Aranka Reeuwijk is als enige in Nederland gespecialiseerd in alleengeboren tweelingen. Ze deelt 8 tips voor tweelingouders die in de zwangerschap een kindje hebben verloren.
Één op de tien mensen is van oorsprong een tweeling, maar door vaak onverklaarbare redenen is de ander al vroeg in de zwangerschap overleden. In elk geval zijn het oorzaken waar jij als moeder weinig aan kunt doen. Je schuldig voelen, is dan ook nergens voor nodig. Maar wat is belangrijk om je te realiseren als één van de twee (of meer) overlijden in je buik?
Herinnering zit opgeslagen
Hoe vroeg het in de zwangerschap ook gebeurt, je andere kindje (of in het geval van een meerling: kindjes) heeft dit meegekregen. Zijn tweelinghelft is in jouw buik voor z’n neus overleden en dat heeft diepe indruk gemaakt. In plaats van veilig in je buik te mogen groeien, is deze ruimte voor even een plek geweest van verlies en onmacht.
Een foetus heeft nog niet de hersencapaciteit die wij hebben en kan dit verlies lastig plaatsen. Dit trauma wordt dan ook voornamelijk in lichaamscellen opgeslagen (dit noemen ze cellulair geheugen) of, als dit al is ontwikkeld, in het primitieve brein. De herinnering aan dit gebeuren zit dus opgeslagen in het lichaam.
8 tips om je kind te helpen:
- Verwerk je eigen verdriet om het verlies. Onderdruk je jouw verdriet, dan voelt je kind dit.
- Benoem het verlies van de ander. Praat tegen je kind zoals je al die tijd al deed (ook als-ie nog in je buik zit). Praat over het verlies en dat je snapt dat dit heel verdrietig en eng voor je kindje is geweest. En dat jullie ook verdrietig zijn.
- Zeg dat je er voor je kind bent en dat het niet bang hoeft te zijn. Deze kindjes voelen zich vaak heel erg eenzaam en alleen.
- Laat ook heel duidelijk weten dat het niet zijn schuld is. Juist omdat dit al zo vroeg in het leven is gebeurd, ontstaan er overtuigingen die niet reëel zijn.
- Als je kindje eenmaal is geboren, neem hem dan heel goed waar. Huilt hij veel of is hij juist erg stil? Ieder kind reageert anders op dit verlies. Sommige kinderen zijn ontroostbaar en missen de ander enorm, zijn onrustig en zelfs schrikachtig. Anderen zitten vast in een soort shock en zijn apathisch. Ze staren in de verte en lijken daar wel iets te zien. In beide gevallen is het belangrijk hem te troosten en er voor hem te zijn.
- De behoefte aan lichaamscontact is dubbel. Het kind heeft huidhonger, maar tegelijkertijd een angst voor lichamelijk contact. Volg je eigen gevoel hierin om uit te vinden wat wijsheid is.
- Knuffels (maar ook speen of later huisdier) kunnen een heel belangrijke rol spelen voor ze, alsof die de plaats van hun tweelinghelft inneemt. Pak die dus nooit zomaar af en neem eventueel verlies heel serieus. Dat voelt als een herhaling van hun eerdere verlies (zorg desnoods voor een reserve-exemplaar).
- Afscheid nemen kan dramatisch zijn. Ook dit voelt als een herhaling. Zoek eventueel contact met een hulpverlener die verstand heeft van prenataal verlies.
Meer informatie
Meer informatie over dit onderwerp is te vinden op alleengeborentweelingen.nl en op de Facebookpagina van de Stichting Alleengeboren Tweelingen Nederland of in mijn boek Ik wou dat ik twee hondjes was. Je vindt ook tips in mijn gratis e-book Help mijn kind is een alleengeboren tweeling, dat te verkrijgen is via mijn website als je je abonneert op de nieuwsbrief.
Sylvia Verduin (kinesioloog en baby therapeut) heeft een mooi boekje geschreven: In liefdevolle verbinding. Dit gaat over de impact van de overweldigende ervaringen in de eerste 1000 dagen. Zij is bekend met het fenomeen alleengeboren tweelingen en helpt deze jonge kinderen kun verlies te verwerken.
Lees ook:
Kijktip: van tweeling naar eenling
Fotograaf legt baby vast met as overleden tweelingbroertje
Vader rent 321 kilometer als eerbetoon aan overleden dochter
Origineel gepubliceerd in november 2019. Laatste bewerking in juni 2023.
Foto: Aranka
