Marije is moeder van tweeling Vesper en Feline. Wie het eerst is geboren, heeft Marije de eerste jaren met niemand gedeeld. ,,Ze zijn even oud, wat maken die minuten nu uit?!”
Toen Marije zwanger was van haar tweeling las ze toevallig een stukje van een tweelingmoeder die haar omgeving na de geboorte niet had verteld welk kind als eerste het levenslicht zag. ,,Ik dacht: wat logisch! Ze zijn even oud, dus wat maken die minuten dan uit?! Bovendien weten we niet wie er eerst in de buik is ontstaan, dus het tijdstip van de geboorte zegt niets.”
In hokjes stoppen
Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze de voordelen ervan zag om geen geboortetijdstip te vermelden op het geboortekaartje. ,,Een vriendin van mij is er ook één van een tweeling en na haar en haar zus kwamen er nog vier kinderen bij in dat gezin. Mijn vriendin is als eerste geboren en noemt zichzelf de oudste. Ze voelt zich ook verantwoordelijker dan de rest. Dan vraag ik me af of dat misschien ook kan komen doordat het haar onbewust is opgelegd?”
,,Mensen stoppen nu eenmaal graag in hokjes”, vervolgt ze. ,,Dat merk ik helemaal nu mijn dochters (1) er zijn. ‘Die is sneller, vrolijker, meer open…’, zeggen mensen dan. Onzin vind ik dat. Ik heb ook al zeker vijf keer de vraag gekregen wie er ouder is. Mijn man en ik zeggen dan gewoon: ‘Ze zijn even oud’. Punt.”
Niet verstandig
Ze is zeker niet de enige die niet vertelt welk kind het oudste is. Toch merkt Marije wel dat sommige mensen, ook andere tweelingouders, het apart vinden. ,,Ik heb er een keer een vraag over gesteld in een Facebookgroep voor tweelingmoeders. Er waren zeker mensen die er hetzelfde over dachten, maar ook die het raar vonden.”
Ze heeft haar vraag daarna maar eens voorgelegd aan tweelingdeskundige Coks Feenstra. Die beaamde dat het voor tweelingen vooral belangrijk is dat hun omgeving ze niet steeds in een hokje stopt. Feenstra schrijft in haar antwoord: ,,Het is niet verstandig om de één de rol te geven van ‘oudste’. Ook al is één van de twee de meest verstandige, het is niet pedagogisch om de ene voor de ander te laten zorgen. Dit benadeelt altijd hun onderlinge relatie. Bovendien werken deze patronen jarenlang door in hun leven.”
Geen geheim
Volgens Feenstra is het te verwachten dat de kinderen er zelf naar gaan vragen rond hun vierde jaar. Prima, vinden Marije en haar man. ,,Het is zeker geen geheim! Onze afweging is nu: je kunt het later altijd nog zeggen, maar je kunt het niet meer terugnemen als je het al hebt verteld. Als ze zelf vragen gaan stellen, mogen ze het gewoon weten. Het gaat ons nu meer om de omgeving die ze niet in een hokje van ‘oudste’ en ‘jongste’ kan duwen. En dat ze zichzelf niet naar een bepaalde rol gaan gedragen. Tegen de tijd dat ze het willen weten, is hun karakter al grotendeels gevormd.”
,,Het lijkt me voor een tweeling, zeker een eeneiige, al lastig genoeg om een eigen identiteit te ontwikkelen”, zegt Marije. ,,Er wordt toch vaak gesproken van ‘de tweeling’. Ik hoop vooral dat mensen ze gaan/blijven zien zoals ze zijn, namelijk twee verschillende kinderen die toevallig uiterlijk heel veel op elkaar lijken.”
Gepubliceerd in januari 2018, laatste bewerking in maart 2023. En meteen even een update, aangezien de meiden van Marije alweer heel wat jaartjes ouder zijn: ze weten het nog altijd niet. Marije: ,,Ze vragen er ook niet naar.”
Lees ook: Wie is de oudste van de tweeling
Foto: Marije
