Voel jij je weleens wanhopig? Heb je het gevoel dat je faalt als tweelingmoeder? ,,Bedenk dan dat het gros van alle tweelingmoeders zich zo wel eens (laten we eerlijk wezen, gewoon vaak) heeft gevoeld”, schrijft Linda. En: het komt goed!
Rust
Het is bijna 19.30u en ik zit in mijn eentje op een stoel op de overloop. Af en toe hoor ik buiten een auto voorbijrijden en het ritselen van de takken van de grote boom in onze voortuin. De kraan in de badkamer drupt. Dat doet hij al weken. Maar nu ik hier zit te wachten, word ik er irritant bewust van. Ik zet de kraan op mijn denkbeeldige to-dolijst om morgen te repareren. Net zoals ik dat gisteren deed. Verder is het stil. Je zou het bijna sereen kunnen noemen. Nu wacht ik rustig af tot ik er zeker van ben dat die stilte blijft.
Hulpvraag
Ik swipe verveeld een beetje op mijn telefoon en lees wat Facebook mij voorschotelt. Ik scroll door de diverse mamagroepen en plaats hier en daar een duimpje bij de kersverse babyfoto’s, geknutselde traktaties en andere trotse deelacties, totdat ik een vraag van een mede tweelingmoeder zie. De wanhoop druipt er vanaf. Haar acht weken oude tweeling slaapt niet, spuugt veel en huilt, huilt, huilt. Ze twijfelt of ze wel een goede moeder is. Ik weet nog heel goed hoe dat voelt…
Mei 2018
De telefoon glijdt uit mijn handen. Ik heb net een wanhopig verhaal geplaatst in een mamagroep op social media. Ik ben zo wanhopig dat ik mij wend tot de expertise van Facebook. Met mijn rug tegen de box zit ik onderuitgezakt en lusteloos op de grond. Ik staar in de verte en haal een grote snottebel op. 10 minuten geleden heb ik keihard zitten brullen. De druppel die de emmer liet overlopen, resulteerde in een stortvloed aan tranen die ik niet meer kon tegenhouden. Luidruchtig en zonder gêne heb ik gejankt van pure uitputting. Nu voel ik mij leeg.
Vanochtend begon goed. Ondanks dat ik slechts een uurtje heb geslapen en de tweeling veel heeft gehuild, ben ik vrolijk. Ik heb mij voorgenomen gewoon de dag te nemen zoals het komt en ik ben zelfs voornemens om wat in het huishouden te doen. Naïef, ik weet het.
Het duurt niet lang voordat de eerste scheurtjes ontstaan in mijn zonnige bui. Één van de tweeling blijft maar huilen en als er ééntje huilt, doet de ander al gauw mee. Intussen gaat het dagritme door. Voeden, kolven, verschonen, wiegen, weer verschonen en dan begint het riedeltje opnieuw. Het voelt als dweilen met de kraan open en ik word totaal geleefd. Als ik met de slapeloze tweeling in mijn armen voor mijn gevoel uren rondjes heb gelopen, slaat de hoop om naar pure wanhoop. Ik heb van alles geprobeerd, maar ik krijg ze niet in slaap. Een goede tweelingmoeder was dat vast wel gelukt. Al acht weken lang schommel ik tussen euforie en vermoeide onmacht.
Mislukt
Mijn mobiel trilt. Een berichtje. Het ligt net buiten bereik van mijn hand die slap op de grond ligt. Ik staar naar het schermpje wat oplicht. Ik heb geen zin om te kijken wie mij heeft geappt. Waarschijnlijk is het een vriendin die vraagt hoe het gaat, waarna ik dan standaard lieg met ‘goed’ en dan een foto van één van de zeldzame momenten dat de schattige tweeling wél slaapt onder plak. Ik ben moe en ik voel mij zo alleen.
Achter mij hoor ik de onrust van de tweeling. Eentje ligt in zijn slaap na te sniffen, de ander huilt hees. Hij weet ook niet meer wat hij moet doen. We zijn allemaal moe. Mijn moederinstinct zegt dat ik moet opstaan, maar als ik eerlijk ben, blijf ik liever zitten. Waarom lukt het mij nou niet? Ik ben zo’n mislukte tweelingmoeder.
Mei 2021
Het is rustig. Ik hoor hoe één van de tweeling zachtjes snurkt als een klein varkentje. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik terugblik op de lange weg die wij samen hebben bewandeld. Het was keihard werken om de tweeling op tijd, genoeg en uit zichzelf te leren slapen. Maar het is gelukt. Vanavond hebben zij mijn grenzen opgezocht en geprobeerd te verleiden om toch af te wijken van het slaapritueel. Het is meer een pro-forma-actie, want driejarigen horen nu eenmaal af en toe hun ouders te testen, anders raken ouders te veel verwend.
Het gaat al weken hetzelfde. Heel voorspelbaar. We gaan samen naar boven. Standaard klimt er dan eentje in het verkeerde bedje en eentje vlucht naar de kamer van grote broer. We lachen erom en dan gaat de slaapzak aan. Ieder kiest een verhaaltje uit dat wordt gelezen. Ze proberen nog een extra glaasje water los te peuteren – zonder succes – en dan gaat het muziekdoosje aan en het licht uit. We hebben een korte discussie over hoe ver de deur open mag blijven, daarna zeggen we welterusten. Ik zit dan 5 minuten tussen de bedjes om handjes vast te houden en vervolgens verplaats ik mezelf naar de overloop. Daar wacht ik 10 minuten tot ze slapen. Soms duurt het langer, soms slapen ze al voordat ik het handje loslaat. Vanavond was wat rommelig. Eentje is verkouden, waardoor hij nu snurkt. Slapen met een snottebel is niet fijn. Dat snap ik.
Voorzichtig duw ik de slaapkamerdeur een stukje open. Twee kleine mannetjes liggen bedekt met knuffels vredig te slapen. Er steekt een voetje over de rand en één van de dekentjes is al op de grond beland. Ik kan niet anders dan genieten van het aangezicht. Trots als een pauw ben ik, want dit is mij gelukt en dat maakt mij een goede moeder.
Ik open Facebook weer en typ: ‘Lieve medemoeder, het komt goed!’
Nawoord van de schrijver
Voel jij je wanhopig en heb je het gevoel dat je faalt als tweelingmoeder? Bedenk dan dat het gros van alle tweelingmoeders zich zo wel eens (laten we eerlijk wezen, gewoon vaak) heeft gevoeld. Jij bent niet de enige, het ligt niet alleen aan jou. Praat erover! Het is absoluut niets om je voor te schamen, dus wees gewoon eerlijk. Zolang jij niet aangeeft hoe het echt met je gaat, krijg je geen hulp.
Het komt goed, maar wees concreet in wat je nodig hebt. Het is zinloos dat tien vriendinnen een flesje komen geven, dus wees duidelijk in wat je wel nodig hebt. Vraag of ze een keer willen koken, of komen schoonmaken, of gaan wandelen met de tweeling zodat jij kan slapen. Ook na acht weken of acht maanden is het niet erg om dat te vragen. Heb je geen netwerk, ga dan naar de huisarts voor professionele hulp. En het belangrijkste advies wat ik kan geven: zorg dat je kunt (bij)slapen. Vermoeidheid maakt alles zwaarder.
Lees ook: Een ode aan de tweelingmama
Origineel verscheen in juni 2021. Laatste bewerking in maart 2023.
Foto: Linda
