Ja, je leest het goed: een tweeling zindelijk in negen dagen. Iedere tweelingouder droomt ervan en blogger Linda lukte het. Ze deelt haar geheim!
2 juli 2021 – voorbereiding
Al bijna een jaar ligt de Zindelijkheidsbox van zindelijkheidsbox.nl te verstoffen bovenop de kast, want ik durf het nog niet aan. Ik zie zo op tegen de enorme berg stinkende onderbroeken, maar uitstellen is geen optie meer. Mijn jongens zijn drie jaar en eentje van de tweeling heeft besloten dat langs je luier plassen veel fijner is dan erin. Ik zit dus al in de viezigheid. De doos is afgestoft en ik lees het instructieboekje.
Gewapend met dertig nieuwe onderbroeken, een nieuwe dweil, een grote stapel matrasbeschermers en een rotsvaste motivatie heb ik twee weken vrij genomen om mij volledig te storten op deze uitdaging. Toch word ik geplaagd door onzekerheden. Wat moet ik doen als er eentje minder snel gaat? Is het niet zielig dat er eentje een sticker of cadeautje krijgt en de ander niet? Wat als ze tegelijkertijd naar de wc moeten? We beginnen gewoon en dan zien we wel. Maar eerst even dit:
Wat is de Zindelijkheidsbox?
Het is een prachtig vormgegeven compacte box met een schattig vosje en in dikgedrukte letters ‘DROOG IN 1 WEEK’ erop. Een mooie belofte waar ik zo aan toe ben. In de doos zit het volgende:
Alles ziet er mooi, handzaam en praktisch uit. En heel belangrijk: ik hoef niets meer zelf te bedenken. Alles is helder en uitgebreid, zodat je niet het wiel opnieuw hoeft uit te vinden. Deze box geeft je duidelijke instructies, kant-en-klare oplossingen als je even niet weet hoe je verder moet en de oer-Hollandse drive om waar voor je geld te krijgen. Ik heb als tweelingmoeder nauwelijks tijd om de oneindige berg was op te vouwen, of de tweeling op tijd aangekleed en gevoed op het kinderdagverblijf te krijgen. Mijn tijd is schaars en ik houd daarom van voorgekauwd als mij dat tijd bespaart. |
23 juli 2021 – dag 1: dweilen met de kraan open
Waar ben ik aan begonnen? Het zweet staat op mijn rug. Ik sta de poep in de wc als een soort Playdoh uit de broek van mijn ene zoon te kneden als ik de ander ‘vies’ hoor roepen. Ik tref de andere helft van de tweeling op de bank aan, al vingervervend met de inhoud van zijn broek. Na de lunch ben ik al door de dertig onderbroeken heen en race ik naar de winkel voor dertig nieuwe. De caissière kijkt mij vragend aan. ,,Zindelijkheidstraining van mijn tweeling”, mompel ik ter verduidelijking. De oudere mevrouw naast mij geeft me een begripvol schouderklopje. Ik verlaat de winkel als oorlogsheld met hernieuwde moed.
24 juli 2021 – dag 2: al doende leert men
Een ervaring rijker begin ik de dag met de bank nog beter in te pakken. Vandaag ga ik geen poeptekening van de bank schrobben. We beginnen met een plasje naast het potje. Een goede poging, helaas net te laat. De ander ziet het en begint spontaan ook te plassen. Zo gaat het de hele dag. Ik heb nog nooit zo veel gedweild. De heren vinden het wel best. Ze plassen waar ze staan, schudden hun been als een nat hondje uit, en schuiven het speelgoed vervolgens iets op om op een droge plek verder te spelen.
Intussen dans ik als een hysterische clown na elke geplakte sticker of imiteer ik een Tibetaanse monnik als ze alles laten lopen, terwijl ik ze net heb verschoond. Dodelijk vermoeiend. Dit ga ik geen weken volhouden. Ik heb besloten dat ik ook een stickerkaart mag. Uit de doos haal ik een stickerkaart van negen vakjes en schrijf er met een dikke stift op: ‘Mama kan dit’. Elke dag dat ik het volhoud, mag ik een sticker en aan het einde een flesje wijn. Papa doet ook mee.
25 juli 2021 – dag 3: poepen is eng
De oudste van de twee weigert te poepen op het potje of de wc. Hij heeft zichzelf in de gordijnen gewikkeld om wat privacy tijdens het poepen te hebben. Hoewel ik innerlijk de crematie van de gordijnen aan het plannen ben, blijf ik rustig. Hoe los ik dit nu op? In het instructieboekje staat dat je een feestje moet maken van poepen. Oké, dat moet lukken. Terwijl hij met rood aangelopen hoofd staat te drukken tussen mijn gordijnen, versier ik de wc. Ballonnen, slingers, boekjes, de iPad… we gaan er een echt feestje van bouwen.
Nadat we allebei klaar zijn, ruimen we samen het ongelukje op. Hij kijkt zijn ogen uit en vraagt of hij ook op de wc mag zitten. ,,Natuurlijk”, zeg ik zo normaal mogelijk, ,,als je moet poepen of plassen.” Nou, dan moet hij wel even plassen. Zijn broer komt ook even kijken. Of hij ook mag poepen? Natuurlijk mag dat. Ik heb nu twee versierde toiletten, van alle gemakken voorzien, inclusief bibliotheek en mediacenter. Er wordt niet meer in mijn gordijnen gepoept. ‘s Middags maken we een testrondje in de bolderkar die ik heb omgebouwd tot mobiel toilet. Wederom een groot succes. We houden het droog, ook qua weer.
25 juli 2021- dag 4: ben ik niet te vroeg begonnen?
Het is ochtend en ik lig met mijn hoofd onder mijn kussen. Mijn man geeft mij een harde por ten teken dat ik op moet staan, maar ik wil niet. Gisteravond rook ik de penetrante geur van urine. Niet uit de volle luieremmer met plasbroeken. Die had ik allemaal al gewassen. Het kwam onder de kast vandaan. Daar lag een natte, stinkende onderbroek en ook mijn vest en de schoonmaakspray die ik kwijt was, nu leeg. Waarschijnlijk heeft er eentje van de tweeling de hele spray én mijn vest gebruikt om een ongelukje te verdoezelen.
Daarnaast besloot de oudste dat hij ‘s nachts ook geen luier meer om wilde. Hij had deze uitgedaan om vervolgens zijn hele bed onder te plassen. Vannacht heb ik staan boenen en eindigde ik met twee kinderen extra – broerlief was ook wakker geworden – in bed. Als ik eraan terugdenk, begint mijn ochtendhumeur te groeien. In dweilen heb ik geen zin meer. Ik wil geen poep meer aan mijn vingers of afgeveegd aan mijn broek. Het enige wat ik wil, is slapen. Op social media krijg ik veel commentaar, wat niet helpt: ‘Ze zijn er nog niet aan toe. Die van mij waren binnen een dag zindelijk. Geef toch op!’ Moet ik dan maar stoppen?
Het instructieboekje had mij hier al voor gewaarschuwd. Ik zit te mijmeren boven mijn kop koffie en kijk naar mijn tweeling. En weer van de tweeling naar de stickerkaarten op het magneetbord. Er zitten stickers op. De stapel wasgoed wordt minder. Ze zijn er wel mee bezig en zo ontzettend trots als het lukt. Het is niet eerlijk om nu te stoppen. Leren kost tijd en welke boodschap geef ik ze als ik nu stop, dat ze niet snel genoeg leren?
Intussen schreeuwt er eentje plots: ,,IK MOET POEPEN!” Mijn man en ik springen op. Het moment waarop we zaten te wachten, is aangebroken. Onhandig en veel te druk rennen we met het hele gezin naar de wc. Hij wordt op de wc getild en wij moedigen hem met z’n allen enthousiast aan. De verlossende ‘plons’ wordt met een staande ovatie ontvangen en bejubeld. Wat zijn we trots. Wat is hij trots. Als een ware held krijgt hij high fives en complimenten. En om het af te maken, nemen we plechtig afscheid van zijn drolletje. Uiteraard mag hij zelf doortrekken. Wat een feest!
Er wordt aan mijn broek getrokken. ,,Mama, ik heb geplast”, klinkt het beteuterd achter mij. Door alle commotie om de prestatie van zijn broertje is hij zijn eigen plasje vergeten. Ik geef hem een dikke knuffel en vertel dat ik ook trots op hem ben. Jij leert het ook wel schat.
26 juli 2021 – dag 6: weerstand breken
Een van de twee wil niet meer op het potje. Het potje is maar stom. De versierde wc heeft zijn hoogtijdagen gehad en zijn glans verloren. Daarom heb ik besloten dat ze vanaf vandaag zelf hun ongelukjes moeten opruimen. De eerste keer was spannend en leuk. De tweede keer vervelend, want het onderbreekt hun spel. Ik wil dat ze ervaren dat op de wc plassen veel minder tijd kost. Dat werkt. Je ziet ze de voor- en nadelen afwegen. De jongste van de twee heeft het door. Plassen op het potje levert meer op, zeker omdat het potje voor de tv is gezet. De ander vindt het nog niet helemaal de moeite waard. Toch ontdooit hij steeds meer als hij hoort hoe zijn broertje wordt bejubeld om elk succes. Ze zijn net zo koppig als hun moeder, dus ik weet dat ik geduld met ze moet hebben.
27 juli 2021 – dag 7: nog niet zindelijk
D-day is aangebroken en het is mij duidelijk dat we het niet gaan halen om in zeven dagen zindelijk te zijn. Dat geeft helemaal niets, want ik zie dat we op de goede weg zijn. Zeker nu ik de adventkalender van Playmobil als beloning heb geïntroduceerd, worden er stickers gehaald alsof het vallende blaadjes in de herfst zijn. De goedkope traktatiepullaria was een grote flop. Nu mogen ze bij een volle kaart een vakje openmaken en ontvangen ze een nieuw onderdeeltje van de Playmobil boerderijset. Een groot succes!
Ze moedigen elkaar aan. Ga jij poepen voor het varken, dan ga ik poepen voor de kip met kuikens! Dat is dan weer leuk aan een tweeling; ze helpen elkaar. De jongste ontroert mij door aan te bieden op het potje naast zijn broer te gaan zitten, zodat hij niet alleen hoeft te plassen. Ze zijn elkaars grootste fan. Stickers worden samen uitgezocht, geplakt en uitvoerig besproken. Ik dacht dat de volle stickerkaart van de een de ander tranen zou bezorgen, maar dat is helemaal niet zo. Zolang ik er geen probleem van maak, doen zij dat ook niet.
28 juli 2021 – dag 8: eureka!
De oudste heeft het ook door: hij plast de hele dag op het potje. Hij moet alleen nog leren dat de onderbroek ook uit moet als je gaat plassen. Ik sta in de keuken te prutsen als een van de twee trots zijn potje komt presenteren. Er zit een poepje én een plasje in! Helemaal uit zichzelf was hij op de pot gaan zitten poepen. Helaas haalde hij niet de eindstreep (het is moeilijk rennen met de broek op de enkels) en vloog het potje met inhoud door de keuken. Kon ik alsnog dweilen. De rest van de dag blijft het droog en schoon. Dit stemt mij hoopvol voor morgen, want dan gaan wij voor de ultieme test: een dagje pretpark zonder luier!
29 juli 2021 – dag 9: de ultieme test
We gaan naar Dinoland! De tweeling snoert mij de mond als ik erover begin. De jongens weten nu wel dat ze de broek droog moeten houden. Ze krijgen bijval van mijn man, die mij veel te spastisch vindt. Wat ben ik zenuwachtig, alsof ik elk moment kan worden gebeld met de uitslag van een soatest. Voor de zekerheid heb ik oefenbroekjes gehaald. Dat zijn onderbroekjes met een dikke voering om doorlekken een beetje te voorkomen. Maar het blijkt onnodig: ze plassen en poepen netjes op de wc.
Zelfs in zo’n drukke omgeving als een pretpark doen ze het keurig. Ik ben zo vreselijk trots op de jongens. En op mijzelf, want ook ik heb het volgehouden. We maken de stickerkaart af en de adventkalender wordt leeggeroofd. Er volgen nog een paar ongelukjes, maar dat reken ik binnen de marge van het spelende jonge kind. Op 31 juli krijgen ze van mij omdat ze officieel zindelijk zijn een heus diploma, dat ze aan iedereen mogen laten zien. Het is gelukt!
Jij kan dit ook!
Wil jij je tweeling zindelijk krijgen? Dan wil ik je de volgende tip geven: houd vol! Ook jij kan dit. Zorg voor een goede voorbereiding en bedenk wat je nodig hebt. De rest is echt volhouden. Of je dat nu met of zonder de Zindelijkheidsbox doet. Ik heb veel steun gehad aan de Zindelijkheidsbox. Het maakte het zo veel makkelijker om eraan te beginnen, het vol te houden en af te maken. Dat gun ik iedereen.
Lees ook: Brief van een tweelingmoeder: ‘Het waren vier tropenjaren’
Origineel verscheen in september 2021. Laatste bewerking in februari 2023. De winactie die in 2021 in dit bericht stond, is dus verwijderd.
Foto’s: Linda/Zindelijkheidsbox
