd dagelijks. ‘s Ochtends als we de oudste naar school brengen bijvoorbeeld, want het scheelt denk ik minstens een kwartier als ik de dames erheen rijd. Maar dus ook naar de supermarkt, zelfs als ze het grootste gedeelte ernaartoe lopen. De wagen zorgt ervoor dat we veilig kunnen oversteken en in de winkel kan ik de loopmotors eraan hangen. Bovendien kan ik onderin heel veel boodschappen kwijt – eenlingouders kunnen terecht stikjaloers op die ruimte zijn – dus hoef ik zelf niet te sjouwen.
Het scheelt misschien dat mijn meiden er ook nog heel graag in worden rondgereden. We maken flinke wandelingen en dan zitten ze prins(es)heerlijk met de benen in hun voetenzakken de omgeving te bekijken.
Duowagen versus tweelingbuggy
Nu denk je misschien: dit kan ik ook allemaal doen met een wat handzamere (vouw)buggy. Maar die heb ik ook. En geloof me, het rijdt prima maar lang niet zo lekker als een echte wandelwagen. Zeker niet bij een ritje op wat ruiger terrein. Dus voorlopig staat de tweelingkinderwagen nog in de gang.
Mocht je zwanger zijn van een tweeling en nog twijfelen of zo’n duowagen het geld waard is, dan zeg ik je dit: het was in elk geval mijn beste aankoop voor de tweeling! Echt elke cent dubbel en dwars waard.
Lees ook: Hoe ik mijn tweeling zindelijk kreeg
Origineel verscheen in februari 2017. Laatste bewerking in januari 2022. Mijn beste aankoop ooit voor de tweeling heb ik anno 2022 al een tijd niet meer. Bovendien is dit NIET een gesponsord artikel, dus ik had het merk niet benoemd. Maar voor wie nieuwsgierig is: ik had de Easywalker Duo. Die bestaat niet meer, maar er is nog zat keuze!
